Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Τη μία μέρα μιλούν για αδιέξοδο, την άλλη ισχυρίζονται πως συμφώνησαν παρά τις όποιες κόκκινες γραμμές που χαράσσουν το όριο που δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Την ίδια στιγμή που καλούν το λαό να είναι σε επαγρύπνηση διότι οι απαιτήσεις αναμένεται να είναι και πάλι αυστηρές, νέες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι μετά από ανελέητα παζάρια αλλάζουν άρδην τα δεδομένα και αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς από την πορεία των δημοσιευμάτων, ειδικά στις γερμανικές εφημερίδες.

Με δεδομένο ότι το θέμα της ελληνικής κρίσης έχει φύγει από τα πρωτοσέλιδα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναφέρεται στις ενδιάμεσες σελίδες) και το ενδιαφέρον εστιάζεται στο σκάνδαλο με τις παρακολουθήσεις στη Γερμανία από την αμερικανική NSA, συνεπικουρούμενη από τη γερμανική υπηρεσία πληροφοριών, τα αλλεπάλληλα ελληνικά αιτήματα για καλύτερη μεταχείριση της χώρας περνούν σε δεύτερη μοίρα. Οι κόκκινες γραμμές, όμως, που προανέφερα δεν αφορούν μόνο τις δύο υπό διαπραγμάτευση πλευρές. «Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» που θέτει η κοινωνία, ξέρουμε τα όρια και να είναι όλοι σίγουροι πως δεν θα ξεπεραστούν αυτές οι «κόκκινες γραμμές» δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Είναι αλήθεια. Πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς η κυβέρνηση, αφού είναι νωπή η εντολή από τον ελληνικό λαό; Θα πήγαινε τόσο γρήγορα κόντρα στα συμφέροντα των πολιτών; Η κυβέρνηση θα βρίσκεται διαρκώς σε δοκιμασία σε ότι αφορά τις «κόκκινες γραμμές». Λίγο αν υποχωρήσει, θα χάσει οριστικά το παιχνίδι των εκλογών, που μάλλον καθώς φαίνεται θα τις έχουμε σύντομα. Ασφαλώς και δεν ενδιαφέρουν τα ποσοστά των κομμάτων περισσότερο από την τύχη της χώρας. Και η τύχη αυτή καθορίζεται σε σημαντικό βαθμό από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις, όπου τη μία ημέρα μιλούν για θετικά αποτελέσματα και την άλλη φέρνουν την καταστροφή. Δύσκολες κατά τα άλλα οι τελικές προβλέψεις. Όχι τόσο επειδή λίγο-πολύ οι ενδείξεις είναι ασαφείς, αλλά διότι τα συμφέροντα και οι εμπλεκόμενοι είναι πολλοί. «Κόκκινες γραμμές», λοιπόν, συνεχώς και ατέλειωτες υποδείξεις από την μία πλευρά στην άλλη, που κανείς νοιώθει πως το να κάνει πίσω, είναι και θέμα καταρράκωσης γοήτρου, πέρα από τα καθαρώς οικονομικά συμφέροντα. Η ελληνική πλευρά εκεί που έχει φτάσει τα πράγματα δεν της απομένουν και άλλες επιλογές. Η πλευρά των δανειστών, από την άλλη, δεν αναμένεται να μετακινηθεί από τις θέσεις της, για τον απλό λόγο ότι δεν επιθυμεί να δώσει και σε άλλες σε κρίση χώρες την ευκαιρία να σηκώσουν κεφάλι. Ο ελληνικός λαός είναι αυτός που από καιρό έχει θέσει τις «κόκκινες γραμμές». Έχει ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω, διότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει έχουν και αυτά από την πλευρά τους ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια. Αν απομένει λίγος καιρός για να δούμε τι θα γίνει με τις διαπραγματεύσεις για την τελική συμφωνία, λίγος είναι και ο καιρός που κανείς μπορεί να προσδοκά ανοχή από τους πολίτες. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση, αφού δόθηκε ήδη η νωπή λαϊκή εντολή, αλλά με τα αποθέματα υπομονής. Η ανεργία δεν μειώνεται, η αγορά δεν ανασαίνει, οι τιμές δεν πέφτουν, τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά για τον κόσμο και ειδικά για τους νέους. Τι μπορεί να κάνει τους πολίτες να ελπίσουν σε κάτι; Τι είναι αυτό που θα τους μετατρέψει σε αγγελιοφόρους καλών ειδήσεων; Μήπως η όποια θαρραλέα στάση της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές ή οι «κόκκινες γραμμές» που έχει θέσει; Είναι αλήθεια ότι οι πολίτες είναι αυτοί που στο τέλος αποφασίζουν. Είτε γίνει δημοψήφισμα, είτε νέα εκλογική αναμέτρηση, αυτοί είναι που θα κρίνουν τη συνέχεια. Όποιος το λησμονά, αυταπατάται. Με την ίδια ζέση που έφερε στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί και να αποφασίσει το αντίθετο. Αρκεί να μην πέσει και πάλι στις γνωστές παγίδες των πολιτικών διλημμάτων. Αρκεί να πιστέψει ο καθένας, ότι από ένα σημείο και μετά, η κατάληξη της χώρας δεν είναι παρά δική του υπόθεση. Όπως οι «κόκκινες γραμμές» που βάζει και που η κυβέρνηση δια του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου επιβεβαίωσε πως γνωρίζει πολύ καλά.