Έχει πια επικρατήσει η πρακτική να μετρώνται και να εκτιμώνται τα εκλογικά αποτελέσματα, σε επικοινωνιακό επίπεδο, μόνον με τους δείκτες των ποσοστών. Αλλά το παιγνίδι με τους δείκτες των ποσοστών δεν είναι πάντα η αξιολογότερη μέθοδος για την προσέγγιση της αλήθειας. Είναι συνήθως το καλύτερο εργαλείο δημιουργίας εντυπώσεων. Έστω και αν, ενίοτε, η στατιστική προσέγγιση, συνιστά διαστροφή της αλήθειας και παραποίηση της πραγματικότητας.

Είναι κλασικό πια το παράδειγμα: Έχουμε δυο υποψηφίους που είχαν πάρει, στις προηγούμενες εκλογές, ο μεν ένας χίλιες ψήφους ο δε άλλος εκατό. Και τώρα πήραν και οι δυο από εκατό ψήφους περισσότερες έκαστος. Οπότε ο μεν ένας αυξάνει τη δύναμή του μόνο κατά 10% ενώ ο άλλος, αν και χαμένος, πανηγυρίζει ότι δικαιώθηκε η «γραμμή» του από το εκλογικό σώμα διότι πέτυχε αύξηση κατά 100%.

Οι απόλυτοι αριθμοί έχουν τη δική τους γλώσσα. Που είναι περισσότερο αμείλικτη. Αλλά και περισσότερο καθαρή στην απεικόνιση της πραγματικότητας. Τι έχουμε λοιπόν σε απόλυτους αριθμούς;

*** Ο κρίσιμος αριθμός είναι: 200.000. Τόσους ψηφοφόρους χρειαζόταν η Νέα Δημοκρατία να αποσπάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ για να είναι πρώτο κόμμα, αφού η διαφορά τους είναι 400.000 (ενάμιση εκατομμύριο πήρε η ΝΔ, ένα εκατομμύριο εννιακόσιες χιλιάδες ο ΣΥΡΙΖΑ).

*** Το πρώτο κόμμα, αυτό που βρισκόταν στην κυβέρνηση, μετά από μια κραυγαλέα επίδειξη ασυνέπειας και την επιβολή ενός νέου μνημονίου, είχε τη φθορά του. Έχασε πεντακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους. Οι οποίοι μάλιστα δεν πήγαν σε εκείνο το κόμμα που προέκυψε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η ΛΑ.Ε. πήρε μόλις κάτι παραπάνω από εκατόν πενήντα πέντε χιλιάδες. 

*** Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκείνο που θα έπρεπε να κερδίσει αυτούς τους «χαμένους», -από τους οποίους οι μισοί του έφθαναν και του περίσσευαν για να κατακτήσει την πρωτιά και το Δώρο των 50 εδρών- όχι μόνον δεν τους κερδίζει, αλλα χάνει και εκείνο άλλες διακόσιες χιλιάδες.

Τον νικητή λοιπόν δεν τον ανέδειξε η αποδοχή των ιδεών και του προγράμματός του. Αλλά η αποστροφή ενός τεράστιου αριθμού συμπατριωτών μας. Οι οποίοι έκριναν, κατά τον στίχο του Καβάφη, ότι «βλάπτουν την Συρία το ίδιο». Και επέλεξαν να δώσουν την προτίμησή τους στους ...καναπέδες. Μόνο που έτσι δεν θα αποφύγουν να πληρώσουν τα ίδια με τους άλλους.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr