Η Λέσβος πριν σαράντα χρόνια υπήρξε η πρώτη περιοχή της χώρας μας, που το επίσημο κράτος δια της τότε Νομαρχίας, δρομολόγησε και οργάνωσε την αναστήλωση βιομηχανικών κτιρίων, Ελαιοτριβείων- Σαπωνοποιείων, και την επανάχρησή τους ως χώροι πολιτισμού.Νέος νομάρχης δεν είχα διαμορφώσει ολοκληρωμένη άποψη για το νησί, αλλά με θάμπωσε το ιδιαίτερο φυσικό του κάλλος και ο αρχιτεκτονικός του πλούτος.
Η αστική και λαϊκή αρχιτεκτονική συνυπήρχαν αρμονικά. Η μεγάλη μετανάστευση μετά τον μεγάλο πόλεμο οδήγησε στην εγκατάλειψη, που αυξήθηκε μετά τον εμφύλιο και αυτό είχε ως επακόλουθο να διασωθεί ο οικιστικός θησαυρός, πχ ο Δήμος Πλωμαρίου από 7.485 κατοίκους το 1940, το 1983 αριθμούσε 3.500 ήτοι σχεδόν το 60% του πληθυσμού είχε μεταναστεύσει.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80, δύσκολα χρόνια, δεν υπήρχαν Ευρωπαϊκές πιστώσεις, ήταν ευκαιρία όμως, ένας νέος όπως εγώ, να δράσει για να διασωθεί η αρχιτεκτονική ιστορία του νησιού, αρχίζοντας με σεμινάρια (συνημμένη πρόσκληση 1). 
Έτσι δρομολογήθηκαν με απόφαση νομάρχη:
-2/1/1984 η απαγόρευση τσιμεντόστρωσης δρόμων στους οικισμούς, η επισκευή των υπαρχόντων και η υποχρεωτική λιθόστρωσή των νέων δρόμων (απόφαση 1)
-Η υποχρεωτική κατασκευή κεραμοσκεπούς στέγης σε όλα τα κτίρια 
-νεοαναγειρόμενα ή επισκευαζόμενα (απόφαση 2).
Δημιουργήθηκαν αντιδράσεις, τα Κοινοτικά και Δημοτικά Συμβούλια, το Νομαρχιακό Συμβούλιο διαμαρτυρήθηκαν, αλλά και η κεντρική κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε.
Ο αείμνηστος Γ. Γεννηματάς Υπουργός Εσωτερικών, ο οποίος με όρισε Νομάρχη έγινε δέκτης καταγγελιών, και με κάλεσε στην Αθήνα λέγοντάς μου, αυτό που κάνεις είναι σωστό το κατανοώ, είναι όμως, πρόωρο και πρέπει να ανακόψεις ταχύτητα και να πετύχεις πολιτική συναίνεση.
Προσπάθησα να ηρεμήσω τις αντιδράσεις αλλά ταυτόχρονα δρομολόγησα:
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ "Δ"