«Νόστος»

Στα απόκρυφα της ψυχής & του νου

"Τη στιγμή που η σκέψη αποφασίζει να μιλήσει εξωτερικεύοντας όσα καλά κρύβει μέσα της, καταφεύγει στη βοήθεια της λέξης. Της εμπιστεύεται τον εαυτό της, επιτρέποντας στους ανθρώπους να την πλησιάσουν. Έτσι, η λέξη αποκτά κουράγιο, δύναμη και από ένας απλός συνδυασμός φθόγγων γίνεται ο κόσμος μας, ακοή και όραση μαζί. Βρίσκει την ευκαιρία να ψυχογραφήσει το συναίσθημα την ώρα που χαίρεται, υποφέρει, διαπράττει σφάλματα, ζητά συγχώρεση, ζει. Σε μια εξομολόγηση, ο ποιητικός τόνος της οποίας, κάποιες φορές, θύμα της κυκλοθυμίας και της ακαριαία εναλλασσόμενης φύσης του συναισθήματος, διαφεύγει και μονολογεί πεζολογώντας.

Η λέξη, όμως, ανυποχώρητη επιμένει στην ομολογία του φόβου, της ενοχής, του μυστικού που αποσιωπά από εσωστρέφεια η ντροπή· εκφράζεται· επικοινωνεί· επιστρέφει."

Τα παραπάνω είναι γραμμένα στο οπισθόφυλλο της νέας ποιητικής συλλογής "Νόστος" που έγραψε η Κατερίνα Λαγουτάρη και κυκλοφορούν από τον ποιοτικό εκδοτικό οίκο Πηγή-iWrite.

Από το  φυλλομέτρημα των σελίδων και την πρώτη αλλά προσεκτική ανάγνωση των στίχων που συνθέτουν τα ποιήματα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως τα όσα διαβάζει στο οπισθόφυλλο είναι η αλήθεια της σκέψης, των αισθημάτων, που ξεκινούν από μια λέξη και γίνονται έμπνευση γραμμένη και υπογεγραμμένη με εντιμότητα από την ποιήτρια.

Μια εντιμότητα που μπορεί να κοιτάζει κατάματα τον αναγνώστη και να αποκαλύπτεται άλλοτε ως κραδασμός αισθημάτων, παλμός σκέψης, συναισθήματος με κάθε συγκινησιακή απόληξη που θα τον  συμπαρασύρει σε διαλογισμό και προβληματισμό. Είναι οι λέξεις που γίνονται στίχοι ζωντανοί που δίνουν στον αναγνώστη το κλειδί για να οδηγηθεί στα απόκρυφα της ψυχής και του νου του που μέχρι πριν τα άφηνε να κουρνιάζουν μέσα του. Διαβάζοντας το "Νόστος" σίγουρα θα αποκαλυφθεί και θα συνειδητοποιηθεί σε ένα ορίζοντα με νέες διαστάσεις.

 "Η αγάπη αναχαιτίζει το τραύμα στο κορμί της/συνθηκολογεί με την ορμή του:

Να μην τραυματιστούν οι άλλοι

Ατέλειωτος ο πόνος στα ξενύχτια της αδιαφορίας,/τοποθεσίας εντοπισμού των εξηγήσεων..."  είναι οι πρώτοι στίχοι που δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα του άξονα γραφής της Κατερίνας Λαγουτάρη.

Γράφει και βάζει τη "Ζωή σε απόσπασμα": "Στο κενό το νόημα κράτησε αποστάσεις απ' την αξία του, βουβό έτοιμο για το ασήμαντο/θηριωδία η ασχήμια/φυγή μηνύει την αναγγελία νέου πεπρωμένου/ σε αντιφάσεις η συμμετοχή μου/δύσπιστη η έκφραση/σύγχυση αποδοχής/θέα το μη επιθυμητό/ απώλεια/λιποταξία/παύση/ όλα απ' την αρχή."

Στη σελίδα υποδοχής γράφει: "Για μας". Αυτό τα λέει όλα. Για μας όλους, για το νου, την ψυχή, την καθημερινή φανερή και κρυφή βιωτή, για τότε που κλείνουν τα φώτα και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, για τότε που ανοίγουμε τα μάτια μας στη λάμψη των αχτίδων του ήλιου, για μας... όλους σε κάθε διάσταση, σε κάθε μήκος και πλάτος, έγιναν τυπωμένο μελάνι σε χαρτί οι λέξεις με νόημα και συναίσθημα που έγραψαν το "Νόστος".

"Ασκήσεις αγάπης, Μοναχικός διάλογος. Εμείς, Εποχή ανάμεσα σε φθινόπωρο και άνοιξη, Ενδεδυμένη απουσία, Ζωή σε απόσπασμα, Μέρη του κόσμου, Μομφή προδοσίας, Βιογραφικό σημείωμα αγάπης, Άνω θρώσκω, Κάποιος, Αναίτια, Μάλλον πεθαίνω, Αγνώστου, διευθύνσεως, Θέσπιση, επιθυμιών, Φοβάμαι, Μπλε, Σχόλη, Νηνεμία, Κατά προσέγγιση" είναι κάποιοι από τους τίτλους των ποιημάτων που εμπεριέχονται στη συλλογή.

