Για πάρα πολλά χρόνια οι εφημερίδες της Λέσβου δημιουργούσαν γιορταστικά φύλλα τις μέρες των γιορτών. Συγγραφείς, λογοτέχνες, λόγιοι, ζωγράφοι, εκπαιδευτικοί κατέθεταν τις δημιουργίες τους για τα ιδιαίτερα αυτά φύλλα. Τα καλύτερα ήταν του Ταχυδρόμου και του Δημοκράτη. Κάποτε κυκλοφορούσαν την Πρωτοχρονιά με οκτώ σελίδες και με πάνω από δέκα συνεργασίες. Όλοι οι γνωστοί συντελεστές της Λεσβιακής Άνοιξης συνεργάστηκαν στα φύλλα αυτά των εφημερίδων.

Μετά το 1932 τα γιορταστικά φύλλα ξέπεσαν. Αρκετοί συντελεστές τους εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, η οικονομική κρίση περιόρισε τον αριθμό των σελίδων, και οι εφημερίδες περιόρισαν τη λογοτεχνική και πνευματική ύλη τους. Παρ' όλα αυτά, την πρωτοχρονιά του 1935 ο Δημοκράτης κυκλοφορεί εορταστικός με οκτώ σελίδες. Είναι το τελευταίο πολύ καλό προπολεμικό γιορταστικό φύλλο. Δημοσιεύει γελοιογραφίες των Μίλτη Παρασκευαΐδη και Γιώργου Κακαδέλλη, ποίημα του Γιώργου Ζεϊμπέκη, διηγήματα των Τίμου Μωραϊτίνη, Χρίστου Θεοδωρακέλλη και ένα μικρό πεζό της Έλλης Ζεϊμπέκη. Η Ζεϊμπέκη (Χατζηδανιήλ) είναι σύζυγος του Γ. Ζεϊμπέκη δασκάλα και στις λεσβιακές εφημερίδες έχει δημοσιεύσει χρονογραφήματα και διηγήματα. Στο πεζό της γράφει για το ραδιόφωνο που τότε διαδίδεται η χρήση του, για την ακρόαση των μουσικών εκπομπών και τις σκέψεις που δημιουργούνται.

Αριστείδης Καλάργαλης

Κοντά στο radio

της Έλλης Ζεϊμπέκη

Μέσα στην κάμαρα τη γεμάτη από σκοτάδι και μοναξιά, πώς άστραψε ξαφνικά και ξάπλωσε ευεργετικά η φωνή σου, υπέροχε τραγουδιστή! Μια πρίζα ηλεχτρική κι ένα ξύλινο θαυματουργό κουτί. Το καμπύλο παραθυράκι με τα τόξα των αριθμών φωτίζεται με το άγγισμα κάποιου κουμπιού κι οι καλεσμένοι ήχοι ορμούν καταχτητικά σαν θαύματα του χρυσού καιρού των παραμυθιών.

Ασάλευτη κοιτόταν η ψυχή, σα χτυπημένη απ' την πλήξη· χωρίς ανάσα· και τώρα, που σκύβει από πάνω της, από τόσο μακρυά παρήγορη η Συντροφιά του ανθρώπου, ανοίγονται τα κλειστά βλέφαρα και τα μάτια στυλώνονται γελαστά κάτω απ' το χάδι του τραγουδιού, που ζωντανεύει, και τα πεσμένα φτερούλια τινάζονται και φτεροκοπούν δροσισμένα, σα να λούζονται την αυγή μες το φως.

Επειδή το τραγούδι είναι τόσο ωραίο, σαν ανώτερη έκφραση μουσική ανθρώπινη, είναι που μαγεύει, ή ο λογισμός ξυπνά χαρούμενος για τη δυνατότητα αυτής της εκπομπής και του ταξιδιού μέσα στο μάκρος της απόστασης με τη γρηγοράδα της σκέψης;

Ξυπνάει η ψυχή και πίνει τα μάγια σου, θεία πηγή του ανθρώπου. Ξυπνάει κι αναστηλώνεται γεμάτη πίστη σε σένα Άνθρωπε, στο πνεύμα σου και στη δύναμή σου· και θέλει να ζήσει για να χαρεί σ' όλη σου την ομορφιά και το ξετύλιγμα και την ακτινοβολία σου όλη, ανθρώπινο θάμα.

Τίποτα σαν εσένα· τίποτα δεν αξίζει τόσο τη χαρά και το θάμασμα και την έκταση όσο εσύ η ίδια μες το πολύμορφο φανέρωμά σου, ψυχή του ανθρώπου, είτε σα σκέψη ακτινοβολείς, είτε σαν πράξη φαντάζεις.

Πιο πολύ κι απ' τη θάλασσα, τα βουνά και τα δέντρα, πιο πολύ κι απ' τον ήλιο, τη νύχτα και τη μέρα, το χειμώνα και τα καλοκαίρια, απ' όλον τον τρομαχτικό ρυθμό της άψυχης ύλης, απ' όλες τις επιτυχίες, απ' όλες τις ευτυχίες, θαμπώνεις εσύ και βυθίζεις σ' έκταση και χαρά και μαγεύεις, άσβεστη φλόγα δημιουργική, δύναμη πνευματική αγέραστη.

Κι αν μπορούσε κανείς να την αγκαλιάσει τη χαρά τής ζωής όλη, να σκίσει αυτός τα ουράνια πλάτια, πάλι εσένα θάθελε να κλείσει μες τη ζωή του, εσένα τυλίγει μες την αγάπη του, ανάμεσα απ' τους αιώνες που κύλησαν, ώσαμε σήμερα, απ' την πιο μακρυσμένη γωνιά της γης, ώσαμε δω, ό,τι έλαμψες από πνεύμα, ό,τι στάθηκες τέλειο μεγάλο κι ωραίο, ό,τι είσαι φανέρωμα της θείας Πνοής· της Σφραγίδος Δωρεάς...

Πώς την ομορφαίνεις και πώς τη γλυκαίνεις με τα μάγια σου τη λυπημένη ζωή και την εξαγνίζεις και δικαιώνεις εσύ μονάχα την ύπαρξή της.

Μα σ' αντάλλαγμα για ό,τι εσύ δίνεις, σου φτάνει η χαρά που σκορπιέται στη λάμψη σου, η αγάπη τόσο ευλαβητικά δοσμένη, η σκέψη πως γεμίζεις εσύ από γοητεία και ρίχνεις τo ενδιαφέρον το πιο ακριβό στοιχείο μες τη ζωή;