Περιμένουμε άραγε, πολλά από το νέο έτος, από την νέα δεκαετία, από όλους τους κομιστές κακών ειδήσεων και όσους επιμένουν να μας μαυρίζουν την καθημερινότητα, λες και το ζήτημα είναι να είμαστε ολοένα και πιο κατηφείς; Ζητάμε περισσότερα από τους κάθε λογής κυβερνώντες, που το μόνο που κάνουν, είναι να επιβάλλουν μέτρα στους πολίτες, θεωρώντας πως όλοι πρέπει να υποτάσσονται στις εντολές και τα κελεύσματα;

Όχι, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιμένει κανείς τίποτε από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, δεδομένου ότι ο στόχος είναι προφανής, να καταδυναστεύουν τους πολίτες και να επιβάλλουν κάθε φορά και νέα μέτρα κοινωνικο-οικονομικής καταστολής. Η υπακοή και ο συμβιβασμός σε αυτά που υπάρχουν και είναι διαθέσιμα στο κοινό, έχει αναχθεί σε μέγιστη αρχή, γιατί η κανονικότητα πρέπει να διαφυλαχθεί και κανονικότητα εννοούν το κάθε τι που δεν ξεφεύγει από το κατ' επίφασιν φυσιολογικό, λες και αυτό είναι άμεσα συνυφασμένο με την πάση θυσία αποφυγή των ακροτήτων, αυτών που αυτοί φυσικά εννοούν ως ακρότητα.

Και καθώς το ενδιαφέρον εστιάζεται στην αποφυγή των διαμαρτυριών, στον αφανισμό των αντεπιχειρημάτων στο όνομα της επιβολής ενός ατέρμονου δογματισμού, αυτό που θεωρείται ως καλή και ασφαλής συνταγή σχετίζεται με την απομόνωση των διανοούμενων, των ποιητών και όλων όσων έχουν κάτι να πουν ή να προσθέσουν για τις κοινωνικές αδικίες και ανισότητες.

Η τακτική είναι γνωστή και τίποτε δεν θα αλλάξει σε αυτό με τον ερχομό του νέου έτους. Αυτό που θα πρέπει να περιμένει κανείς, είναι να πάψει ο κόσμος να επαναπαύεται στις δάφνες της εικονικής πραγματικότητας, που έχει να κάνει με την ρομποτοποίηση και αποδοχή του τυποποιημένου. Μόνον τότε, όταν οι πολίτες μάθουν να αξιοποιούν αποτελεσματικά τις δυνάμεις τους, μόνο όταν ο κόσμος αντιδράσει με πραγματική ένταση στα κελεύσματα της αθρόας συγκεντροποίησης και εγκλεισμού των ιδεών, μόνον τότε θα υπάρξει ελπίδα για κάτι καλύτερο σε αυτή την τρόπον τινά ταριχευμένη καθημερινότητα.

Τι να περιμένει λοιπόν, κανείς πέραν από ένα θαύμα σε μια εποχή στειρότητας και εξάλειψης της ελεύθερης σκέψης; Πρέπει κάποτε, λέω, να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος, για τον τρόπο που διαδραματίστηκαν οι επαναστάσεις και η κατάληξη των κοινωνιών, να αυξήσουμε και πάλι την ένταση των αισθημάτων και των αντιλήψεών μας για μια ξεχωριστή ζωή που θα εκπορεύεται από την αλληλεγγύη και την απόλυτη καταφυγή στην έννοια «άνθρωπος», που εμπερικλείει κάθε τι που δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με τον σημερινό τρόπο ζωής.

Η επιστροφή στις παλιές αξίες, στις θεωρίες, που αν μη τι άλλο δοκιμάζονταν στην πράξη και τουλάχιστον υπήρχε η τάση εναρμονισμού τους με την τρέχουσα πραγματικότητα, αυτού του είδους οι επικές αναφορές σε μια εποχή που το ιδανικό διεκδικούταν στην πράξη, αυτή η ωραιοποιημένη αλλά όχι ψεύτικη εικόνα ενός κόσμου που πάλευε για τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις του, είναι η μόνη λύση για να πει κανείς πως κάνει κάτι ουσιαστικό, όχι μόνο για να ξεφύγει από το ανούσιο σήμερα, αλλά για να προσπαθήσει να αγγίξει και πάλι την ελεύθερη σκέψη.

Θα πρέπει λοιπόν, να περιμένει κανείς από το νέο έτος να απαλλαγεί από τα στερεότυπα και τις δοξασίες του νεοσυντηρητισμού, ενστερνιζόμενος βέβαια, πραγματικές αξίες και όχι κατάπτυστες θεωρήσεις πως την επανάσταση σήμερα την κάνει η μόδα, γεγονός που έχει εμπεδώσει αποδεχόμενη μια μερίδα του κόσμου.

Θαύματα, όμως, γίνονται άραγε, στην σημερινή εποχή; Μπορεί ο καθένας με την πληροφόρηση που έχει, να αλλάξει άρδην τα δεδομένα; Πιστεύω πως μπορεί, αν το θελήσει πραγματικά. Η ιστορία έχει διδάξει πως οι ανατροπές γίνονται ξαφνικά. Με την έννοια αυτή, υπάρχει ελπίδα. Οι κομιστές κακών ειδήσεων πρέπει να αγνοηθούν. Οι κήρυκες νεολογισμών του τύπου «επιστροφή στο καθιερωμένο τυπικό μεταπολεμικό προτσές» και όχι στις εποχές όπου οι αξίες είχαν νόημα και οι ιδέες λειτουργούσαν, επιβάλλεται να απομονωθούν. Για τα υπόλοιπα θα φροντίσει ο χρόνος που θεραπεύει τις παθογένειες.