Διαλέγω το τελευταίο ποίημα για να κλείσω αυτό το σημείωμα-αναφορά στο Νόστος. Προλογικό σημείωμα ενός τέλους

"Κατά τη λήξη του ένα τεράστιο πάθος

εναποθέτει στο κύριο μέρος της λήθης

όχι μόνο μεγάλες λύπες, αλλά και σπουδαίες,

πρότερες χαρές

αυτές που ξεπερνούν κατά πολύ τις τωρινές

καθιστώντας τες ανώφελα διηγήματα μιας ζωής

που επιμένει ότι μπορεί να τα καταφέρει

καλύτερα."

Η ποιητική συλλογή "Νόστος" παρουσιάζεται σήμερα στις 7.30 το βράδυ, στον πολυχώρο Book and Art  στην Κομνηνάκη 5 όπου η φιλόλογος (Απόφοιτη του ΑΠΘ) Κατερίνα Λαγουτάρη θα συνομιλήσει με τους αναγνώστες και θα υπογράψει τα βιβλία.

Ας είναι καλοτάξιδο!!!

Μαριάνθη Βάμβουρα

vamvouramar@gmail.com

**        ******* *********

«Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης

για το ολοκαύτωμα» 

Των Αλμπέρτο Ναρ -  Έρικα Κούνιο-Αμαρίλιο    

Εκδόσεις: «Ευρασία»

Τιμή: 35,00

Οι  μαρτυρίες των επιζώντων, τις οποίες συγκέντρωσαν και εξέδωσαν στον τόμο αυτό οι Έρικα Κούνιο-Αμαρίλιο και Αλμπέρτος Ναρ, δεν αποτελούν απλώς τεκμήριο και ανεκτίμητη ιστορική πηγή, αλλά και μάθημα για τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα στο κακό, τόσο από τη μεριά εκείνων που το επιβάλλουν όσο και από εκείνους που το υφίστανται και επιβιώνουν. Μας δίνει τη δυνατότητα να ρίξουμε μια ματιά στην καρδιά του βαθύτερου σκότους, αυτού της ζωής και του θανάτου στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο παρών τόμος περιλαμβάνει επίσης ένα μικρό λεξικό όρων, ονομάτων και τόπων, καθώς και χρονολογικό πίνακα γραμμένα από τη Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου.

 "Κι εμείς μυρίζαμε όλο τον καπνό. Ήτανε μυρωδιά από κρέας καμένο. Και το πιστεύαμε και δεν το πιστεύαμε. Είναι άσχημα να το πεις αυτό σ έναν άνθρωπο, ότι καίγονται άνθρωποι εκεί μέσα. Είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Μπορεί να το κάνουν αυτό άνθρωποι; Κι εντούτοις, μετά, με τον καιρό... Βλέπεις η συνήθεια σου δίνει μια ανακούφιση. Συνηθίζεις το κακό. Στην αρχή υποφέρεις πολύ. Μετά το συνηθίζεις και λες, αυτή είναι η ζωή, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είμαστε σ ένα στρατόπεδο και είναι αδιέξοδο".

 "Υπήρχαν κάποιοι αποχωρισμοί που σε κανένα βιβλίο δεν γράφονται, δηλαδή μια μάνα να αφήνει το παιδί, το παιδί να αφήνει τη μάνα... και να ξέρουμε ότι δεν θα ξαναϊδωθούμε ποτέ. Ήταν μαρτύριο, κόλαση εκείνη η ώρα. Αποχωρισμός ζωντανός... Και δεν φταίγαμε σε τίποτα, έφταιγε μόνο το ότι ήμασταν Εβραίοι. Δεν κλέψαμε, δεν δολοφονήσαμε, μόνο που ήμασταν Εβραίοι".

 "Κι εγώ ήθελα να φύγω και μου λέει ο πατέρας μου: "Πάρε ένα πιστόλι, σκότωσέ μας, κι ύστερα φύγε". Πως να φύγουμε λοιπόν; Τι να κάνουμε; Να αφήναμε τον πατέρα με πέντε παιδιά;"

 "Αυτά που σας λέω, ούτε λέγονται, ούτε μπορεί να τα γράψει κανείς, ούτε να τα φανταστεί. Το τι μέρες δύσκολες, του θανάτου, έχουμε περάσει, δεν γράφονται, ούτε διηγούνται".

«Η άγνωστη δίπλα μου» 

Της Μαρίας Κωνσταντούρου     

Εκδόσεις: «Λιβάνης- Νέα Σύνορα»

Τιμή: 15,00

 «Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα. Το σεντούκι του χρόνου στενεύει και δεν τα χωράει όλα μέσα».

Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως, η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.

Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα...

Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του...

Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας...

Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια...

Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε...

Και έρωτες... Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί... Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής...