Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι αναμετρήσεις με τον εαυτό μας και με τους άλλους στην χώρα των κάθε λογής ελλειμμάτων, είναι πολλές. Ο σημερινός τρόπος ζωής στην Ελλάδα έχει ανοίξει προ πολλού τον ασκό του Αιόλου για μια ατέρμονη βεντέτα μεταξύ κάποιων εξ ημών και του συστήματος εξουσίας, που έχει απλώσει την κυριαρχία του σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Πρόκειται για μια σκληρή αναμέτρηση με πολλές απώλειες κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, καθώς οι μηχανισμοί εξουσίας εξακολουθούν να παραμένουν αλώβητοι.

Οι αρχικές αψιμαχίες μετατρέπονται σε πεδία μαχών, με αποτέλεσμα οι όποιες ικανότητες στο ιεραρχικό (πάντα) μοντέλο ζωής να χάνονται, γιατί αυτή ακριβώς η άνιση αναμέτρηση βυθίζει στην απελπισία τον κάθε οργανωτικό και ευαίσθητο παράλληλα χαρακτήρα.

Θα έλεγε κανείς πως ειδικά στην Ελλάδα όπου οι νοοτροπίες είναι ακόμη πολύ πίσω από κάθε άποψη, οι ευκαιρίες όχι απλά λιγοστεύουν, αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, με τις πιθανότητες πνευματικής επιβίωσης να είναι μηδαμινές λόγω ακριβώς αυτού του πεδίου προφερόμενων ασυναρτησιών σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ασυναρτησίες που εκφράζονται από άσχετους ανθρώπους σε καίριες, όμως, θέσεις.

Δίνοντας όλοι αυτοί το κακό παράδειγμα κατορθώνουν απλά να συντηρούν την νοσηρότητα σε όλα τα επίπεδα, ωθώντας παράλληλα όλους εκείνους που αγωνίζονται να επιβιώσουν στην αμφισβήτηση του ίδιου τους του εαυτού και κατ' επέκταση των ικανοτήτων τους.

Αυτό δεν είναι παρά η απαρχή μιας τραγωδίας που εκτυλίσσεται επί πολλές συναπτές δεκαετίες στην Ελλάδα, από τότε που η κομματοκρατία διέλυσε στην κυριολεξία κάθε ψήγμα δημοκρατίας και αξιοκρατίας υφίστατο μεταπολεμικά. Αυτή η κατάσταση επικρατεί και σήμερα και όλοι όσοι το αμφισβητούν, απλά κάνουν την δουλειά τους ως γνήσιοι επαγγελματίες της παραπληροφόρησης.

Η Ελλάδα στην οποία αναφέρομαι, είναι μια χώρα βυθισμένη στην ανομία και την διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, και αυτός που θέλει απλά να διεκπεραιώσει την υπόθεσή του, βρίσκεται αντιμέτωπος με το γραφειοκρατικό τέρας που πολλές κυβερνήσεις βάλλουν κατά του σε λεκτικό επίπεδο, αλλά στην πράξη κάνουν πως δεν βλέπουν.

Μιλώ για εκείνες τις κυβερνήσεις που τολμούν και ψελλίζουν πως η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα και πως αυτό που τάχα χρειάζεται, είναι η εφαρμογή των νόμων. Ελλάδα, όμως, είναι και άλλα πράγματα, όπως η ισχυρή εντύπωση των πολιτών ότι οι εκλεγέντες βουλευτές έχουν αποκλειστική αρμοδιότητα για την άσκηση της πολιτικής, πως εκείνοι βρίσκονται μακριά και πως δεν είναι ειδικοί να διεκδικήσουν ούτε καν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Εξ ου και η περίφημη ρήση του τύπου «σιγά μην αλλάξω εγώ την κατάσταση!», μια φράση που καταδυναστεύει την κατά τα άλλα γενναία ελληνική ψυχή.

Με την σημερινή κυβέρνηση αλλά και την προηγούμενη, κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης, δεδομένου ότι η ταφόπλακα έχει ήδη μπει για τις επερχόμενες γενιές. Ποιοι θα πρέπει να αντισταθούν; Μα φυσικά και πάλι οι νέοι αυτής της χώρας, όσοι τουλάχιστον έχουν απομείνει με καθαρό μυαλό και δεν έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη και αλλού. Προσέξατε κάτι; Πάντα όταν μιλάμε για την Ευρώπη, είναι σαν να αναφερόμαστε σε κάτι μακρινό από εμάς, κάτι που πάντα θαυμάζουμε όταν επισκεπτόμαστε τις ευρωπαϊκές πόλεις: τον πολιτισμό. Που φυσικά εδώ δεν υπάρχει.

Στην Ελλάδα έχει γεμίσει ο τόπος από πολίτες που έχουν «άκρες» με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, από ειδήμονες στα οικονομικά και ατσίδες της πολιτικής. Δεν θα βρείτε ποτέ μειωμένο τον κατάλογο όλων αυτών που ισχυρίζονται πως τα ξέρουν όλα και ιδίως τα λατρευτικά και σαγηνευτικά παρασκήνια.

Η αναμέτρηση λοιπόν, σε προσωπικό επίπεδο κάποιων ανθρώπων που επέλεξαν να βρίσκονται πλησίον της Παιδείας και της κουλτούρας, η αυτιαμφισβήτηση λόγω αφόρητης πίεσης της αμορφωσιάς και της ανεπαρκούς πνευματικής καλλιέργειας, η παρατεταμένη μάχη με το ευτελές στην χώρα των άνισων ευκαιριών, είναι αφενός μια άνιση αναμέτρηση, αλλά πάνω απ' όλα μια θυσία στον λαϊκισμό και την πολυλογία που χαρακτηρίζει την μάζα των Νεοελλήνων.

Πρόκειται για μια τραγωδία που συνεχίζεται αδιάλειπτα και παρατεταμένα. Μια άνιση αναμέτρηση μεταξύ ηθικών αξιών και υποκουλτούρας, που καθορίζεται από τους αλώβητους μηχανισμούς εξουσίας στην Ελλάδα. Με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, που συνοδεύονται από τους εν χορώ θρήνους πως τα καλύτερα μυαλά έχουν φύγει πια από την χώρα. Και καλώς έχουν κάνει.