Δανείζομαι μια παράγραφο από το ξέσπασμα του αειθαλούς ογδοντάχρονου Νίκου Δήμου, ο οποίος με άρθρο του στην ιστοσελίδα «Protagon» σχολιάζει πικρά την απόφαση της «προοδευτικής» μας κυβέρνησης να επιβληθεί ΦΠΑ και στα γηροκομεία, ή επί το πλέον εύηχο στους «οίκους ευγηρίας»:

«Τα γεροντάκια, βρε! Τι είναι τα γηροκομεία, πεντάστερα ξενοδοχεία; Αποθήκες ανθρώπων είναι, μόνων και ανεπιθύμητων, ανάμεσα στη δουλειά και το φέρετρο.

Όταν μία κοινωνία κατατρέχει τα ασθενέστερα μέλη της, δεν είναι για σχόλιο, ούτε για κριτική. Είναι για φτύσιμο!».

Ναι, για φτύσιμο είναι μια πολιτική ηγεσία που επιδεικνύει τέτοια κοινωνική βαρβαρότητα απέναντι στους ξωμάχους, στους γέροντες και τις γερόντισσες. Κοινωνική βαρβαρότητα, που υποτίθεται ότι κατά τα άλλα καταδικάζεται από την Αριστερά. Αλλά είναι και ξένη προς κάθε ελληνική παράδοση. Προς βασικά διαχρονικά στοιχεία του πολιτισμού μας. Που μας δίδασκε αρχαιόθεν τον σεβασμό προς τους γέροντες. Τους οποίους οι προγονοί μας ανήγαγαν σε ιερά πρόσωπα.

Αλλά υπάρχει κάτι που δεν έχουν καταλάβει οι Κατρούγκαλοι, οι εκατομμυριούχοι Σταθάκηδες και όλοι όσοι επιπίπτουν με τόση μανία επί των συνταξιούχων. Θεωρούν απολύτως βέβαιο ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα από τους γέροντες, διότι δεν συνιστούν κάποια ισχυρή συντεχνία, ικανή να προβεί σε δυναμικές αντιδράσεις. Και ως προς αυτό έχουν δίκιο. Αγνοούν, όμως, ότι χτυπώντας συνεχώς το εισόδημα των συνταξιούχων προκαλούν παράπλευρες απώλειες στις νεώτερες γενιές. Και αυτό θα το βρουν, αργά ή γρήγορα, μπροστά τους.

Φαίνεται ότι περισσεύουν στα άνω δώματα της σημερινής εξουσίας όπως άλλωστε συνέβαινε και με τους προκατόχους τους- εκείνοι που είναι ξεκομμένοι από την κοινωνική πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί στα χρόνια της κρίσης.  Ίσως δεν υποπτεύονται καν πόσοι νέοι άνθρωποι, άνεργοι και άεργοι, συντηρούνται στοιχειωδώς από το υστέρημα του συνταξιούχου παππού και της γιαγιάς. Και πόση οργή και ξεσπάσματα θα προκαλέσει η απώλεια της ικανότητας των παππούδων να συνδράμουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Πορεύεσθε κ. Πρόεδρε με το αίσθημα υπεροχής που σας δίνει το γεγονός ότι, ως τώρα, έχετε αναδειχθεί ως πρωθυπουργός tefal. Που ό,τι και αν κάνει, όσο στραβό και αν είναι, τίποτε δεν κολλάει επάνω του. Όλα γλιστρούν και φεύγουν. Και με την επίγνωση του ότι απέναντι σας έχετε μια αξιωματική αντιπολίτευση βυθισμένη στην εσωτερική μιζέρια της. Ως πότε όμως;

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr