Α, όλα κι όλα. Τα επιτεύγματα πρέπει να αναγνωρίζονται. Και αυτό που παρακολουθήσαμε  την Πέμπτη υπήρξε πράγματι ένα ιστορικό επίτευγμα της «για πρώτη φορά Αριστεράς» κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Τέτοια συμμετοχή σε απεργιακή κινητοποίηση είχαμε να δούμε πολλές δεκαετίες. Μπορούν όλοι αυτοί οι ιδιόρρυθμοι ροζουλί μαρξιστές, παραφράζοντας τη ρήση του Ιουστινιανού, να αναφωνήσουν υπερηφάνως: Νενικήκαμεν σε Μαρξ.

Διότι πράγματι ξεπέρασαν το όραμα του Μαρξ, που ήταν να δει όλους τους προλετάριους να ενώνονται, όπως τους καλούσε με το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Το σύνθημα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», αποδεικνύεται πλέον περιορισμένης εμβελείας. Εδώ, η κυβέρνηση, κατάφερε να ενώσει προλετάριους με μικροαστούς και μεσοαστούς.

Είναι η πρώτη φορά που πράγματι σηκώθηκαν από τους καναπέδες καταστηματάρχες, βιοτέχνες, επαγγελματίες και συμπορεύτηκαν με «προλετάριους» και αγρότες. Πρώτη φορά είδα, στην ευρύτερη περιοχή που επισκόπησα, τόσα καταστήματα κλειστά, τέτοια ανταπόκριση των περίφημων «μικρομεσαίων». Δεν είχα ξαναδεί κλειστά και τα τρία βιβλιοπωλεία, και τα τέσσερα κρεοπωλεία, και όλα τα εμπορικά και τόσα άλλα καταστήματα της γειτονιάς μου. Αφήνω το κέντρο της Αθήνας όπου πολλά καταστήματα κλείνουν και με μικρότερες συγκεντρώσεις και πορείες, διότι εκεί κυριαρχεί ο φόβος των «μπαχαλάκηδων». Αλλά και εκεί  η ανταπόκριση ήταν περισσότερο από εντυπωσιακή.

Αν μάλιστα οι εργατοπατέρες των εργαζομένων σε Μετρό, Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο και Τρόλεϊ είχαν την πρόνοια να μην κάνουν τη δική τους κινητοποίηση την ίδια μέρα της απεργίας, αλλά την προηγούμενη, όπως, επιτέλους, έκαναν οι δημοσιογράφοι, παρά τις εξυπνάδες της καπελωμένης από επαγγελματίες συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ  διοίκησης της Ομοσπονδίας τους, τότε το αποτέλεσμα της κινητοποίησης θα ήταν εντυπωσιακότερο.

Θα μου πείτε ότι εντυπωσιακές ήταν και οι κινητοποιήσεις, όταν ο Αλέξης Τσίπρας έστησε την φενάκη του δημοψηφίσματος, με ένα μεγάλο μέρος των πολιτών να κινητοποιούνται, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι τάχα παίρνουν την τύχη της χώρας και της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές- στα χέρια τους. Σύμφωνοι. Αλλά τότε υπήρχε ενθουσιασμός για την δήθεν «εθνική υπερηφάνεια». Τώρα δεν έχουμε να κάνουμε με πανηγύρι. Αλλά με οργή. Οργή που προκαλεί η απόγνωση. Οργή διαστρωματική. Που θα είναι δύσκολο να την αγνοήσουν όλοι οι βουλευτές της συγκυβέρνησης, όταν κληθούν να ψηφίσουν τα όσα συμφωνήσει η κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου με το «κουαρτέτο».

Οι στιγμές δείχνουν ότι η ιστορία εγκυμονεί εξελίξεις. Ίδωμεν.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr