Ομαλοποίηση της Οικονομίας ζητούν οι κυβερνήσεις και την ίδια στιγμή απαιτούν από τους πολίτες να είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους, όταν το ίδιο το κράτος εξακολουθεί να πριμοδοτεί ποικιλοτρόπως την φοροδιαφυγή, με το να εξαναγκάζει τον καθένα να μην δηλώνει τα εισοδήματά του γιατί δεν είναι και λίγες οι φορές όπου ο φόρος είναι δυσβάστακτος και τα κέρδη ελάχιστα.

Πάρτε παράδειγμα τι συμβαίνει με τους ελεύθερους επαγγελματίες και το δελτίο παροχής υπηρεσιών. Έφτασε η κυβέρνηση Τσίπρα να βάλει μηνιάτικο πλαφόν μέχρι και τα 170 ευρώ, ακόμη και στην περίπτωση μηδενικής συναλλαγής, την στιγμή που μέχρι πρότινος ήταν χωρίς κόστος. Αποτέλεσμα, και σε συνδυασμό με τις τεράστιες προσαυξήσεις και κρατήσεις στις περιπτώσεις πολλαπλών συναλλαγών, χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες να κλείσουν τα μπλοκάκια τους και να δουλεύουν εφεξής με μαύρα.

Αυτή την πολιτική θα τη συνεχίσει η ΝΔ γιατί ο στόχος είναι και παραμένει ένας και μοναδικός: να μαζεύουν χρήματα φορολογώντας συνεχώς τους πολίτες. Κατά τα άλλα, μειώνουν για εντυπωσιασμό τον ΕΝΦΙΑ, όταν έχουν ήδη κάνει τον απαραίτητο σχεδιασμό για να εισπράξουν φόρους και φυσικά ούτε λόγος μέχρι στιγμής για αύξηση του βασικού μισθού, αυτή την προεκλογική ρουκέτα του ΣΥΡΙΖΑ που έμεινε στα χαρτιά. Η αύξηση του βασικού μισθού είναι και παραμένει βασικό προεκλογικό χαρτί της κάθε κυβέρνησης και φυσικά μιλάμε για αστεία αύξηση, που ουσιαστικά κοροϊδεύει ευθέως τους πολίτες.

Το επίσημο κράτος έχει χρόνια που μαζεύει φόρους και χαράτσια έστω και με δόσεις, καθώς το περίφημο δοσολόγιο παγιώθηκε τα τελευταία χρόνια με τον όρο «ρυθμίσεις», χιλιάδες πολίτες χρωστούν εφ' όρου ζωής και το κράτος έχει λαμβάνειν εις το διηνεκές. Η επίπλαστη λοιπόν, εικόνα υποβοηθούμενη από τον φραστικό εντυπωσιασμό του τύπου «επτωχεύσαμεν» δεν είναι παρά φωτοβολίδα, που στοχεύει ευθέως το λούμπεν προλεταριάτο και πλαγίως τους μεσοαστούς, που για πολλοστή φορά κάνουν λάθος επιλογές επειδή στην κυριολεξία έχαψαν τα περί προσπάθειας του κράτους να επιβιώσει εν μέσω μνημονίων με δανεικά.

Όχι, η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση, ούτε οι κυβερνήσεις έχουν σκοπό να κρύψουν για καιρό την πραγματική αλήθεια. Λίγο πολύ οι πολιτικές επιβολής μέτρων σκληρής φορολόγησης θα δουν και πάλι το φως της δημοσιότητας, όταν η αποκαλούμενη «πίστωση χρόνου» θα λήξει και η κυβέρνηση θα αποκαλύψει τις κυρίαρχες προθέσεις. Κατά τα άλλα, τα φούμαρα και οι μεταξωτές κορδέλες περί «αναπτυξιακού προτσές» θα συνεχίσουν να δονούν την ατμόσφαιρα, καθηλώνοντας τους πολίτες στην επιζητούμενη παθητικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διεκδίκηση βασικών δικαιωμάτων επιβίωσης.

Ζητούν λοιπόν, την κατανόησή μας για πολλοστή φορά, διαλαλούν πως θα φτιάξουν ένα τέτοιο κράτος που οι μηχανισμοί παρέμβασης δεν θα επιτρέψουν την επανάληψη τραγωδιών τύπου «Μάτι», ενισχύουν την γραφειοκρατία με δημιουργία θέσεων εργασίας σε νευραλγικούς τομείς, μη στοχεύοντας φυσικά στην μείωση της ανεργίας, αλλά στον έλεγχο των Οργανισμών και την ίδια στιγμή αφήνουν ανοιχτά περάσματα για όλους αυτούς που όχι μόνο θέλουν να φοροδιαφύγουν, αλλά να διαφυλάξουν με κάθε τρόπο τον πλούτο τους.

Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία για τα κόμματα που ευαγγελίζονται πρόοδο και ευημερία, η ελπίδα έχει πεθάνει από την στιγμή που οι πολίτες συνεχίζουν να κάνουν συμβιβασμούς, επαναπαυόμενοι σε αστείες παροχές, που όχι απλά δεν τους διευκολύνουν την ζωή, αλλά λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για να ενδυναμωθεί η συνείδηση ότι το κράτος πέραν των παροχών έχει και λαμβάνειν, όταν μετά από κάθε «δωράκι» ακολουθεί καταιγίδα μέτρων συρρίκνωσης της Οικονομίας.

Το κράτος ποτέ δεν σέβεται τους πολίτες, αυτή είναι η λογική ύπαρξής του. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, δεν πρόκειται να υπάρξει πουθενά βελτίωση. Ο κρατικός μηχανισμός ενεργοποιείται μόνο όταν πρέπει να εισπράξει φόρους και να επιβάλλει πολιτικές λιτότητας. Τα αποτελέσματα το δείχνουν τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, η αναδουλειά και η αστεγία. Όλα τα υπόλοιπα περί «νοικοκυρέματος της Οικονομίας» δεν είναι παρά προς βρώσιν λεκτικές ακαθαρσίες στον μακρύ δρόμο της κοινωνικο-οικονομικής εξαπάτησης. Ένα μάτσο ψέματα, για να βασιλεύει εσαεί η παθητικότητα.