«Ήταν ωραία η κηδεία Αντωνάκη μου;». Αυτή η αμίμητη ατάκα από την Μάρω Κοντού στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», μου ερχόταν στο μυαλό, καθώς επέστρεφα από τον αποχαιρετισμό στο Γιάννη Καλαϊτζή. Και είμαι σίγουρος ότι, αν παρακολουθούσε από ψηλά, εκείνος θα απαντούσε αβιάστως: Μπράβο ρε, ωραίο ξόδι μου κάνατε. Όχι για το καθιερωμένο τελετουργικό, για το στεφάνι του Τσίπρα ή τις παρουσίες υπουργών, βουλευτών, εργατοπατέρων και άλλων πολιτικάντηδων. Χέστηκε ο Γιάννης για τέτοια νταβαντούρια, που ποτέ δεν τον συγκίνησαν, ποτέ δεν τον άγγιξαν και πάντοτε τα κορόιδευε.

Αλλά μετά το νεκροταφείο ακολούθησε εκείνο που αισθανόμασταν, οι επιζώντες παλιόφιλοι της Κοκκινιάς, η σύντροφός του και οι κόρες του, ότι θα ήθελε εκείνος να είναι το αποχαιρετιστήριό του:

Εκεί στο αγαπημένο στέκι, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, επαναλάβαμε εκείνο που συνέβαινε τις Κυριακές τα μεσημέρια στο σπίτι του Γιάννη, όσο ζούσε ακόμη η Μικρασιάτισσα μητέρα του. Είπαμε όλα τα τραγούδια που αγάπησε ο φίλος μας. Περνώντας από τον Μίκη στο Μάνο, από τον Βαμβακάρη στον Τσιτσάνη.

Ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει. Γιατί στο Γιάννη δεν άξιζε το «μοιρολόι». Κάτι τέτοιο θα άξιζε ίσως συνολικώς στη γενιά μας. Μια γενιά που έδωσε αρχικώς ωραίους αγώνες. Από το Κυπριακό ως το «ένα-ένα-τέσσερα» και τους «Λαμπράκηδες». Που αντιστάθηκε στη χούντα. Που πήρε μέρος στο Πολυτεχνείο. Αλλά μετά τα έκανε χάλια. Άλωσε και αλώθηκε. Και τελικώς αλλοιώθηκε. Μια γενιά που είναι χρεωμένη με την σημερινή κατάντια του τόπου. Διότι οι άλλοτε πεινασμένοι αλλά περήφανοι, βουτήξαμε ως πάνω από τα κεφάλια μας στα καζάνια της προσωπικής «επιτυχίας», της «αποκατάστασης», προβαίνοντας σε παντοειδείς συμβιβασμούς και προδίδοντας αρχές και αξίες. Τόσο, ώστε δικαίως οι μεταγενέστεροι δικαιούνται να μας κατηγορήσουν ως μια «χαλασμένη γενιά». Που «χάλασε» και την δημόσια ζωή του τόπου.

Ακριβώς γι' αυτό επιμένω να αναφέρομαι και σήμερα στον Γιάννη Καλαϊτζή. Διότι ήταν από τους ελάχιστους αμόλυντους από τον ιό της «καριέρας» και του ατομικισμού. Πιστός θιασώτης της συλλογικότητας. Μόνιμος κωπηλάτης σε όλες τις «Γαλέρες» που επινοούσε. Και στις οποίες, όσοι «βάλαμε ένα χεράκι», έχουμε τουλάχιστον κάτι καλό να θυμόμαστε, κάτι παρήγορο. Όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και τα άλλα μέλη του πληρώματος.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr