Χωρίς ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να ορθοποδήσει η χώρα, να επιβιώσει η οικονομία, λένε οι πολιτικοί μας. Σωστά. Αλλά πώς πετυχαίνουμε την ανάπτυξη; Με αύξηση της παραγωγής και εξαγωγές. Να πουλάμε κάτι στη διεθνή αγορά, πέρα από τον τουρισμό. Δεν μπορούμε πια να αναστήσουμε τις κλωστοϋφαντουργίες μας ή τα υποδηματοποιεία μας, στα οποία εργάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Αυτά, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία τα σαρώνει η Κίνα. Μαζί και τη βαριά μεταλλουργική βιομηχανία, όπως τα άλλοτε ανθούντα ναυπηγεία μας.

Αλλά να μην μπορούμε να κατακτήσουμε ούτε το μερίδιο που μας αναλογεί στις εξαγωγές ελαιολάδου, με το οποίο πλουσιοπάροχα μας ευνόησε η φύση;

Σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη της, η Εθνική Τράπεζα, αποδεικνύει ότι η ελληνική οικονομία θα μπορούσε να έχει πρόσθετα έσοδα 250 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως και το κράτος άλλα 85 εκατομμύρια μόνον από τον ΦΠΑ, αν αντί να παραδίδουμε τη μεγαλύτερη ποσότητα της παραγωγής μας, χύμα και φτηνά, στους Ιταλούς, προχωρούσαμε σε τυποποίηση των εξαίρετων λαδιών Μεσσηνίας, Λακωνίας, Λέσβου, Κρήτης, Ζακύνθου και των άλλων περιοχών.

Δυστυχώς, ακόμη και εδώ, χάνουμε το τραίνο. Ενώ η παγκόσμια ζήτηση καλού ελαιολάδου έχει υπερδιπλασιασθεί την τελευταία εικοσαετία, το δικό μας μερίδιο στη διεθνή αγορά έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο τα τελευταία πέντε χρόνια. Ενώ οι Ιταλοί τυποποιούν το 80% της παραγωγής τους και οι Ισπανοί το 50%, η δική μας τυποποίηση είναι μόλις 27% της παραγωγής μας. Το υπόλοιπο διακινείται με ύποπτους τενεκέδες στο εσωτερικό, είτε παραδίδεται στους Ιταλούς (περί τους 80.000 τόνους ετησίως) να πουλάν πελοποννησιακό ελαιόλαδο ως ...ιταλικό. Εισπράττοντας και τις αντίστοιχες κοινοτικές επιδοτήσεις τυποποιητών.

Και όμως υπάρχει ζήτηση για το καλό «έξτρα παρθένο» ελληνικό ελαιόλαδο. Γι' αυτό και η τιμη του διεθνώς είναι στα 3,7 ευρώ το κιλό, ενώ του αντιστοίχου ισπανικού μόλις 2,6.

Το πρόβλημα είναι ότι άλλοι πήραν τις επιδοτήσεις και έστησαν με αυτές ελαιοτριβεία σύγχρονης τεχνολογίας, όπως οι Ισπανοί, είτε κάθετες μονάδες υψηλής τυποποίησης, όπως οι Ιταλοί, αλλά εδώ τα κάναμε πολυτελή αυτοκίνητα και ντουβάρια. Γιατί δεν υπήρξε κανένα πειστικό κεντρικό πρόγραμμα να καθοδηγήσει τους παραγωγούς, που είναι διασκορπισμένοι σε μικρές μονάδες.

Εδώ δεν χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, ώστε να πάψουμε να δίνουμε «μπιρ παρά» το λάδι μας στους Ιταλούς, να το μοσχοπουλάνε ως δικό τους;

giorgis@massavetas.gr