Πάνω από δύο εβδομάδες  ένας συνάνθρωπός μας με μεγάλο βαθμό αναπηρίας, καθώς του λείπουν και τα δύο πόδια , βρίσκει «στέγη» σε εισόδους κλειστών καταστημάτων της αγοράς και συγκεκριμένα στο παραδοσιακό κτήριο «Κρυστάλ» στην είσοδο.
Μοναδική του «παρέα» το αναπηρικό του καροτσάκι και κάποιες χαρτόκουτες για στρώμα.
Κάθε βράδυ με προσκέφαλο τα πλακάκια του πεζοδρομίου και παρέα τον ήχο από τα διερχόμενα ξεχασμένα μηχανάκια και το κουβεντολόι των ψαράδων που ετοιμάζουν τα μαγαζιά τους για το πρωί, παραδίνεται στο θεό του ύπνου, για να ξεχάσει τον πόνο του, την θλίψη του και την απογοήτευσή του στα πετρωμένα σύννεφα του μυαλού του. Το τελευταίο διάστημα άλλαξε «γωνία» και βρίσκεται στην είσοδο του κτηρίου της περιφέρειας.
Η εικόνα αυτή όμως εκτός από απάνθρωπη είναι και τραγική και απρεπής και τριτοκοσμική. Αποτυπώνει το χάσμα και την έλλειψη κρατικής μέριμνας.
Ο δήμος ή οι ταγοί αυτού του τόπου με τις υπηρεσίες τους είτε οι άνθρωποι αυτοί είναι ντόπιοι είτε όχι θα πρέπει να μεριμνά και να φροντίζει, να μην βρίσκονται στον δρόμο και να τριγυρίζουν χειμώνα καλοκαίρι, από παγκάκι σε παγκακι και από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο. Σκοπός δεν είναι να χώσουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, και να είναι αθέατοι στα μάτια ντόπιων και επισκεπτών, αλλά να προσφέρουμε τα στοιχειώδη. 
Και το κακό είναι ότι ο αριθμός τους αυξάνει, χωρίς να είναι ντόπιοι, με ηλικίες ποικίλες. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ "Δ"