Η παντοτινή ροή 

Οι σημερινοί άνθρωποι έχουν κάνει από παλιά τις επιλογές τους. Έχουν αφήσει κατά μέρος την εστίαση σε μεγάλες έννοιες και έχουν αφεθεί στις αγκάλες του ετεροπροσδιορισμού. Αν μη τι άλλο, βαυκαλίζονται ότι τα ξέρουν όλα πολύ καλά και πως ενίοτε βρίσκονται αλώβητοι στο κέντρο της επικαιρότητας. 
Οι άνθρωποι νομίζουν πως κατέχουν μέρος της αλήθειας που αφορά τις ζωτικές διακυμάνσεις και πολλές φορές ισχυρίζονται πως αυτοί και μόνο είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου. Το αν κατά βάθος εκτυλίσσεται ένα άλλο παιχνίδι με τις ιδέες, τα νοήματα και τις έννοιες, αυτό ουδόλως τους απασχολεί.
Οι άνθρωποι σκέπτονται μόνον σαν έλθουν αντιμέτωποι με τις μεγάλες στιγμές της ζωής, με την απόσπαση των μερτικών και της κατοχής, και την αποστέρηση, μέχρι την ίδια τους την αποχώρηση. Σκέφτονται τότε με πάθος, αναζητώντας τους τρόπους εκείνους για να μαλακώσουν την οδύνη από τις ζωτικές απώλειες. 
Συνήθως αυτές τις ώρες δεν βρίσκεται τίποτε στα διάβα τους, καθώς η πορεία ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη και προβλέψιμη. Αναμοχλεύουν το παρελθόν, θεωρώντας πως εκεί υπάρχουν λημέρια για να ξαποστάσουν από το ανελέητο κυνήγι του χρόνου.
Το παρελθόν, όμως, δεν παρέχει ούτε εξηγήσεις ούτε λύσεις πέραν από τις επιχειρούμενες συνδέσεις στην ψυχολογία και την ψυχοσύνθεση του ατόμου που η παρουσία του είναι τώρα και όχι χθες. Εξάλλου, το να διορθώνει κανείς λάθη του χθες είναι σα να μην αγωνιά για τα καλά και τα καλά του σήμερα που διανοίγουν την σχέση με το μέλλον. 
Αυτό το μέλλον φαντάζει και ως πρόκληση και ως στόχευση για να επανατεθούν οι προϋποθέσεις της ζωής και να ανατείλει η ανθρώπινη διεγερτική δράση. Στην περίπτωση που ψάχνουμε για καταφύγια, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τα ερωτήματα της ζωής και να αποκρυπτογραφήσουμε τα κρυμμένα μυστικά της. 
Η διαμόρφωση της προσωπικότητας γίνεται από το παρόν και την γοητεία του μέλλοντος. Κάθε παρελθοντική εξήγηση υποβαθμίζει το παρόν που αναμένει να το βιώσουμε. Ως γενική εικόνα λοιπόν, ξεκινάμε μια φορά την πορεία μέσα στο Ηρακλείτειο ποτάμι που η ροή του είναι μελλοντική και η πραγματικότητά του τωρινή.
Το ποτάμι αυτό δεν κυλά ανάποδα ούτε προσφέρει την ευκαιρία για διακρίβωση της προέλευσης των φερόμενων υλικών που το αποτελούν και απαρτίζουν. Είναι το ίδιο το νόημα της ζωής και του Είναι να βρίσκεται μαζί με το Γίγνεσθαι σε μια αναπόσπαστη Ολότητα και όχι επιμέρους ανακατανομή και κατηγοριοποίηση. 
Οι άνθρωποι, όμως, εξακολουθούν να προσπαθούν να εκτρέψουν την πορεία του ποταμού, ενίοτε να βγουν από αυτόν και να ακολουθήσουν σε αντίθετη κατεύθυνση τη ροή. Η κίνηση αυτή στρέφεται κατά του Ενός και του Αυτού που υπακούει στους κοσμικούς κανόνες. Η ροή του ποταμού, από την άλλη, δεν είναι εξαναγκασμός και επιβάλλον, δεν αφορά την προσταγή και νουθεσία λόγω κάποιας θεσμοθετημένης πίστης.  
Είναι το ταξίδι εκείνο όπου η Ειμαρμένη και ο Κόσμος έχουν δημιουργηθεί από το Χάος για το Χάος, η διαδικασία της γόνιμης ροής των ιδεών και νοημάτων που συλλαμβάνονται στην πορεία, όσα από αυτά πρέπει να συλληφθούν πριν αυτή η αιώνια ροή χαθεί από το αντιληπτικό μας θνητό πεδίο. 
Δεν έχουμε πολλά περιθώρια να σκεφθούμε γιατί το Είναι με το Γίγνεσθαι που φαντάζουν μέσα στο Ειδέναι ταυτόσημα, γιατί το Εν είναι και δεν είναι, υπάρχει και δεν υπάρχει μέσα στην ολότητα του Κόσμου. Αυτό που μας δίδεται πλουσιοπάροχα μέσα από την αντιφατικότητα του θνητού κόσμου, είναι πως κάτι ανώτερο ενυπάρχει στο Σύμπαν. Οι χριστιανοί το ονόμασαν Θεό και του έδωσαν όψη, οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας το διέκριναν ως κάτι ασύλληπτο μέσα από τις ιδέες και την ενέργεια. Σε κάθε περίπτωση, ο υπερβατικός Κόσμος κρύβει την αλήθεια. 
Οι άνθρωποι, όμως, θεωρούν ότι την αλήθεια αυτή την βρήκαν στην θνητότητα και στις εκφάνσεις της χωρίς να προχωρήσουν περισσότερο. Θεωρούν ότι στη γη επιλύονται οι απορίες, πως αυτός ο περίφημος ετεροπροσδιορισμός παρέχει μοναδικά χαρίσματα και προσφορές μέσα από την λανθάνουσα επικοινωνία. 
Αφήνουν λοιπόν, κατά μέρος το Σύμπαν και στην καλύτερη των περιπτώσεων το προσεγγίζουν επιστημονικά. Ως αποτέλεσμα προκύπτει η μη ενατένιση των νοημάτων κατά την πορεία της ζωής, η μη εμβάθυνση των εννοιών και η καταβύθιση στην επιφάνεια της θνητότητας, η οποία τους απασχολεί μόνον λίγο πριν την απολέσουν.
Η μεγάλη απώλεια της ζωής όμως, διαμείφθηκε στην πορεία του ρου της ιστορίας μέσα από την ροή του ποταμού. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν να αναζητούν την επόμενη μέρα του καθημερινού Προπατορικού Αμαρτήματος. Χωρίς Θεούς, Ιδέες και νοήματα. Χωρίς την επίγνωση της αιωνιότητας και του απείρου. 
Με φρούδες ελπίδες και επιθυμίες για ατέρμονη επιβίωση και ισχύ του ατομικού νου και συνείδησης, παρακάμπτοντας τον Κόσμο και την ροή του ποταμού που δεν κουβαλά ατομικές εμπειρίες παρά μόνο την έννοια της παντοτινής ροής.