Το θέμα της ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου συζητήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, παρουσία τόσο του βουλευτή Λέσβου Γ. Ζερδελή, όσο και του Προέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου Δημ. Χατζηγιάννη, που κλήθηκαν να παραστούν. Να σημειωθεί ότι είχαν κληθεί και οι άλλοι δύο βουλευτές, προκειμένου να τους ζητηθεί, οι θέσεις τους να είναι θέσεις δέσμευσης και στο Κοινοβούλιο.

Δυστυχώς, οι Ν. Σηφουνάκης και Π. Βογιατζής αρκέστηκαν σε αποστολή μηνυμάτων  - επιστολών.

Το θέμα αν και αναλύθηκε σε προηγούμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, το επανέφεραν στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων και των παραχωρήσεων, προκειμένου να δηλωθεί εκ νέου η κατηγορηματική άρνηση όλων, στην επιχειρούμενη εφαρμογή της συγκεκριμένης τακτικής.

Ο Ηλ. Κουνιαρέλλης, που εκτός από υπάλληλος της ΥΠΑ και τ. Πρόεδρος επί σειρά ετών του Συλλόγου Εργαζομένων στην Πολιτική Αεροπορία, επισήμανε ότι το θέμα δεν έχει λήξει ακόμα, καθώς σε έξι μήνες θα ψηφιστεί από τη Βουλή και σε 20 μήνες θα υλοποιηθεί η απόφαση παραχώρησης. Επανέλαβε τα αριθμητικά οικονομικά στοιχεία και συγκεκριμένα μίλησε για το 1.234.000 ευρώ που θα δώσει η Κοινοπραξία για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, τα 330 εκατ. επενδύσεις που θα κάνει σε αυτά και τα 4 εκατ. που θα διαθέσει για το δικό μας, για να κατασκευάσει 50 80 καταστήματα που θα πλήξουν την τοπική οικονομία και αγορά.

ΨΗΦΙΣΜΑ

Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία και ενέκρινε το παρακάτω ψήφισμα, για την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση του κρατικού αερολιμένα Λέσβου, στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων:

«Η παραχώρηση χρήσης του Κρατικού Αερολιμένα Μυτιλήνης σε ιδιώτη επενδυτή σημαίνει την ίδρυση ιδιωτικού μονοπωλίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κόστος που θα καλείται να πληρώσει ο κάθε επιβάτης μέσω του εισιτηρίου του. Σήμερα, στην τιμή του κάθε εισιτηρίου προς το εσωτερικό της Χώρας ή προς Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιέχονται 12 ευρώ, τα οποία αποτελούν Δημόσιο Ανταποδοτικό Τέλος.

Στο μόνο ιδιωτικό Αερολιμένα που λειτουργεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, το Βενιζέλο, το ποσό αυτό είναι 33,64 ευρώ.

Το ερώτημα που τίθεται είναι: σε καθεστώς ιδιωτικού μονοπωλίου πού θα φθάσει το ποσό που θα πληρώσει ο επιβάτης;

Η λειτουργία ενός Αερολιμένα παράγει υπηρεσίες «δευτερογενούς ζητήσεως». Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν επισκέπτεται έναν τόπο για να δει τον Αερολιμένα του. Άρα η λειτουργία του ελάχιστα επηρεάζει την ροή επισκεπτών προς το νησί. Αυτός είναι ο λόγος που καθιερώθηκαν εξ αρχής «ανταποδοτικά τέλη» και όχι η κερδοφόρος «πώληση υπηρεσιών». Η αύξηση του κόστους χρήσης του Αερολιμένα, με την πρόσθεση σε αυτό του κέρδους του επιχειρηματία, θα οδηγήσει στην επιλογή ενός άλλου, φθηνότερου προορισμού, με εξίσου ενδιαφέροντα τουριστικά χαρακτηριστικά.

Η αύξηση της κερδοφορίας μέσω της περιστολής δαπανών, είναι η λογική και αναμενόμενη μέριμνα κάθε ιδιωτικής επιχείρησης. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η ασφάλεια του επιβατικού κοινού, πρωταρχική υποχρέωση κάθε Αερολιμένα, μπορεί να κοστολογηθεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε κάθε τομέα (από υποδομές έως άμεσες υπηρεσίες προς επιβάτες) της δραστηριότητάς του.

Η ασφάλεια των άμεσων αεροπορικών δραστηριοτήτων και υπηρεσιών, μπορεί να γίνει εμπορεύσιμο είδος, υπακούοντας στους κανόνες λειτουργίας της αγοράς;

Το 20% (το μεγαλύτερο και συμπαγέστερο ποσοστό) του ελληνικού ΑΕΠ προέρχεται από τον τουρισμό. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, εισέρχεται στη Χώρα από τους Αερολιμένες.

Το αιτούμενο είναι η διαρκής αναβάθμιση των υποδομών των Αερολιμένων και των υπηρεσιών τους.

Η άρτια και ασφαλής λειτουργία των Αερολιμένων δεν επιτρέπει την «παραχώρηση εκμετάλλευσης» επειδή αυτή εκτρέφει από την φύση της τον σκοπό της λειτουργίας τους, δηλαδή:

-Την οικονομικά προσιτή στο κοινό, ασφαλή διεκπεραίωση των πτήσεων και υποστηρικτικού Αεροπορικού έργου

- Οι Αερολιμένες δεν μπορούν και δεν πρέπει να μετατραπούν σε «Μεγάλα Καταστήματα»

- Το Δημόσιο οφείλει να κάνει τη δουλειά του κατά τρόπο που να αποπνέει σεβασμό προς τους πολίτες. Αν οι όποιες συγκυριακές κυβερνητικές ιδεοληψίες δεν του το επιτρέπουν, αυτό δεν σημαίνει ότι το Δημόσιο είναι ανεπαρκές!

- Ας πράξει η κυβέρνηση το καθήκον της: να το αφήσει να κάνει τη δουλειά του. Και μετά ευπρόσδεκτος κάθε έλεγχος και κάθε κριτική για την αρτιότητα του έργου του!

- Οι Αερολιμένες δεν πρέπει να γίνουν επενδυτική ευκαιρία στα χέρια ανθρώπων, που η μοναδική τους γνώση και το αποκλειστικό αντικείμενο εργασίας τους, είναι οι ευκαιρίες δημιουργίας και αύξησης διανεμόμενων κερδών!».