Στιγμές και σύλληψη της ουσίας 

Μετράμε τις όμορφες στιγμές, στην κυριολεξία τις μετράμε γιατί δεν γνωρίζουμε ποτέ αν θα επανέλθουν και αν απλά όλα ήταν όνειρα που έσβησαν εν μία νυχτί, όταν κάποιοι αποφάσισαν να πάψουν να είναι κομπάρσοι, γιατί για τους πρωταγωνιστές ο κύκλος είχε κλείσει οριστικά. Το νέο ταξίδι ξεκίνησε από χρόνια, από την στιγμή που άλλαξαν τα δεδομένα και οι παράγοντες διαμόρφωσης του νέου τοπίου δεν είχαν πια ανάγκη μόνο τα νέα νεότευκτα ειδύλλια, αλλά τις νεωτεριστικές παραστάσεις στο όνομα των επερχόμενων διαστάσεων της ηθικής που έσπευσε να καλύψει τα κενά από τις αδιάκοπες προσπάθειες συμπλήρωσης του χαμένου ανθρώπινου χρόνου. 
Και τι συμπεράναμε από την νέα εποχή με τους νέους κανόνες και διαμοιρασμούς; Ότι όλα επαναλαμβάνονται στο όνομα μιας αφηρημένης αυτοβελτίωσης που αρχικά καλύπτει ενοχές και ηττοπάθειες, αλλά κατά δεύτερο λόγο επαναφέρει στο προσκήνιο τα παλαιά ερωτήματα που θέτει πάντα αυτός που μετά από μεθοκοπία αναρωτιέται ποιος ήταν και τι πρέσβευε τις ώρες της ψυχαγωγίας. 
Σα να ξυπνήσαμε δηλαδή από τον βαθύ ύπνο, διερωτόμαστε πότε και με ποιο τρόπο θα αποκαταστήσουμε το ρόλο μας σε τούτη τη ζωή, αφού πολλές γεύσεις της τις ανακυκλώσαμε εν ευθέτω χρόνω. 
Αυτές οι απορίες που φτάνουν μέχρι την διερώτηση για την ίδια την διάσταση του Είναι που βρίσκεται μέσα στο Γίγνεσθαι, που καταλήγουν σε νέες οριοθετήσεις χωρίς προ-γνώση για το νέο απόθεμα εμπειριών, όλες αυτές οι νέες μελλοντικές εναποθέσεις που έλκουν την καταγωγή τους από τα σημάδια του παρελθόντος και το βίωμα του παρόντος, όλα τούτα μας κληροδοτούν την οριστική συνάντηση με το Επέκεινα, με την άρθρωση μπροστά στο ακατανόητο και μη βιωματικό μηδέν της Ύπαρξης. 
Δεν μας βολεύει ουσιαστικά η εν λόγω εναπόθεση της τύχης μας στο μακρινό μέλλον, δεν έχουμε μάθει ακόμη πώς μπορούμε και κάτω υπό ποιες συνθήκες να αφήσουμε την τελευταία μας ανάσα λεύτερη στον αέρα για να μετακινηθούμε στο Άγνωστο, εγκαταλείποντας μια για πάντα την βαθιά εμπειρία του Τίποτε κάτω από την επιφάνεια της γήινης ενέργειας μέσα στην μοναδικότητα του Όντος, που στον εξωτερικό κόσμο σημαίνει πολλά, αλλά στην υπερκοσμική διάταξη εντάσσεται στη μη-γνώση, στη ρητή Αρχή της Βούλησης ή μη. Παράσταση του κόσμου δηλαδή, ένα παιχνίδι που παίζει μια άλλη πραγματικότητα, όπου απουσιάζουν τα ερωτήματα και οι ενστάσεις του βιωματικού.  
Οι στιγμές της μοναδικότητας του Όντος, όμως, παραμένουν ζωντανές, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι αυτές δεν βιώνονται μέσα στην απώλεια της Αλήθειας, που πάντα κρύβεται και απουσιάζει για να κάνει ολοένα και πιο συναρπαστικό το παιχνίδι της Ύπαρξης, σπρώχνοντας στο λαβύρινθο τους επίδοξους στοχαστές που πασχίζουν να μεταφέρουν τα μηνύματα. Ζούμε δηλαδή πολύ όμορφες στιγμές αναζήτησης, που ίσως και να μην τις ξαναζήσουμε, διερευνούμε τα μονοπάτια του σκεπτόμενου Όντος που δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του παρά μόνο μέσα από την προσωρινή ατομικότητα και την ρηχότητα των καθημερινών συμβάντων. 
Επιλογή του καθενός είναι αν θα εισχωρήσει στην ποιητικότητα της στιγμής, που αίφνης γίνεται παντοτινή από τις λέξεις και το μέτρο, μια ποιητικότητα που είναι δυσεύρετη από τους απόμαχους  πρεσβευτές του μονοδιάστατου ανθρώπου. 
Εναπόκειται λοιπόν, στις μάζες να απομαζικοποιηθούν και να ελέγξουν ενδελεχώς τα νοήματα, να αναζητήσουν τις αιτίες που ο κόσμος είναι αυτός που είναι και αν πράγματι υπάρχουν περιθώρια αυτοβελτίωσης πέρα από την πρέσβειρα θνητή Ύπαρξη που ανασυντάσσεται μέσα από το Απορείν για το Είναι δια του Γίγνεσθαι που γίνεται Μηδέν και όλα αρχίζουν από την αρχή ως μη γενόμενα και μη συμβατά με την ατομική εξωστρέφεια. 
Η αλήθεια αναζητείται διαρκώς μέσα από επαναλαμβανόμενα εν εξαρτήσει ψέματα για τον λόγο της πεπερασμένης Ύπαρξης και του περάσματός της σε κάποια άλλη Ουσία, όπου η Αλήθεια κάνει κύκλους, που ακολουθώντας τους αποκαλύπτεται στο Τέλος τους η Αρχή των πραγμάτων.  
Οδεύουμε λοιπόν, σε μια ακανόνιστη γραμμή σε ημίφως και ενίοτε σκοτεινιά. Το ίδιο το σκεπτόμενο Ον θα ορίσει την συνέχεια και για το αν η πορεία θα οδηγήσει σε κάποια εξήγηση του λόγου των συμβάντων, μακριά και πέρα από τον αποχρώντα λόγο ότι όλα όσα είναι έχουν τον λόγο τους να είναι και όχι ότι το Είναι δεν υπάρχει παρά αποσπασμένο από το Γίγνεσθαι που ενίοτε εγκαταλείπει κάθε λόγο Ύπαρξης του Όντος. 
Για να είναι δηλαδή κάτι που δεν είναι απαραίτητα θέμα αιτιοκρατικό παρά μια στιγμή στο χρόνο που αποδεικνύει το γεγονός καθαυτό χωρίς να τίθεται εκ προοιμίου το πεπερασμένο.  Γιατί η σύλληψη της ουσίας προϋποθέτει ρητά τον επαναπροσδιορισμό των όρων αναζήτησής της.