Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr

Από Eurogroup σε Eurogroup και από το ένα θρίλερ στο άλλο, στο όνομα της προόδου των διαπραγματεύσεων ή της οριστικής ρήξης που όλοι απεύχονται, δανειστές και ελληνική κυβέρνηση. Κάθε φορά σταθμίζονται τα όποια θετικά αποτελέσματα, την ίδια στιγμή που οι απειλές κατά της χώρας μας δεν παύουν, απλά από τη μια εκτοξεύονται με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, και από την άλλη απλά λέγονται για να θορυβήσουν. Είναι τόσο κρίσιμη η κατάσταση, που θα' λεγε κανείς πως η διαπραγμάτευση έχει κιόλας πάρει μορφή, με τη βοήθεια της ασάφειας και της σύγχυσης μετά από κάθε συνάντηση. Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αισιοδοξούν ότι στο επόμενο Eurogroup, θα καταγραφεί μεγαλύτερη πρόοδος, αλλά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρεί από την πλευρά του πως η δήλωση του Eurogroup για την Ελλάδα δεν χαιρετίζει την πρόοδο στην ουσία των διαπραγματεύσεων, αλλά την πρόοδο στη διαδικασία, προσθέτοντας ότι έχει σπαταληθεί πολύς χρόνος, χωρίς να έχει γίνει κάτι το ουσιαστικό.

Θα περίμενε κανείς άραγε, κάτι άλλο από τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών; Ασφαλώς και όχι. Η γραμμή είναι σταθερή και ακλόνητη, το αυστηρό πρόσωπο των δανειστών πρέπει πάση θυσία να παραμείνει ως έχει. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που οι απόψεις για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων διίστανται, ολοκληρώθηκε η συναλλαγή για την πληρωμή της δόσης των 750 εκατομμυρίων ευρώ προς το ΔΝΤ. Τέλος καλό όλα καλά και οι δεσμεύσεις της χώρας διατηρούνται. Η επιστροφή χρημάτων γίνεται στο ακέραιο και αν μη τι άλλο τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν λαμβάνειν. Για πόσο καιρό, όμως, ακόμη; Πώς και με ποιο τρόπο θα εξακολουθεί να εξοικονομείται χρήμα για την επιστροφή του σε ΕΚΤ και ΔΝΤ; Ο λαός, λέω, πόσο θα αντέξει ακόμη και δεν θα καταφύγει σε ξέσπασμα οργής;

Προχωράμε πλέον γοργά στο έκτο έτος της ύφεσης και αν μη τι άλλο η κατάσταση δεν βελτιώνεται στο παραμικρό. Εκτός από την περιχαρή Κριστίν Λαγκάρντ και τον ξύλινο Μάριο Ντράγκι, πίσω από τις γραφικές αυτές φιγούρες που διαφυλάττουν το κύρος ενός απόλυτα εκβιαστικού συστήματος συναλλαγών, κρύβονται πολλοί πρεσβευτές του ευρωπαϊκού οράματος ολοκλήρωσης, αλλά και ρυθμιστές της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Και όλοι τους έχουν έναν και μοναδικό στόχο: να διαιωνίσουν το σύστημα κυριαρχίας. Το σύστημα αυτό βασίζεται στην επιβάρυνση των πολιτών και την ασταμάτητη αφαίμαξη των οικονομιών τους, με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα που βαφτίζονται και διαφημίζονται τεχνηέντως ως «πρόοδος». Πού λαμβάνει, όμως, χώρα αυτή η πρόοδος; Αν υπονοούν την Ελλάδα, εδώ τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανή. Αν, από την άλλη, διακηρύττουν την πάγια θέση τους ότι ο χρόνος είναι ο μόνος κριτής του κοινωνικοοικονομικού προτσές, τότε η αοριστία ζει και βασιλεύει, όσο επιεικώς μπορεί να μιλήσει κανείς. Και πρόκειται για μια σοβαρή περίπτωση αοριστίας, όταν οι πολίτες δεν γνωρίζουν ακριβώς πότε θα μπορέσουν να βγουν από τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό.

«Πρόοδος», λοιπόν, αποκαλείται μόνο η άτακτη υποχώρηση από τις αρχικές αξιώσεις ή η πλήρης ενσωμάτωση στο αξιακό κοινοτικό σύστημα, που δεν λαμβάνει υπόψιν του τη δυνατότητα ανταπόκρισης των εθνικών οικονομιών. Στην αντίθετη περίπτωση, μιλούν ευθαρσώς περί «χαμένου χρόνου», που λέει και ο πολύς Σόιμπλε. Με λίγα λόγια, τελειώνετε πια εσείς οι Έλληνες με τα παρατράγουδα της «τεμπελιάς» σας.

Από Eurogroup, λοιπόν, σε Eurogroup και όλοι ασθμαίνουν με δυσκολία, δανειστές, κυβέρνηση και πολίτες. Αν είχε τεθεί το ερώτημα για το αν θα τα καταφέρουμε τελικά, η απάντηση θα ήταν και πάλι αόριστη. Όχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις, αλλά επειδή οι απαντήσεις αυτές θα ήταν ατεκμηρίωτες από όλες σχεδόν τις πλευρές. Αν το θρίλερ που εκτυλίσσεται έχει ή όχι άσχημο τέλος, αυτό θα το δείξει μόνο η κοινωνική ανέχεια. Όσο οι πολίτες εναποθέτουν την τύχη τους στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης, οι σανίδες σωτηρίας θα έχουν συνεχώς άλλη μορφή. Όσο οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν τη διαπραγματευτική τους τακτική κατά το δοκούν, ο χρόνος θα περνά χωρίς ουσιαστικά να καταλήξουν σε συμφωνία. Βάζοντας μέσα σε αυτό και ενδεχόμενο δημοψήφισμα ή νέες εκλογές, ίσως και να επιβεβαιωθεί το ρητό Σόιμπλε περί «χαμένου χρόνου». Στην πραγματικότητα δηλαδή, οι διαφωνίες είναι τόσες πολλές, που μάλλον οι συζητήσεις γίνονται για να πείθεται ο πολίτης ότι «κάτι κινείται». Ας ευχηθούμε να μην είναι έτσι.