-Είναι να γελάς και να θλίβεσαι, να κλαις και να μην βρίσκεις παρηγοριά, όταν κάποιοι μιλάν για το Σάρλιτζα και για όλη αυτή την ανεκμετάλλευτη έκταση, την «παγωμένη» περιουσία του ταμείου ασφάλισης των υγειονομικών. Είναι να απογοητεύεσαι από την κωλυσιεργία τόσο της κρατικής μηχανής, των υπηρεσιών, όσο και των ιδιοκτητών που δυσκολεύονται να πειστούν για την παραχώρησή του ακινήτου. Πονάς όταν βλέπεις να χάνεται στους αιώνες, και περιμένουμε ακόμα τις απόψεις του Υπουργείου Πολιτισμού προκειμένου να ολοκληρωθεί το κείμενο της προγραμματικής σύμβασης, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πρόοδος.

Μια προσπάθεια απέλπιδα που ξεκίνησε από το 1956- 57, όταν εκπρόσωποι του ΤΣΑΥ συναντήθηκαν με Μυτιληνιούς γιατρούς και οδοντιάτρους, όταν ο ΓΓ του συνδέσμου Καπλανέλλης είχε αναλάβει την ευόδωση της διαπραγμάτευσης και ο Μιχ. Γούτος μέσω της τότε τουριστικής εταιρείας το βάρος να προχωρήσει τις μελέτες και την υλοποίηση.

Μια ιστορία που θυμίζει κατά πολύ την πολυετή προσπάθεια των λεσβίων στο θέμα της απόκτησης του Εφετείου Β. Αιγαίου.

Συναντήσεις επί συναντήσεων, συζητήσεις επί συζητήσεων, υπογραφές και συμφωνίες, διαβεβαιώσεις με ιδιαίτερη διάρκεια στο χρόνο, με εμπόδια να εμφανίζονται και να κατακρημνίζουν τα πάντα ως χάρτινο πύργο, με γενιές να φεύγουν και να έρχονται, αλλά κάποια «φαντάσματα» να εξακολουθούν να περιφέρονται ανάμεσά μας

Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος καταστροφέας. Εκείνος που αλλοιώνει τα πάντα . Σήμερα αν και έχει επέλθει ο θάνατος στο μεγαλοπρεπές  αυτό κτίσμα, εμείς προσπαθούμε να το επαναφέρουμε στη ζωή.

Είναι άραγε αργά; Και αν ναι πόσο

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»