-Πώς θα μπορούσε να ερμηνεύσει κάποιος το γεγονός, ότι υπάρχουν επιχειρηματίες, σε τούτους τους δύσκολους καιρούς της οικονομικής στενότητας και δυσπραγίας, που αναζητούν να κάνουν επενδύσεις ή να επεκτείνουν τις ήδη υπάρχουσες επιχειρήσεις τους, ή να αναβαθμιστούν και να εκσυγχρονιστούν, αλλά όχι μέσω προγραμμάτων;

Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου, προσφέρονται χρήματα και δίνονται επιδοτήσεις, και οι ενδιαφερόμενοι γυρίζουν την πλάτη;

Σε ποιον δίνεται χείρα βοηθείας και αυτός φεύγει τρέχοντας;

Σίγουρα πουθενά αλλού δεν συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις παραλογισμού, εκτός από την χώρα μας.

Είναι γεγονός ότι, υπάρχουν επιχειρηματίες που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε είδους αναπτυξιακού προγράμματος, και ένταξής τους σ' αυτά, καθώς εμπλέκεται το γραφειοκρατικό ελληνικό τέρας, που αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε τέτοια προσπάθεια. Υπάρχουν άνθρωποι, πετυχημένοι επαγγελματίες, που μπροστά στην  γραφειοκρατία, την δυσκαμψία της πεπαλαιωμένης νομοθεσίας που δεν συνάδει με τους νεωτερισμούς και τις εξελίξεις της σύγχρονης κοινωνίας μας, τους οικονομικούς περιορισμούς, που ενισχύεται και με την στενοκεφαλιά της δημοσιοϋπαλληλικής θεώρησης, κόντεψαν να καταστραφούν και να καταλήξουν ή σε νοσοκομείο ή σε τρελοκομείο

Ένα περιστατικό που έγινε προ ημερών, μπορεί ν αποτυπώσει το πρόβλημα. Επιχειρηματίας λοιπόν θέλησε να βάλει εργοστασιακό ρεύμα στην επιχείρησή του. Πήγε στα γραφεία της Δημόσια επιχείρησης ηλεκτρισμού και της Διαχείρισης Ελληνικού Δικτύου διανομής ηλεκτρικής ενέργειας να κάνει όλα τα σχετικά, να συμπληρώσει αιτήσεις, να πληρώσει τα κονδύλια που του έκοψαν. Όμως στη μεν πρώτη υπηρεσία που του ζήτησαν 500 ευρώ τα πλήρωσε, στην δεύτερη όμως που το ποσό έφτασε στα 1000 ευρώ, αδυνατούσε. Επέμεναν να τους τα δώσει σε ρευστό, γιατί μόνο έτσι θα προχωρούσε η υπόθεση, σύμφωνα με τη νομοθεσία... Όμως βάσει των ελέγχων των τραπεζικών κεφαλαίων, δεν είναι δυνατή η ανάληψη άνω των 420 ευρώ, όπως όλοι ξέρουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι χρήμα μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι άυλο καθότι πλαστικό. Το ακούμε, αλλά δεν το βλέπουμε. Και δεν έφτανε που τον έσκασαν τον άνθρωπο, η υπηρεσία δεν διέθετε ούτε καρτομηχάνημα εισπρακτικού μηχανισμού, ούτε έκαναν δεκτή την μεταφορά ποσού. Με τα χίλια ζόρια τους πρότεινε επιταγή, η οποία και αυτή αρχικά δεν έγινε δεκτή. Το σκηνικό επαναλήφθηκε σε πολλά γραφεία, μέχρι που έφτασε και στο γραφείο του προϊσταμένου, ο οποίος  διαπίστωσε το παράλογο, κατάλαβε το τρελό της υπόθεσης και τελικά έκανε δεκτή την  επιταγή.

 Μια άνευ προηγουμένου ταλαιπωρία, χάσιμο εργατοωρών για να πείσεις για τα αυτονόητα και να προσπαθείς να δίνεις λύσεις σε ...λυμένα προβλήματα, που βρίσκουν όμως τείχη απόρθητα στην Λερναία Ύδρα της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Δυστυχώς οι ανεπαρκείς πολιτικοί και οικονομικοί εγκέφαλοι που αποφασίζουν και νομοθετούν , αυτοί που δεν ξέρουν πώς λειτουργεί η πιάτσα και δεν έχουν ιδρώσει ούτε μια φορά τα χέρια τους και δεν έχουν αγωνιστεί για το παραμικρό, αυτοί είναι που ρίχνουν το καράβι στα βράχια...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»