Λέμε για τις δικές μας, για τις ελληνικές κυβερνήσεις, ότι διακατέχονται από το σύνδρομο του Επιμηθέως. Ότι τρέχουν μονίμως πίσω από τα γεγονότα, αντιδρώντας συνήθως σπασμωδικώς, αντί να τα προλαμβάνουν, αν και πολιτική είναι πρωτίστως η τέχνη του προνοείν. Αλλά, όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη του μεταναστευτικού, ούτε οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι καλύτερες.

Τόσα χρόνια οχυρώνονταν πίσω από το άθλιο «Δουβλίνο ΙΙ», το οποίο είχε αναχθεί σε ιερό και απαραβίαστο σύμφωνο. Και καταδίκαζαν εμάς να γινόμαστε ...τελικοί αποδέκτες των κυμάτων των προσφύγων, χωρις να έχουμε το δικαίωμα να τους προωθούμε εκεί που οι ίδιοι επιθυμούσαν να καταλήξουν. Τώρα η συνθήκη αυτή ποδοπατείται εμπράκτως από τα πρησμένα πόδια των οδοιπορούντων εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων. Και οι μεν πρώην «σοσιαλιστικές» και νυν νεοεθνικιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης προσπαθούν να αποφύγουν το μερίδιο ευθύνης τους υψώνοντας φράχτες και επιστρατεύοντας ακόμη και τις ένοπλες δυνάμεις τους για την αντιμετώπιση των προσφύγων. Οι δε παραδοσιακότερες δημοκρατίες του ευρωπαϊκού Βορρά αναγκάζονται να συζητούν για κατανομή, σε αριθμούς που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική έκταση του φαινομένου.

Τόσα χρόνια η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» προς την Ελλάδα και την Ιταλία εκδηλωνόταν με ψίχουλα που συνιστούν ειρωνεία. Τώρα αναγκάζονται να δώσουν «κάτι παραπάνω». Αλλά το «χρυσό αυγό», μια βοήθεια ύψους ενός δισεκατομμυρίου, δεν πάει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιταλία. Θα δοθεί στην Τουρκία.

Τώρα η κυβέρνηση της Γερμανίας αποφασίζει να διαθέσει 670 ευρώ τον μήνα για κάθε πρόσφυγα που θα αποδεχθεί στο έδαφός της. Ενώ μια προληπτική πολιτική για τη διάσωση της Συρίας από το «Ισλαμικό Κράτος» και τους άλλους φασίζοντας φονταμενταλιστες των ποικιλώνυμων φανατικών οργανώσεων, θα είχε σώσει την Ευρώπη από ένα μεγάλο πονοκέφαλο. Αντί, όμως, να βοηθήσουν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, που παρείχε ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης στους πολίτες της τόσο ώστε να σχολιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης το οικονομικό, αλλά και πολιτιστικό επίπεδο των Σύρων προσφύγων- ενίσχυαν με κάθε τρόπο αυτούς που ρημάζουν τη χώρα. 

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι υπάρχει πρόβλημα ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας. Διότι κυριαρχούν οι κοντόφθαλμοι «διαχειριστές» και όχι πολιτικοί με πραγματικά οράματα και ικανότητα προλαμβάνειν. Δημιουργούν προβλήματα και ύστερα τρέχουν να τα «διαχειρισθούν» με στενότητα πνεύματος. Δηλαδή ...αλά ελληνικά. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr