Οι μάσκες και τα τοπία 

Αφιλόξενοι τόποι θεώνται στην ματιά, χώροι που δεν καλούν σε περισυλλογή παρά αυτοί οι ίδιοι είναι που αποτελούν έμπνευση για εμβάθυνση του νοήματος αυτού που αποκαλείται ζωή. Η ίδια η καθημερινότητα, ορόσημο και σήμανση για τα στιγμιαία και ασήμαντα διέξοδα, αποτελεί την Πύλη για την μετάβαση σε διαφορετικά τοπία, που αυτός ο εμπειρικός κόσμος αδυνατεί ή δεν θέλει να συλλάβει. 
Πού άραγε είναι ο ανθός αυτός που φυτεύοντάς τον θα αναβλύζει νέα οράματα για έναν ελεύθερο κόσμο; Πού είναι η συμπαράταξη των πολιτών που μακριά από ιδεολογικές παγίδες και εγκολπώσεις θα βοηθήσει και πάλι να ανατείλει η ζωή των πνευματικών συμφύσεων και μαζικοποιημένων νοημάτων; 
Και αν ο κόσμος αυτός είναι κάπου απομονωμένος και περίκλειστος, είναι η άμυνά του αυτή να μην προεξέχει από την συνήθεια και τον αποκλεισμό;
Τι ζούμε σήμερα; Παραίτηση από την αναγκαιότητα και συναπόφαση, από την συλλογική μνήμη και την ευγενική παραχώρηση χάριν ενός αποσπασματικού και δήθεν επαναστατικού χορού με τάσεις διασυρμού, ένας χορός που ανασύρει λάθος εικόνες και πρόσωπα από το παρελθόν, όλα εκείνα που κάποτε με την σειρά τους ήταν επιβεβλημένα από ολοκληρωτικά και δεσποτικά καθεστώτα. 
Μη έχοντας λοιπόν στο προσκήνιο παρά μια νέα βαρβαρότητα που εκπνέει η νέα απολυταρχία των συνειδήσεων, εγκλωβισμένη όπως είναι κατηγοριοποιημένη και αποσπασματική, ο κόσμος όχι απλά δεν αλλάζει αλλά συντηρητικοποιείται μέσα στην αφάνειά του, ενστερνιζόμενος απλά γενικόλογα συνθήματα και διακηρύξεις, έχοντας προηγουμένως απωλέσει την ταυτότητά του στο ιδεαλιστικό σύμπαν. 
Οι τόποι συνεχίζουν να είναι αφιλόξενοι και όσοι επιχειρούν να τους παρακάμψουν, μπαίνουν για μια ακόμη φορά στο περιθώριο. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως εκλείπουν οι αντιστάσεις και αν υπάρχουν είναι κατευθυνόμενες. 
Θα το ονόμαζε κανείς αδιέξοδο μα οι λέξεις δεν φτάνουν για να το περιγράψουν. Θα το αποκαλούσε παρακμή, αλλά αυτή έχει ειπωθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Τι έχει ανάγκη στην πραγματικότητα ο κόσμος; Την επιβεβαίωση ότι αυτό που κάνει, είναι το σωστό για την περίσταση. Ποιος θα το εγγυηθεί αυτό; Προφανώς όλοι μέσα στις βεβαιότητές τους. 
Αν υπήρχε μετρητής αυτοπεποίθησης, θα αποκάλυπτε πως όλοι λίγο – πολύ αυτοβαυκαλίζονται μέσα στην ανασφάλεια και την ανημπόρια τους. Αν ήταν δυνατόν να οροθετηθούν οι ευρεσιτεχνίες, θα κατακρημνίζονταν τα τείχη από τους εμπνευστές τους. 
Αλήθεια, οδεύουμε προς νέα στερεότυπα και προσβλητικές εμπνεύσεις; Υπάρχουν περιθώρια για νοητικό αναστεναγμό ή απλά η στερνή ανάσα θα τον αποβάλλει βιαίως χάριν μιας ακόμη ικριωματικής ζωής που αποκόβει και ξεριζώνει την σκέψη από το νου; 
Καλό θα ήταν να υπάρχουν οι δέουσες απαντήσεις στα ερωτήματα των ανθρώπων, να μπορούν δηλαδή να προχωρούν μετά την πιθανότητα να έχουν βρει τις δέουσες λύσεις. Απαντήσεις, όμως και βεβαιότητες δεν υπάρχουν.
Ο πραγματικός κόσμος δεν κινείται σε αυτούς τους ρυθμούς. Μιλώ για τον κόσμο εκείνο που δεν σταμάτησε απότομα για να χάσκει τα υλιστικά τοπία, όλους εκείνους που αντέδρασαν και αντιδρούν στην ευκολοπιστία και την συνθηματολογία ακόμη και αν αυτή εκπορεύεται από το εκάστοτε αυτοαποκαλούμενο περιθώριο. 
Ποια είναι η μαγική λέξη για να βιωθεί και πάλι ο υπερβαίνων πνευματικός οργασμός; Και βάσει ποιας συνισταμένης καταλήγουμε στην εννοιολογική ορθότητα, αν με αυτή θεωρούμε πως τα πράγματα μπαίνουν κάποτε σε μια σειρά; Και πάλι οι απαντήσεις είναι φειδωλές. 
Μένουν απλά και μόνο τα τοπία να θυμίζουν πως κάποτε περάσαμε και εμείς από εκεί γελώντας και τραγουδώντας. Πως κάποτε δεν μας ένοιαζε ο άλλος σαν σύγκριση και βαθμολογία εκφραστικής κομπορρημοσύνης. 
Κάποτε που αδειάζαμε την σκέψη και την ξαναγεμίζαμε με την βροχή που ξέπλενε την καταχνιά του μυαλού. 
Κάποτε που πολεμούσαμε να διατηρήσουμε τις στιγμές χωρίς φόβο για την επόμενη μέρα. 
Κάποτε που πίναμε από το ίδιο ποτήρι και αγναντεύαμε τα ίδια πελάγη.
Δεν είμαστε τώρα αυτοί παρά άλλοι. Και άλλος δεν είναι κάποιος που ραντίζει το μνημονικό με την ευλογία του Άγνωστου συμπαντικού Θεού. 
Είναι εκείνος που δεν έμεινε πιστός αλλά εμπνεύστηκε από ένα σημείο και μετά από την αχόρταγη συνήθεια που μεταλλάσσει τη ζωή και την απομαγεύει. 
Το δε ξεμασκάρεμα δυστυχώς, θα κρατήσει καιρό μέχρι να ολοκληρωθεί. Και όταν αυτό γίνει, η ζωή θα έχει περάσει. 
Γιατί από ένα σημείο και μετά αλλάζαμε τις μάσκες μέσα στην ιδεοληπτική μας περηφάνια πως η ζωή είναι παντοτινή.