Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

H μία μετά την άλλη οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια και γενικότερα τα χρέη των πολιτών που συσσωρεύθηκαν με την κρίση, αποσύρονται από την τρόικα που αξιώνει λύση πακέτο, κάτι που προξενεί απορία σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και οργή στον κόσμο. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός μαζί με την Όλγα Κεφαλλογιάννη μονοπωλούν τα δελτία των οκτώ, καλώντας τους ξένους να επισκεφθούν την Έλλάδα, να γεμίσουν με γιοτ τις θάλασσές της και να λανσάρουν τον πλούτο και τα μεγαλεία  σε εποχές που αυτό αποτελεί πρόκληση για το μέσο Έλληνα, αυτήν ακριβώς την ώρα επιλέγουν οι διάφοροι οραματιστές του νέου δεσποτισμού να περιφρουρήσουν Πανεπιστήμια από τους όποιους ταραξίες, εργοστάσια από τους απεργούς και υπουργεία από απολυμένους. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές, όπου ο καθένας αναρωτιέται για τη χρονική στιγμή που επιλέγεται να προβληθούν όλα αυτά, μια χρονική περίοδο όπου ο Αντώνης Σαμαράς διαρρυγνύει τα ιμάτιά του πως η κρίση είναι παρελθόν, εκφράζοντας παράλληλα τη λύπη του για τη φτώχεια που έχει πλήξει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να μην επισημάνει για λόγους καλού μάνατζμεντ και υφολογικής διδασκαλίας σε πολιτικό επίπεδο.

Η τρόικα από τη μεριά της κρατά σκληρή στάση, στην προσπάθειά της να επωφεληθεί από την κρίση και να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο αναφορικά με την αστυνόμευση των οικονομικών μας. Είναι απορίας άξιον λοιπόν, πώς από τη μια μιλούν για διέξοδο και φως, καλώντας τους ξένους να επενδύσουν μαζικά στη χώρα και από την άλλη να ομολογούν πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην κοινωνία, αλλά κατά τα άλλα η κρίση έχει ξεπεραστεί. Να το ονομάσει κανείς αντίφαση αυτό, μάλλον λίγα θα πει. Να πιστέψει πως έχουν καλές προθέσεις οι κυβερνώντες και πως όλα βαίνουν καλώς αν συνετιστούμε με τις οδηγίες των τροϊκανών, την ίδια στιγμή που Βενιζέλος και Σαμαράς σε πολλές των περιπτώσεων αγανακτούν με τα προτεινόμενα μέτρα τους;

Να δούμε με αθωότητα την επίσκεψη της Αλαμουντίν και την ξαφνική φιλελληνική στάση μετά τις επιτυχίες της Αμφίπολης και την εναγώνια αναμονή των Μαρμάρων, που μονοπωλούν υποτιθέμενα το ενδιαφέρον της Ευρώπης, ή την παραφιλολογία περί της επενδυτικής επέλασης στην Ελλάδα, που κατακλύζεται τάχα από ξένους ιδιώτες, οι οποίοι θα μοιράσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας στο απώτερο μέλλον;

Δυστυχώς, για τον πρωθυπουργό και την κα Κεφαλογιάννη, το σόου με Αλαμουντίν, Αμφίπολη, και επενδυτές του τουρισμού έχει ήδη αποκαλυφθεί από τα πρώτα του βήματα, καθώς ούτε οι τηλεοπτικές οθόνες και τα μικρόφωνα κατορθώνουν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση, όπως και οι υποτιθέμενοι εξοδικοί κατάλογοι για τη φιλοξενία και τα γεύματα της διάσημης κας Κλούνεϊ στο όνομα της διαφάνειας και της πλήρης γνώσης των πολιτών περί του κόστους περιποίησης διάσημων προσωπικοτήτων σε εποχές λιτότητας.

Αυτός ο προτιθέμενος καλοζυγισμένος πληροφοριακός ορυμαγδός πασπαλισμένος με άρωμα τουρισμού και lifestyle, αυτός ο εξελιγμένος τρόπος πειθούς των γεμάτων αγωνία για το αύριο πολιτών, μοιάζει περισσότερο με διαφημιστική καταχώρηση που πληρώθηκε αδρά από τους σπόνσορες της πολιτικής ζωής, στην προσπάθειά τους να πείσουν τους πολίτες πως το ιδανικό αύριο είναι η ομορφιά του σήμερα και η λήθη του σκοτεινού χθες.

Η παράσταση λοιπόν, έχει ενδιαφέρον, μα πάνω απ' όλα παίζεται στις πλάτες ενός εξουθενωμένου λαού και σε μεγάλο ποσοστό παραπλανημένου. Γιατί αν δεν συνέβαινε αυτό, τι θα έπρεπε να κάνουν οι πολίτες μετά τις αποφάσεις για τη λήξη των ρυθμίσεων που αφορά την πλειοψηφία του πληθυσμού; Τι θα έπρεπε να περιμένουν την επόμενη μέρα, όταν η όποια τρόκια αλλάζει σαν τα πουκάμισα τις οδηγίες και συστάσεις; Ένα πράγμα: εξέγερση. Και, όμως και αυτή ακόμη την απομυθοποπιούν κάνοντας ρεπορτάζ για τα επεισόδια που έλαβαν χώρα το 2010 2012. Λες και από τότε και μετά επήλθε ηρεμία και όλα βαίνουν καλώς. Λες και τα κόκκινα δάνεια εξαφανίστηκαν και τα χρέη χαρίστηκαν οριστικά. Λες και δεν υπάρχει πλέον τρόικα, που στα τελευταία της βάζει την καθοριστική σφραγίδα του δεσποτισμού, που τόσο ορέγεται η τωρινή κυβέρνηση. Για να συνεχίζεται η οπερέτα με τους πολλούς συμμετέχοντες και άλλους τόσους θεατές. Για να παρατείνεται το πάρτυ με τις διασημότητες που παρελαύνουν στη χώρα της απόλυτης παρακμής στο όνομα της υποτιθέμενης famous ανάπτυξης.