Καθώς παρακολουθούσα τα αποτελέσματα και προσπαθούσα να κατανοήσω το σκεπτικό, με το οποίο οι συμπολίτες μας κατέληξαν στη συγκεκριμένη επιλογή, απορρίπτοντας την προοπτική της ευρύτερης εθνικής συνεργασίας και δίνοντας ισχυρή εντολή στον κ. Τσίπρα, όπως τους ζήτησε, ένα τραγούδι ερχόταν συνεχώς στο μυαλό μου. Οι στίχοι ήταν των Τραϊφόρου-Βασιλειάδη και η αισθαντική απόδοση ήταν από την φωνή της αλησμόνητης Σοφίας Βέμπο:

Και ζω κοντά του μες τη μιζέρια
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια
γιατί;

Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου.

Τι κι αν άλλα μας είπε και άλλα έκανε ο Αλέξης Τσίπρας; Έχει πια κτίσει μια σχέση ερωτική με ένα τμήμα των ψηφοφόρων, αρκετό για να του εξασφαλίσει την παραμονή στην εξουσία, βοηθούντος και του εκλογικού νόμου.

Η νέα του εξουσία δεν θα είναι ανέφελη. Ούτε για τον ίδιο ούτε και για μας. Αλλά, δεν συμφωνώ καθόλου με την εκτίμηση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και άλλων κορυφαίων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ότι τάχα θα απειληθεί η συνοχή της κυβέρνησής του, από το ότι είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν οι «53» που αποτελούν τη νέα «εσωτερική αντιπολίτευση».

Ένα από τα κρίσιμα μηνύματα αυτού του αποτελέσματος είναι η επιβεβαίωση, για μια ακόμη φορά, της κλασικής πια ρήσης του Ευάγγελου Αβέρωφ: «Όποιον βγαίνει από το μαντρί, τον τρώνε οι λύκοι». Μπορεί εντός του «μαντριού» οι πρώην σύντροφοι του Αλέξη Τσίπρα να είχαν τη χαρά να νιώθουν ως ισχυρή πολιτική δύναμη, αλλά τελικώς τους φάγανε οι λύκοι. Και τον Λαφαζάνη και τη Ζωή και τη Ραχήλ.

Μην περιμένετε λοιπόν ότι οι «53» - που δεν είναι καν πια 53 καθώς έχουν τριχοτομηθεί - πρόκειται να σηκώσουν «αντάρτικο» και να πουν «όχι» στα νέα μέτρα και τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου που επέρχονται σαν καταιγίδα, ισχυρότερη από αυτήν που διαδέχθηκε τη Δευτέρα την ηλιόλουστη Κυριακή των εκλογών. Γιατί ξέρουν ότι θα βρεθούν, με συνοπτικές διαδικασίες, έξω από το μαντρί. Να κάνουν παρέα στον Λεουτσάκο, τον Λαπαβίτσα και τον Νταβανέλο.

Θα υποστούμε τους εφαρμοστικους νόμους, του τρίτου και χειρότερου μνημονίου,  και θα τραγουδάμε «μα τον λατρεύω κι' είναι το φως μου, γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr