Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι τραγωδίες έρχονται για να θυμίσουν ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε στην κυριολεξία σε μια κλωστή, καθώς το επίσημο κράτος είναι πάντα ένα βήμα πίσω από την θέληση των πολιτών.

Το ατύχημα στα Τέμπη που έχει περάσει στην συνείδηση του κόσμου ως «το έγκλημα των Τεμπών», ως μια τραγωδία που διαφαινόταν κάποια στιγμή στον ορίζοντα λόγω της ανοργανωσιάς και της ασυνεννοησίας υπηρεσιών, προσωπικού του σιδηροδρόμου, αλλά και των υψηλά ιστάμενων σε θέσεις κλειδιά, αυτή η τραγωδία είναι πια παρελθόν και οι οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους μένουν με την πικρή και μόνο ανάμνηση.

Όσο περνά ο χρόνος σε τούτο τον τόπο τα πράγματα δυσχεραίνουν και αν μη τι άλλο, περιπλέκουν τις καταστάσεις, αφού ούτε δικαιοσύνη αποδίδεται, ούτε οι πολίτες αισθάνονται ασφαλείς.

Το πιο τραγικό απ' όλα όμως, είναι ότι ένα θλιβερό ατύχημα γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο σύνολό τους και αν μη τι άλλο η αφορμή για σημαίνουσες πικετοφορίες ή άλλα ανεπίκαιρα του τύπου διεκδίκησης αύξησης μισθών ή άλλων εργασιακών δικαιωμάτων, που σε κάθε περίπτωση είναι δίκαια, αλλά που μετά από μια τέτοια τραγωδία δεν μπορούν να σταθούν από την στιγμή που ακόμη δεν έχουν εντοπιστεί οι πραγματικοί ένοχοι που έχουν εμπλακεί σε τούτη την τραγική υπόθεση.

Η Ελλάδα θα χρειαστεί να επενδύσει ακόμη πολλά όχι μόνο σε τεχνογνωσία και οργάνωση, αλλά σε εκπαίδευση, συνέπεια και προγραμματισμό, προκειμένου κάποτε να αποτελέσει έναν σταθερό συνδετικό ιστό και κρίκο στην ασφαλή επιβίωση. Προς το παρόν πάντως, οι γονείς θρηνούν τα παιδιά τους και οι κομματικές παρατάξεις προετοιμάζονται για τις επερχόμενες εκλογές, καθώς η τραγωδία των Τεμπών για κάποιες από αυτές βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη συνολική ατζέντα.

Στέκομαι, όμως, ακόμη μια φορά, στο υποκριτικό ελληνικό κράτος  που για δεκαετίες αδιαφορούσε για την ασφάλεια των ταξιδιωτών, όχι μόνο στον σιδηρόδρομο, αλλά και στη ναυσιπλοΐα, στο οδικό δίκτυο ή την Υγεία. Δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου να αναλογιστεί τις σαρωτικές κομματικές τοποθετήσεις σε θέσεις κλειδιά, είτε αυτές αφορούν την διοίκηση είτε τα περιβόητα εργατικά σωματεία, εκεί όπου βολεύονται με κάθε τρόπο τα «παιδιά του λαού» από τα γνωστά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Στέκομαι στη δικαιολογημένη ανημποριά των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους, αλλά και στην κομματική αναλγησία που θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή για τις μαζώξεις και τα συλλαλητήρια που οδηγούν πάντα στον ίδιο στόχο, στην υπενθύμιση ότι η επόμενη μέρα θα αφιερώνεται σε άκαιρες διεκδικήσεις για αύξηση μισθών και λιγότερης εργασίας, λες και η εργοδοσία γενικώς και αορίστως κουμαντάρει την αγορά και όχι το επίσημο κράτος, λες και έχει καμία σχέση ο πόνος των ανθρώπων με την κατάργηση των αντεργατικών νομοθεσιών.

Κι, όμως, ακούστηκαν όλα αυτά ένα χρόνο μετά τα Τέμπη και τρόπον τινά έγινε αφενός ένας αγώνας δρόμου για το ποιος έχει επιδείξει την μέγιστη ευαισθησία, παράλληλα με τις φωνασκίες για αυτό το άδικο τάχα κράτος που τα ίδια τα κόμματα το στηρίζουν ή το αλλάζουν προς το καλύτερο ή το χειρότερο.

Ένας χρόνος από την απώλεια ζωής νέων ανθρώπων στα σκοτάδια του ελληνικού κατεστημένου, των κομματικών λαβάρων και πικετοφοριών, ένας χρόνος που δεν άλλαξε κανέναν από αυτούς που παριστάνουν ενίοτε τους προοδευτικούς αγωνιστές και που ξέρουν πολύ καλά πέραν των υπουργών και γενικών διευθυντών υπηρεσιών ότι και τα συνδικάτα που ελέγχονται πλήρως από τα γνωστά κόμματα, έχουν τις ίδιες αν όχι περισσότερες ευθύνες, καθώς στήνουν «τα μαγαζάκια» τους σε κάθε Οργανισμό και Υπηρεσία.

Ένας χρόνος παρατεταμένης αδιαφορίας και συλλογικής ντροπής, όταν θυμούνται τους νεκρούς μόνο στα μνημόσυνα και τις διαδηλώσεις. Ένας χρόνος που τον καπηλεύτηκαν στο έπακρο κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που διασταύρωσαν τα ξίφη τους και που λίγο πριν τις ευρωεκλογές προσπαθούν να σταθεροποιήσουν τα ποσοστά.

Καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να έκανε κάτι άλλο από αυτό που κάνει η τωρινή. Είναι η φυσική εξέλιξη του πάγια ανήμπορου ελληνικού κράτους. Είναι απλά τα επικήδεια λογίδρια εκ των υστέρων, τα μνημεία που στήνονται και οι τελετές της ανάμνησης του εθνικού πένθους από γεγονότα που αναμένονταν αργά ή γρήγορα να συμβούν.

Είναι οι ελληνικές σημαίες που ανεμίζουν μαζί με τα λάβαρα της κομματικής εκμετάλλευσης μιας ευνομούμενης κατά τα άλλα Πολιτείας. Είναι η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο, αλλά πάνω απ' όλα η θλιβερή σκέψη πως πρέπει πάντα να συμβαίνει μια τραγωδία για να αλλάξει κάτι. Πάντα εικονικά, βέβαια, στην χώρα της αναβλητικότητας και του ατομισμού.