Το μοναδικό Σύμπαν, ο Θεός και το Εν

Ποιοι και πόσοι είναι αυτοί που θα μεταφέρουν εικόνες ενός ειρηνικού μοναδικού σύμπαντος όπως το ξέρουν και που φαίνεται μέσα από τις απαλές κινήσεις των άστρων στα μάτια ενός μικρού παιδιού; 
Ποιοι είναι αυτοί που λογικά θα έπρεπε να έχουν καταλάβει πως εδώ δεν είναι αρένα προς κάλυψη του ηδονοβλεψιακού αποθέματος παρά φύση και ουσιακή ενότητα στην οποία θα πρέπει να δώσουμε λόγο και αναφορά μιας και εκείνη μας κατέχει και από την οποία έχουμε ετσιθελικά αποσπαστεί;  
Ο χωροχρόνος αφήνει ίχνη για να τα ακολουθήσουμε και να βρεθούμε στις αγκάλες του απόλυτου, εκεί όπου δεν χωρούν ερωτήματα και ενστάσεις θνητότητας, γιατί ακριβώς όλα αυτά ανήκουν στο πέρασμα από το μηδέν στο άπειρο, με μια μονάχα σύντομη στάση στο γεγονός της ατομικής ύπαρξης. 
Ως δεινοί λαθρεπιβάτες της ζωής, θα έπρεπε να ξέρουμε λόγω των κινδύνων που παραμονεύουν στην πορεία, πότε να πηδήξουμε από την μια μεριά στην άλλη, πότε να αναστοχαστούμε και να πριμοδοτήσουμε την γαλήνη πριν αυτή εμφανιστεί ως αναγκαίο κακό ή καλό στον κλεφτοπόλεμο της ζωής. 
Και είμαστε αυτοί που ενώ δεν δίνουμε το στίγμα, παρελαύνουμε ενίοτε περήφανοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, νομίζοντας πως στο διάβα μας θα παραμερίσουν τα εμπόδια και θα πέσουν οι τοίχοι. Το πιστεύουμε αυτό και φταίει η αλαζονεία, η πεποίθηση πως ως γνήσιοι λαθρεπιβάτες θα ξεφύγουμε για μια ακόμη φορά από την επιτήρηση και την εποπτεία.  
Τι μας επιτηρεί όμως; Σε ποιον δίνουμε λογαριασμό για το σωστό και το δίκαιο, για το λογικό και το παράλογο, για την ησυχία και το θόρυβο; Οι μεταφυσικές ανησυχίες του θνητού όντος μετρήθηκαν και αυτές τους προηγούμενους αιώνες, όταν ο φόβος για το άγνωστο σχεδίαζε ανύπαρκτα όντα και ο κόσμος γέμιζε από φοβέρες και σκιές. 
Στη μέτρηση, όμως, αυτή καταγράφηκαν και κάποιες άλλες βαθιές ιδέες που αναστήλωσαν τα πάθη και στοχοθέτησαν την σοφία του Όντος από τότε που σιμώνει τη ζωή μέχρι να την εγκαταλείψει οριστικά χάνοντας την ατομικότητά του. 
Οι ιδέες αυτές μας κράτησαν και μας κρατούν στη ζωή - τουλάχιστον κάποιους από εμάς που σπεύδουμε να εκφράσουμε την πολυπλοκότητα του ζωτικού θαύματος που κατάντησε τυπική διαδικασία στις ισχυρές βλέψεις των πολλών. 
Το αεί Ον λοιπόν, που είναι παντού, δεν εμπεριέχει την ατομική συνείδηση, δεν φείδεται ούτε εξαντλείται στην ατομική ύπαρξη παρά στέκει παντού και εποπτεύει ό,τι κινείται στον ατομικό χρόνο και την συνειδητοποίησή του ως τέτοιου από την θνητή ύπαρξη. 
Το αεί Όν δεν είναι Θεός – ούτε καν ιδέα ως σύλληψη, είναι εντύπωση, αίσθηση και βαθιά ενδοσκόπηση, κατάδυση στα μυστικά του απέραντου και όχι παροντικού. Επέκεινα το αποκάλεσαν, Κάτω Κόσμο και Ειδέναι, αυτό, όμως, ως κοσμική ουσία μας διέφευγε πάντα λόγω της κλειστής και περιοριστικής μας εννοιολογικής περατότητας. 
Μοιραία λοιπόν, δεν θα μπορούσε να αποφύγει ο διανοητής το ταξίδι που ξεκίνησε από παλιά ως ψυχική ενατένιση και ανάκρουσμα της Πλάσης ολάκερης που απλώθηκε μπροστά μας. Τα πρώτα σκιρτήματα της ψυχής, τα πρώτα συναισθήματα, οι πρώιμες ονειρώξεις και το ξεδιπλούμενο φαντασιακό, όλα χάριν μιας ζωής που ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς χωρίς «να προδέρκεται ο μόρος» που έλεγαν και οι πρόγονοί μας. 
Όλα παραδόθηκαν στον επίδοξο περιπατητή της ζωής σε πλήρη εξέλιξη του Όντος και της ατομικής συνείδησης. Χωρούν, όμως, όλα αυτά μετά από τόσα χρόνια στην φαρέτρα των επιχειρημάτων του εκτυλισσόμενου ζωτικού ψεύδους; Αναρωτιέται ο άνθρωπος στο παρόν για το πού βαδίζει και με ποιο σκοπό; Και αν αυτό γίνεται, πώς ερμηνεύεται και εκλαμβάνεται το τέλος;
Υπάρχει πάντα δίπλα μας το αναδιπλούμενο Είναι ή μόνον ανιχνεύεται ανόητα από την κουρασμένη και καταπονημένη θνητότητα σε έναν κόσμο που δεν την αναδεικνύει ούτε και την διαπιστώνει; 
Ο άνθρωπος θα διανύσει ακόμη κάποια δύσβατα μονοπάτια για να αγγίξει το Άπειρο. Μέσα από τους αριθμούς και τις εξισώσεις θα συνεχίσει να αναπαριστά τους παράλληλους κόσμους, δεν θα τους βιώσει, όμως, γιατί είναι κενοί.
Η φιλοσοφία πρόσφερε στον άνθρωπο την δυνατότητα να καταδυθεί στο Είναι, να ανατρέξει στα φωτεινά συνειδησιακά σημάδια μέσα από τα πλοκάμια της σκέψης.
Η μοίρα του ατομικού είναι γνωστή. Δεν ξέρουμε, όμως, κάτι για το Όλον και την Ενότητά του. Απλά το βαφτίζουμε ως κάτι ανώτερο και ξεμπερδεύουμε με ό,τι μας ξεπερνά.  
Η ίδια μας η πορεία δηλαδή είναι ενδοατομική και όχι μητρική που αφορά το αεί Όν. Και κατά τον τρόπο αυτό αδυνατούμε να βυθιστούμε στο ειρηνικό Σύμπαν και τον μεταφυσικό μονισμό των Ελεατών που πρέσβευαν πως μόνο με τη σκέψη μπορούμε να περάσουμε πέρα από τις ψευδείς εμφανίσεις των αισθήσεων και να φτάσουμε στη γνώση του Όντος, στη θεμελιώδη αλήθεια ότι «Όλα είναι Ένα». 
Και αυτό το ανακαλύπτει κανείς με το πέρας των χρόνων και αφού έχει εντρυφήσει στη νεανική αισθητηριακή εντύπωση.