Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Για χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, μέχρι και το 2016, για  διάσπαση του μηχανισμού αναπαραγωγής της λιτότητας για κατάργηση νέων περικοπών, για εξάλειψη της κοινωνικής ανισότητας και  αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ώστε να μπει τέλος στο φαύλο κύκλο της τελευταίας πενταετίας, όπου η χώρα αναγκάζεται διαρκώς να παίρνει νέα δάνεια για να ξεπληρώνει τα προηγούμενα, καθώς και για ένα ισχυρό πρόγραμμα επενδύσεων, έκανε λόγο ο πρωθυπουργός στο συνέδριο του Economist την περασμένη Παρασκευή.

Ο Αλέξης Τσίπρας, διαβεβαιώνοντας τον ελληνικό λαό ότι στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία με τους εταίρους, επωφελής για τη χώρα, επεσήμανε ότι ο μέχρι τώρα απολογισμός του κυβερνητικού έργου υποδεικνύει ότι  στο τετράμηνο, το πρωτογενές πλεόνασμα έφτασε στα 2.164 εκατ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς πλεονάσματος 1.046 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2014 και έναντι πρόβλεψης για πρωτογενές έλλειμμα 287 εκατ. ευρώ για το πρώτο 4μηνο του 2015. Μόνον τον Απρίλιο, κατά τον πρωθυπουργό, αυξήθηκαν τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού κατά 15,3% έναντι του μηνιαίου στόχου.

Δεν αμφιβάλλει κανείς για τα εν λόγω στοιχεία, βέβαια, απλά αναρωτιέται πώς από την αντιπολίτευση γίνεται περί άλλου ο λόγος. «Μεγάλο το άγχος του κ. Τσίπρα να πείσει τους δικούς του», λέει συγκεκριμένα η Νέα Δημοκρατία «Μιλάει για πλεονάσματα, όταν η κυβέρνησή του έχει κάνει στάση πληρωμών. Μιλάει για «κόκκινες γραμμές» σε μισθούς και συντάξεις, όταν διακινδυνεύει κάθε μήνα να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις. Αμφιβάλλουμε αν και ο ίδιος, πια, πιστεύει τα ψέματά του». Σε αυτό τον πόλεμο ανακοινώσεων με αποδέκτη τον ελληνικό λαό, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν τελικά οδεύουμε σε αναπτυξιακή πορεία από το τέλμα της προηγούμενης κυβέρνησης ή αν απλά να θεωρείται επιτυχία το γεγονός ότι γίνεται κατορθωτό να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις του μήνα. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιδίδονται σε συνεχείς αντιπαραθέσεις και κανείς δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται στην πραγματικότητα. Αν το ζητούμενο μετά την αλλαγή της εξουσίας πριν από τέσσερις μήνες δεν ήταν παρά να ακροβατούμε σε τεντωμένο σχοινί και να ξεπερνάμε τα όρια κάθε φορά που γίνεται το εκάστοτε Eurogroup, τότε δικαίως οι πολίτες ανησυχούν για το μέλλον. Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι στόχος είναι να γίνει αντιληπτή από τους εταίρους η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα και να τηρηθούν οι υποσχέσεις και οι «κόκκινες γραμμές». Θα συμφωνήσω καταρχάς. Όμως, αυτό που θα πρέπει να προσέξει η νέα κυβέρνηση είναι να μην καταντήσει να θεωρεί επιτυχία ότι κατάφερε να πληρώσει τις συντάξεις και τους μισθούς και αυτό το μήνα, για τον απλό λόγο ότι έρχεται και ο επόμενος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καλλιέργεια κλίματος πανικού στον κόσμο. Από την άλλη, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καλόν είναι να σωπάσουν, γιατί η χώρα έφτασε από δικές τους ενέργειες να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τις βασικές της υποχρεώσεις. Είναι πράγματι απορίας άξιον πώς αυτά τα δύο κόμματα έχουν ακόμη επιχειρηματολογία για το χρέος, που συνίσταται στην  υποτιθέμενη μνημονιακή ευημερία που οδήγησε σε λιμοκτονία μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Και όμως, όχι απλώς υπάρχουν ακόμη  επιχειρήματα, αλλά προσφέρεται και έδαφος για την ανάπτυξή τους. Εκεί φτάσαμε. Πέρα, όμως, από τις κομματικές αντιπαραθέσεις, πέρα από την ανταλλαγή ύβρεων στο κοινοβούλιο της παρακμής, οι πολίτες έχουν πάψει πλέον να καταλαβαίνουν για ποιο λόγο τα κόμματα διασταυρώνουν τα ξίφη τους, με δεδομένο ότι ούτε τα πυρά Σόιμπλε έχουν σταματήσει, ούτε τα σενάρια για έξοδο από την ευρωζώνη έχουν ατονήσει. Οι πολίτες είναι αυτοί που στο τέλος θα πληρώσουν τα επαναλαμβανόμενα πολιτικά ατοπήματα, με την επιεική έννοια του όρου. Και λύση δεν είναι ούτε η υπαγωγή στις ρυθμίσεις χρεών που υποθηκεύουν και πάλι το μέλλον των νοικοκυριών. Αν από την κυβέρνηση θεωρείται επιτυχία η εκάστοτε ρύθμιση, για τους πολίτες δεν είναι παρά ένας νέος βραχνάς, που απέχει παρασάγγας από το χάρισμα των χρεών γιατί αυτά τα χρέη ακριβώς τα δημιούργησαν οι ολιγαρχικές πολιτικές. Οι πολίτες και οι αντοχές τους δεν σχετίζονται επ' ουδενί με τη δημιουργία των ελλειμμάτων και της διαφθοράς. Την ευθύνη την έχουν τα κόμματα του κοινοβουλίου, μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Οι τελευταίοι που ευθύνονται είναι οι πολίτες που τα χρέη τους άλλοι τα δημιούργησαν. Ας πάψουν λοιπόν, να ομιλούν περί  ευνοϊκών ρυθμίσεων στην κυβέρνηση και πολύ περισσότερο για «λοξοδρόμηση από την ομαλή μνημονιακή πορεία» από την αντιπολίτευση. Σε τελική ανάλυση, οι πολίτες έχασαν τις δουλειές του και αυτοί κλήθηκαν και πάλι να πληρώσουν τις κομματικές ατασθαλίες. Ο ένοχος λοιπόν, είναι αλλού.