Του Ευθύμη Kosemund - Σανίδη

Στο 39ο Φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας, μεταξύ των ταινιών του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος και των δημιουργών τους, ο Ευθύμης Kosemund - Σανίδης που έλκει την καταγωγή του από το νησί μας με την δημιουργία του «Odette».

Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του, «ΙΙ» (2014, 16'), κέρδισε το πρώτο βραβείο του Pack & Pitch στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sarajevo στο στάδιο της ανάπτυξης και άνοιξε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα Pardi di domani του Festival del film Locarno. Ακολούθησαν διεθνή φεστιβάλ όπως τα Leeds IFF και Tous Courts, κερδίζοντας το Ειδικό Βραβείο και το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Γύρισε την επόμενη ταινία του, «Odette» (2015, 16'), κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών του στη «Le Fresnoy - Studio National des Arts Contemporains» της Γαλλίας, σε συμπαραγωγή με τη Faliro House Productions.

Ο Ευθύμης μιλά για την «Odette»

Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;

Γυρίσαμε την ταινία το 2014 και την ολοκληρώσαμε στα τέλη του 2015. Νομίζω πως κουβαλώ έναν σκληρό ρομαντισμό, πιο συνειδητά την περίοδο που σχεδιάζαμε την ταινία. Η ιστορία της Odette είναι μάλλον η τότε μου απόπειρα να καταλάβω συναισθηματικά τους ανθρώπους γύρω μου, αλλά και τον εαυτό μου. Νιώθω πως οποιαδήποτε αισιοδοξία ή απαισιοδοξία είναι βλακώδης, αλλά με κάποιο τρόπο απαραίτητη, σαν την φύση της αφήγησης, αφού ο άνθρωπος είναι συναισθηματικό ζώο και κατά πολύ λιγότερο λογικό ον. Τότε που γράφαμε το σενάριο, η αφήγηση της Odette για μένα ήταν σαν μία συναισθηματική απόπειρα άρθρωσης φωνής σε ένα σιωπηλό και μάταιο κόσμο.

Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;

Με τη σύνοψη.

Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;

Η δημιουργικότητα εκλείπει στα ασφαλή περιβάλλοντα, επομένως, από τη μία πλευρά, αντιλαμβάνομαι την Ελλάδα ως έναν γόνιμο χώρο για την ανάπτυξη του κινηματογράφου. Ταυτόχρονα όμως, οι ταινίες έχουν ένα κόστος κατασκευής, τουλάχιστον αυτές που με αφορούν. Στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, λιγότερο ή περισσότερο, παρατηρείται μία υποχώρηση του κρατικού φορέα από την χρηματοδότηση του κινηματογράφου, επομένως όλο το οικοδόμημα γέρνει μοιραία προς μία κάποια εμπορικότητα, που δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ και θέλω να ορίσω επακριβώς, καθώς η πλειονότητα του ιδιωτικού κεφαλαίου περιμένει κάποιο αντίκρισμα. Έχει σίγουρα ενδιαφέρον αυτή η θεσμική απομάκρυνση, αφού πάντα θεωρούσα την οικονομική συμμετοχή του κράτους σε μια ταινία παράδοξη (πάντα ένιωθα πως το σινεμά πρέπει να είναι παράνομο, διαφορετικά, τι;). Σε κάθε περίπτωση, ό,τι λέω το λέω έχοντας στο παρελθόν χρηματοδοτηθεί από το ΕΚΚ (αλλά και από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας για την Odette) και ελπίζοντας να χρηματοδοτηθώ και στο μέλλον. Νομίζω πως η μεγαλύτερη έγνοια μου σήμερα είναι πως η ηθική συνέπεια στον σύγχρονο κινηματογραφικό κόσμο είναι αδύνατη. Ο κινηματογράφος που γίνεται με πρωταρχικό μέλημα το κέρδος, είναι ο μόνος ηθικά συνεπής κινηματογράφος σήμερα.