Γράφω Δευτέρα μεσημέρι. Και οι πηγές μου επιμένουν ότι τη Δευτέρα το βράδυ ο πρωθυπουργός, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, θα δώσει ένα τέλος, στον φαύλο κύκλο περί την επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Και επειδή η πηγή μου είναι σοβαρή, κανονικώς δεν θα έπρεπε να έχω καμία αμφιβολία. Αλλά ζούμε μια πολιτική πραγματικότητα που δεν χρεώνεται βεβαίως μόνο στη σημερινή κυβέρνηση - όπου ποτέ δεν ξέρεις τι και πόσο μπορεί να αλλάξει, ως την τελευταία στιγμή. Εδώ οι «τούμπες» δεν γίνονται μόνον στο παρά, αλλά ακόμη και στο «και πέντε».

Είναι πράγματι εκπληκτικά αυτά που ζούμε. Διότι αν τελικώς ανακοινωθεί το οριστικό πάγωμα  του μέτρου και η αντικατάστασή του από κάποια «ισοδύναμα», αυτό θα εμφανισθεί ως ...προσφορά της κυβέρνησης στο λαό. Ως αν επρόκειτο για κάποιο μέτρο που είχαν θεσπίσει οι προηγούμενοι κακοί κυβερνήτες μας, είτε το είχαν επιβάλλει οι ακόμη πιο κακοί δανειστές μας. Ενώ ήταν μια έμπνευση 100% συριζαίικης προελεύσεως.

Από τη στιγμή όμως, που αναγνωρίζεται το λάθος και ανακαλείται η απόφαση, ας χειροκροτήσουμε την έμπρακτη αυτοκριτική, έστω και αν δεν υπάρχει η πολιτική τόλμη μιας ευθείας παραδοχής του λάθους. Ενός λάθους που ξεκινά από μια στραβή αντίληψη, ότι τάχα αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία, σχολεία και φροντιστήρια, ανήκουν οπωσδήποτε στους «έχοντες».

Αντίληψη που δεν είναι καν «κομμουνιστική». Διότι ο εγκυρότερος εκφραστής των κομμουνιστικών αντιλήψεων στον τόπο μας, ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, κατά την τηλεμαχία που παρακολουθήσαμε προεκλογικώς, είχε προσεγγίσει με επίγνωση της πραγματικότητας το θέμα. Αποδεχόμενος ότι μέγα μέρος εκείνων που καταφεύγουν στις υπηρεσίες της ιδιωτικής παιδείας είναι συνήθως εργαζόμενοι, που δεν έχουν άλλη επιλογή. Ιδίως αν συμβαίνει εξαιρετική τύχη πια- να εργάζονται και οι δυο γονείς. Και οι γιαγιάδες βρίσκονται μακριά.

Είναι δεδομένο ότι οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί και τα νηπιαγωγεία δεν επαρκούν. Ότι τα δημόσια λύκεια δεν παρέχουν το επίπεδο γνώσεων που χρειάζονται οι μαθητές για να ανταγωνισθούν ισότιμα κατά τη δοκιμασία των πανελλήνιων εξετάσεων. Δηλαδή το κράτος δεν προσφέρει αυτά που υποχρεούται. Πώς, λοιπόν, θα τιμωρεί, με πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση, εκείνους που το ελαφρύνουν, πληρώνοντας από την τσέπη τους για τις σπουδές των παιδιών τους;

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr