Κάποτε χάνεται ο έλεγχος, αλλά πάνω απ' όλα η δυνατότητα εκτίμησης αναφορικά με το σε ποιες κοινωνίες οδεύουμε και αν πραγματικά υπάρχει κάποιος στόχος που αξίζει να μνημονευθεί. Οι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει για τα καλά τα αξιώματα και τις προϋποθέσεις ατομικιστικής εξέλιξης, αρνούμενοι το συλλογικό μοντέλο, αλλά πάνω απ' όλα αποδεχόμενοι την μονοδιάστατη αυτή πορεία της κοινωνίας, που άλλοτε έμπαινε κατευθείαν στο στόχαστρο της κριτικής, χωρίς κανείς να περιμένει να του υποδείξουν ιδανικά περάσματα ή τρόπους διαφυγής από όλο αυτό το πολυσύνθετο αδιέξοδο.

Κάποτε και εννοώ πριν από πολλές δεκαετίες έφτανε μόνο ένα σύνθημα και μια αυθόρμητη παραίνεση, για να βρεθεί κάποιος από την μια στιγμή στην άλλη στο δρόμο και δεν χρειάζονταν ούτε μηνύματα, ούτε άλλο καλύτερο κοινωνικό δίκτυο από τον κοινό παρανομαστή των προβλημάτων που μάστιζαν τις κοινωνίες, αλλά και την οφθαλμοφανή δογματική αντιμετώπιση των όποιων ανιθέσεων και διαμαρτυριών, την πασιφανέστατη καταστολή ιδεών και σκέψεων, που σήμερα λαμβάνει χώρα κρυφίως.

Όλο αυτό, θέλω να πω, έχει πλέον μεταλλαχθεί, με λίγα λόγια τα δίκτυα εξουσίας έχουν πολλαπλασιαστεί και οι δομές επιτήρησης εξαπλώνονται σε όλα τα επίπεδα. Αν οι άνθρωποι θελήσουν να αντιδράσουν κατά όλου αυτού του καρκινώματος, που κλείνει τις διόδους και τα περάσματα, δεν αρκεί μόνο μια παρότρυνση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε μια φωτογραφία που να προκαλεί πόνο, γιατί πολύ απλά αυτός ο πόνος έχει πάψει να υφίσταται προ πολλού λόγω της απομυθοποίησής του από το ανελέητο λανσάρισμα παρακμιακών κοινωνικών προτύπων.

Ο κανιβαλισμός της όποιας αθώας συμπεριφοράς στο όνομα της εκάστοτε εξελιγκτικής διαδικασίας που επιφέρει αποσιώπηση των ως τώρα ισχυόντων παραστατικών δεδομένων, ο εγκλωβισμός του πολίτη στις στατικές επιλογές επαναλαμβανόμενων κλισέ στο όνομα του καινούργιου και του ασύγκριτου σε τεχνολογία καταναλωτικού μοντέλου, όλη αυτή η διαδικασία προκαλεί την αποσταθεροποίηση της παράδοσης με την καλή της πάντα έννοια, απομακρύνοντας τους ανθρώπους από τα επικοινωνιακά εκείνα εργαλεία που λειτουργούσαν ως δικλείδες ασφαλείας στις συναναστροφές και τις μεταξύ τους συναλλαγές.

Γνωστό είναι βέβαια, ότι τις τελευταίες δεκαετίες διεξάγεται ένας αδυσώπητος αγώνας για την μεταστροφή των ενδιαφερόντων των πολιτών σε ανούσια θεάματα και δόγματα, που αν μη τι άλλο τους εγκλωβίζουν σε μεμονωμένες πρακτικές διαιώνισης της κατεστημένης συμπεριφοράς, όπως γνωστό είναι επίσης, ότι η διαφημιστική βιομηχανία κάνει το κάθε τι για να σαγηνεύσει τον μέσο πολίτη, εστιάζοντας τα ενδιαφέροντά του σε χαμηλής ποιότητας αξίες, που σε τελική ανάλυση δεν είναι καν αξίες, παρά ενστάλαξη ενός απόλυτα κομφορμιστικού μοντέλου ζωής. Μια ζωή που απλά αναπαράγει βαρετές συνήθειες στην λογική του συσσωρευμένου παραγωγικού μοντέλου, που δεν αναζωογονεί παρά την συνήθεια, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες την αυριανή μέρα να έχεις ξεχάσει την προηγούμενη και αυτό να αποκαλείται πρόοδος. 

Με όλα αυτά το νόημα χάνεται οριστικά και πάνω απ' όλα ο έλεγχος που προανέφερα στην αρχή, περί του είδους των κοινωνιών που βιώνουμε αλλά και της ποιότητας των βιωματικών εμπειριών. Θα έλεγε κανείς ότι η μονοδιάστατη αυτή κοινωνία, την οποία περιέγραψαν με σαφήνεια πολιτικοί  φιλόσοφοι, όπως ο Μαρκούζε ή το απαύγασμα του νεοσυντηρητισμού που τρέφεται από την απομάκρυνση των αξιών και την μετατροπή τους σε σλόγκαν, όλα αυτά προκαλούν την δύση της ελευθεριάζουσας σκέψης και την αντικατάστασή της από την κάθε είδους σαχλότητα για να δικαιωθεί το πιο σαχλό ρητό ότι η ζωή είναι γέλιο και αισιοδοξία ή θετική σκέψη, όπως αυτό «φοριέται» τελευταία σε πνευματικούς, εναλλακτικούς και μη κύκλους.

Υπάρχει και βρίσκεται σε εξέλιξη θα έλεγα εδώ και πολλά χρόνια, μια μεγάλη και αδιάλειπτη συνομωσία κατά του ανθρώπινου πνεύματος, ένας διαρκής εμβολιασμός με το δηλητήριο κατά της ελεύθερης σκέψης και όλο αυτό για να υποδεικνύεται ένα μοντέλο ζωής, που εκ των πραγμάτων αν δεν είχε τόσους πολλούς υποστηρικτές, θα κατέρρεε εν μία νυκτί.

Θα πρέπει λοιπόν, κάποτε οι άνθρωποι να πάψουν να υιοθετούν τον κομφορμισμό, που πολλές φορές στο παρελθόν έδειξε πού οδηγεί. Θα πρέπει να ξαναβρούν τις χαμένες αξίες και τα ιδανικά. Σε αντίθετη περίπτωση, τα πράγματα δεν θα μείνουν απλώς στάσιμα, αλλά θα επιδεινώσουν μια κατάσταση, επιφέροντας το συντριπτικό και οριστικό χτύπημα κατά της αυθορμησίας. Μια κατάσταση που ως εικόνα θα κάνει τις λέξεις να ωχριούν.