Είδηση για περηφάνια αλλά και για θλίψη. Στην παγκόσμια κατάταξη των χωρών του ΟΟΣΑ, με κριτήριο την επιστημοσύνη ή την «εξυπνάδα» όπως την αποδίδουν πολλά μέσα ενημέρωσης - η Ελλάδα κατακτά την έκτη θέση. Με τις τρεις πρώτες θέσεις να καταλαμβάνονται από τη Νότιο Κορέα, τη Γερμανία και τη Σουηδία.

Για την κατάταξη αυτή λαμβάνονται υπόψη στοιχεία όπως ο αριθμός των «κατά κεφαλήν» πτυχιούχων, αλλά και των φοιτητών, στα μαθηματικά, τη φυσική και άλλες θετικές επιστήμες και τεχνολογικά αντικείμενα. Στους τομείς δηλαδή που αλλάζουν βήμα-βήμα τη ζωή των ανθρώπων με τα αποτελέσματα της έρευνάς τους. Που αλλάζουν άρδην την καθημερινότητα συνόλων και ατόμων.

Ασφαλώς, το ότι διαθέτουμε τέτοιο επιστημονικό δυναμικό, είναι λόγος υπερηφάνειας. Και θα έπρεπε να είναι επίσης, λόγος χαράς και αισιοδοξίας. Τα έχουμε καταφέρει όμως πρωτίστως οι πολιτικοί μας ηγέτες, αλλά και εμείς οι πολίτες με τις επιλογές μας- αντί χαράς να αισθανόμαστε λύπη. Διότι αυτό το μέγα κεφάλαιο «πάει χαμένο». Ένα σημαντικό μέρος του μεταναστεύει και αξιοποιείται από άλλες χώρες, με πρώτη τη Γερμανία. Ενώ εκείνο που παραμένει στη χώρα καταδικάζεται στον μαρασμό. Κινούμενο μεταξύ ανεργίας, αεργίας και μετατροπής επιστημόνων σε ...πωλητές πολυεθνικών εταιριών.

Θυμάμαι με θλίψη την εμμονή του Ανδρεά Παπανδρέου, όταν ανέλαβε την εξουσία: «Πρέπει να κερδίσουμε την μάχη της βιοτεχνολογίας, αλλιώς θα είμαστε καταδικασμένοι στο περιθώριο». Είχε κάνει μια άριστη διάγνωση του προβλήματος. Αλλά δεν κατάφερε να κάνει εκείνα που έπρεπε για τη θεραπεία του. Και η δική του και οι επόμενες κυβερνήσεις έμειναν δέσμιες των «πελατειακών σχέσεων» με τους αεριτζήδες του χρήματος, που έπαιρναν επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις για παραγωγή ...αέρος κοπανιστού. Χωρίς ποτέ να φτιάξουμε εκείνη την «ελληνική Σίλικον Βάλεϊ» που οραματιζόταν ο «πρωθυπουργός της αλλαγής».

Με το 2016 να προδιαγράφεται και επισήμως μέσα από τον προϋπολογισμό που ψηφίσθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία - ως ένα ακόμη έτος οικονομικής ύφεσης για τη χώρα, η αξιοποιήσιμη επιστημοσύνη και «εξυπνάδα» των Ελλήνων θα συνεχίσει να είναι εξαγώγιμο είδος. Αλλά και χαμένη ευκαιρία για την ίδια τη χώρα. Εκτός αν πιστεύετε ότι θα κάνουν θαύματα ο Νίκος Φίλης και η Σία Αναγνωστοπούλου, από τη μια πλευρά και ο Σταθάκης από την άλλη. Αν είστε τόσο αισιόδοξοι, σας ζηλεύω.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr