Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Το κράτος τιμωρός από την μια, ο αγώνας ενός νέου ανθρώπου από την άλλη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μεγάλο κίνδυνο. Δεν είναι η πρώτη φορά που απορρίπτονται αιτήματα κρατουμένων με συνοπτικές διαδικασίες, πολύ δε περισσότερο όταν υπάρχουν και πολιτικά θέματα στη μέση, μακράν των κοινοβουλευτικών δεξιών, κεντρώων ή αριστερών κομμάτων. Και ενώ ο αγώνας για τη μόρφωση γίνεται εντονότερος, γιατί είναι αυτή ακριβώς που μαζί με την Παιδεία αλλάζουν τις κοινωνίες, το επίσημο κράτος απλά κάνει την δουλειά του σπρώχνοντας τα πράγματα στα άκρα, με την Δικαιοσύνη να κλείνει τα μάτια και να ρίχνει το μπαλάκι στην κυβέρνηση.

Ο Νίκος Ρωμανός, από την μια, ρισκάρει την ζωή του διαφυλάττοντας το τελευταίο που του έχει απομείνει σε τούτη την κοινωνία και που τον διαφοροποιεί: την αξιοπρέπεια. Από την άλλη, αφήνονται ελεύθεροι ανενδοίαστα και με ποικίλους τρόπους έμποροι ναρκωτικών, διακινητές ανθρώπινων ψυχών και πολλοί άλλοι, που προκαλούν ευθέως το δημόσιο αίσθημα. Αν ρωτήσει κανείς τους πολίτες τι πιστεύουν για την νέα αυτή υπόθεση με την συνεχιζόμενη απεργία πείνας του 21χρονου, θα εισπράξει κατά πλειοψηφία την απάντηση πως όλος ο κόσμος έχει δικαίωμα στην μόρφωση. Εδώ, όμως, η ιστορία είναι λίγο διαφορετική, καθώς υπάρχει το κακό προηγούμενο με τις άδειες κρατουμένων, την εξαφάνιση Ξηρού και Μαζιώτη. Στις πλάτες του Νίκου Ρωμανού κρίνεται αυτή ακριβώς η δικαστική διαμάχη για τις άδειες που έγινε πολιτικό θέμα και μπαλάκι σε ότι αφορά την ισχύ τους. Με την μόνη διαφορά ότι εδώ κρίνεται επίσης και η ζωή ενός νέου ανθρώπου.

Στην Ελλάδα πάντως, δεν φημιζόμαστε ούτε για την αποδοχή του διαφορετικού, ούτε για την απουσία πάσης φύσεως στερεοτύπων. Δεν ισχυρίζομαι ότι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο παρελθόν δεν υπήρχε σκληρή μεταχείριση κρατουμένων και δη πολιτικών (ποιος ξεχνά τα λευκά κελιά του Στάμχαιμ στην Γερμανία;). Όμως εδώ, βιώνουμε για πολλοστή φορά την κρατική αναλγησία στο όνομα της κατά τα άλλα φιλεύσπλαχνης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Θα πουν κάποιοι: «αριστερές παρωχημένες αντιλήψεις» είναι αυτές και τα συναφή... Δεν είναι έτσι. Και αριστερός δεν είναι πάντα αυτός που ερωτοτροπεί με την ελευθερία, είναι απλά διαφοροποιημένος από τις κατεστημένες αντιλήψεις περί αριστεράς και δεξιάς, που τόσο έχουν μπερδέψει τον κόσμο. Τι θα απομείνει στους αρνητές της προσωπικής επιθυμίας ενός νέου ανθρώπου που επιθυμεί να σπουδάσει στα δικά τους Πανεπιστήμια, απλά κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων του; Τι θα αισθάνεται ο δικαστής αυτός που στερεί το δικαίωμα της μόρφωσης σε έναν κρατούμενο στο όνομα της φοβίας περί της χρήσης της άδειας αυτής, στο βωμό του να μην τον αποκαλέσουν αύριο υπεύθυνο που μένει ελεύθερος έστω και για λίγες ώρες ένας «αυριανός τρομοκράτης»; Δεν είναι, όμως, όλο το δικαστικό σώμα που τελεί υπό κατηγορία, καθώς κάποιος άλλος εισαγγελέας αναφερόμενος στην ληστεία που συμμετείχε και ο Ρωμανός, απεφάνθη για τους συλληφθέντες ότι δεν πρόκειται για τρομοκράτες μιας και ήταν σε ευνοϊκότερη θέση από τους αστυνομικούς, αλλά πάραυτα ούτε πυροβόλησαν, ούτε αντιστάθηκαν.

Βλέπουμε, λοιπόν, μια μεγάλη διαφοροποίηση ακόμη και ανάμεσα στους δικαστικούς, πολλοί από τους οποίους σκέπτονται ανεπηρέαστοι από τις όποιες κατεστημένες αντιλήψεις και θεωρίες. Η ζωή του Νίκου Ρωμανού κρέμεται στις αποφάσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, αλλά και ολόκληρης της κυβέρνησης, που θα είναι υπεύθυνη για ό,τι συμβεί. Και δεν εκβιάζει κανείς τούτες τις στιγμές, απλά υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην αξιοπρέπεια. Άλλοι θα πουν πως ο νέος αυτός αποφάσισε να συνετιστεί, αφού αποδέχεται το είδος της μόρφωσης που του προσφέρεται από το «εχθρικό κράτος». Άλλοι θα επιμείνουν πως πρέπει να αφεθεί στην τύχη του, γιατί δικές του είναι οι επιλογές και η στάση ζωής. Σε κάθε περίπτωση, θα ειπωθούν πολλά και από διάφορες πλευρές. Το κράτος-τιμωρός από την μια, όπως είπα, και ο αγώνας ενός νέου ανθρώπου από την άλλη, που επιλέγει να αντισταθεί με τα ίδια τα όπλα της «συστημικής» μόρφωσης. Με την διαφορά ότι δεν πρόκειται για αυτήν ακριβώς που λανσάρουν κάποιοι ως ειρωνικό επιχείρημα κατά του αγώνα του, παρά μόνον για την αξιοπρέπεια και την καθαρότητα της ελεύθερης επιλογής του. Αυτά για τους κακοπροαίρετους και τους κοντόφθαλμους που έχουν μάθει να κατηγοριοποιούν ετσιθελικά τους ανθρώπους και τα πιστεύω τους.

Λίγες σκέψεις είναι αυτές, λίγο πριν από την ημέρα μνήμης για την δολοφονία ενός ακόμη νέου πριν από 8 χρόνια. Με την ελπίδα κάποτε οι κοινωνίες να καταλάβουν τα στεγανά τους και ο κόσμος να φρενάρει μια και καλή την παρακμή.