Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι επισκέψεις στις χώρες που εξακολουθούν να διεκδικούν τα πρωτεία στη χρηστή διοίκηση της ευρωζώνης με παράλληλες διαπραγματεύσεις για το ύφος και τον τρόπο των μεταρρυθμίσεων, όσο και να συνοδεύονται από ηρωικές υποσχέσεις περί μη υποταγής, δεν παύουν να είναι υποσχέσεις συμβιβασμού στο όνομα της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Όσο και να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα, όσο και να προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τις παρενέργειες από τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να πείθουμε κάθε φορά τους εαυτούς μας, ότι κάτι περισσότερο πρεσβεύουμε από την υποτέλεια και το σκύψιμο του κεφαλιού. Χαρακτηρίζει, όμως, τη χώρα αυτή η ηττοπαθής τακτική, όχι τόσο γιατί δεν έχουμε φωνή αν θέλουμε να φωνάξουμε, όσο το ότι η φωνή αυτή καλύπτεται συνήθως από όλα όσα έχουμε κάνει κατά της ίδιας μας της χώρας. Όχι δεν είναι τεμπέληδες οι Έλληνες, όπως αναφανδόν τιτλοφορεί τις μέρες αυτές η γραφική Bild. Δεν είναι ότι μας λοιδορούν εκεί που πονάμε, όσο το ότι μας εγκαλούν για πράξεις που εμείς έχουμε κάνει σε βάρος της ακεραιότητάς μας.

Δεν είμαστε υπέρ των λίγων απολαβών τουναντίον θέλουμε να βγάζουμε ολοένα και περισσότερα, που πρακτικά σημαίνει δουλειά όλη μέρα! Θέλουμε να έχουμε το τελευταίο μοντέλο κινητού και τάμπλετ, το καλύτερο αυτοκίνητο, καταναλώνουμε με μανία τη σούπα του αμερικάνικου ονείρου. Αχόρταγοι θα έλεγα πως είναι οι Έλληνες και πολύ-πολύ ανοργάνωτοι. Ακόμη και όταν η υπερασπιστική γραμμή φτάνει στα όριά της και τα επιχειρήματα λιγοστεύουν. Είχαμε και έχουμε μάθει στο ασύδοτο κέρδος, στο ακούραστο κυνήγι εύκολου χρήματος, στη διπροσωπία, τον ευτελισμό και το κάθε λογής ξεπούλημα στον βωμό της εργασιακής δόξας. Πληρώσαμε για αυτό ακριβά - δεν μάθαμε, όμως. Και εξακολουθούμε να είμαστε πολιτικώς πρωτάρικα στη διαπραγματευτική τακτική, που διεξάγεται με μόνο όπλο την κάθε λογής επίκληση των ηρωικών μας αγώνων, που στην κυριολεξία ξεθάβονται από το πουθενά.

Το πρωτοσέλιδο του Spiegel με τους Ναζί στην Ακρόπολη και φόντο τη Μέρκελ, ναι μεν δείχνει ότι οι Γερμανοί παίρνουν στα σοβαρά το θέμα των κατοχικών αποζημιώσεων, δεν αρκεί όμως, για να μας βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο. Γιατί τελικά και ο Τσίπρας πήγε Βερολίνο και η γερμανική μηχανή για άλλη μια φορά φουλάρησε με τον αέρα του νικητή.

Συμβιβασμός θα γίνει στο τέλος και με το πέρας του τετραμήνου, αγαπητοί φίλοι, καθώς κανέναν δεν συμφέρει να φύγουμε από την ευρωζώνη. Απλά οι τακτικές αλλάζουν και τα λίγα ψίχουλα που πετιούνται, εκλαμβάνονται ως δραστική διαπραγματευτική αλλαγή.  Πολλοί διαλαλούν πως οι νίκες κατακτώνται στα πεδία των μαχών. Αλήθεια, ποια μάχη διεξάγεται, όταν στο τέλος αλλάζουν μόνο κάποια σημεία των όρων; Θα πει κανείς: «Μα πώς... εδώ λαμβάνεται υπόψιν η ανθρωπιστική κρίση...». Αυτό έλειπε, αγαπητοί, σε τέτοιον πάτο που έχουμε φτάσει, να μην αναγνωρίζουν οι εταίροι πως πρέπει επιτέλους να δώσουν και κάτι... Αυτό εξάλλου, έλεγε και η κυβέρνηση Σαμαρά πριν από λίγο καιρό, πως από δω και πέρα θα έρθουν άλλες εποχές - ανάπτυξη, επενδύσεις - πως η τρόικα τελείωσε μια για πάντα. Το συγκεκριμένο χρονικό σημείο που επιλέχθηκαν οι εκλογές στην Ελλάδα ήταν κομβικό, καθώς όλοι λίγο-πολύ διαλαλούσαν ότι τέλος η λιτότητα. Λογαριάζαμε, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο γονυπετής Σαμαράς, αλλά και ο όψιμος επαναστάτης αλλά άκρως διαλλακτικός Τσίπρας, δεν πέτυχαν μόνο να παραμένουμε νυχθημερόν στην επικαιρότητα ο καθένας για διαφορετικούς λόγους αλλά να μας έχουν πρώτη είδηση ή πρωτοσέλιδο παγκοσμίως. Κατόρθωμα είναι και αυτό, θα έλεγα, επί τόσο καιρό να μας συζητούν. Επειδή όμως, στο τέλος θα υπάρξει συμβιβασμός και οι μισθοί δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι, πρέπει απλά να εξετάσουμε προσεκτικά το κατακάθι, αυτό που απομένει μετά την οχλοβοή ως ίζημα. Γιατί κάποτε, λέω, θα πάψουν οι μπαταριές και τα εθνικά ξεφωνητά, κάποτε θα καταλαγιάσει η φασαρία. Και αυτό που θα μείνει δεν θα είναι παρά ένα ακόμη ερώτημα ως προς το τι θα κάνουμε στο εγγύς μέλλον με τέτοιους μισθούς και συντάξεις.

Καλές λοιπόν, οι επισκέψεις σε Βερολίνο και Παρίσι, καλή και η έκτακτη σύγκλιση του eurogroup. Δεν φτάνουν όμως, ούτε αρκούν για να μένουμε στην επικαιρότητα και να πετυχαίνουμε να ανακτούμε αυτό το λίγο που χάνουμε με τις εκάστοτε παλληκαριές. Τι λέω; Παλληκάρια είμαστε ακόμη, διαπραγματευτικά όπλα όμως, δεν μας περισσεύουν. Θα το δείτε σύντομα στη λίστα των μεταρρυθμίσεων. Εάν δεν το έχετε μαντέψει ήδη.