Αυτή η γη σίγουρα ανήκει σε όλους. Οι μόνοι που δεν το ξέρουν, όμως, είναι οι πολίτες που έσπευσαν να ενστερνιστούν απόψεις που οδηγούν ευθέως στην υποταγή σε κανόνες και ψηφίσματα που οι ίδιοι οι ψηφίσαντες δεν τηρούν και που τουναντίον παραβλέπουν και καταστρατηγούν.

Αν ένας Τραμπ ή ένας Πούτιν θεωρούν πως η υφήλιος τούς ανήκει και πως με την παραμικρή αφορμή διαλύουν τις όποιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αν οι υπόλοιποι δορυφόροι της Κίνας, της Γερμανίας και λοιπών άλλων εντολοδόχων της οικονομίας αποφάσισαν να ανεβάσουν τις τιμές για τον οποιονδήποτε λόγο, αλλά πάνω απ' όλα για να εξοικονομήσουν περισσότερο χρήμα είτε αυτό αφορά τα φωτοβολταϊκά, είτε τις ανεμογεννήτριες και τα αιολικά πάρκα, οι πολίτες το μόνο που τους απομένει, είναι να σταθεροποιήσουν τις αντιδράσεις τους και να καταγγείλουν αυτή την διεθνή συνομωσία. 

Πρόκειται πολύ απλά για μία παγιωμένη κατάσταση που έχει προκληθεί από την απάθεια των μαζών, αλλά και την πλήρη αφομοίωση των συνθημάτων είτε αυτά αφορούν την κοινωνία είτε το περιβάλλον από τις εταιρείες με το «κοινωνικό» ή φιλοπεριβαλλοντικό» προφίλ, αφού πρώτα χορηγήσουν τις εκδηλώσεις και ημερίδες και εισπραχθούν από τις όποιες οργανώσεις επαρκή ποσά για την συνέχεια.   

Μιλάς δύσκολα για μία εποχή απεξάρτησης τουναντίον η κάθε κίνηση προμοτάρεται ή τουλάχιστον επιδιώκεται να καπελωθεί. Παλαιότερα ήταν τα κόμματα αυτά που διείσδυαν στην νεολαία, προσπαθώντας να αλιεύσουν ψήφους.

Σήμερα το παιχνίδι αυτό το έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου οι πολυεθνικές, αφού πρώτα εκπαίδευσαν κατάλληλα το προσωπικό τους στις συνήθειες και τα γούστα των νέων ανθρώπων και έδωσαν το έναυσμα για κατανάλωση νέων προϊόντων, που έδωσαν το παρών, με λίγα λόγια, σε κάθε αντικαπνιστική εκστρατεία, σε κάθε συγκέντρωση κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής, σε κάθε εκπομπή και σήριαλ στην τηλεόραση, ακόμη και αν αυτό στρεφόταν κατά των όποιων κοινωνικών στερεότυπων.

Οι εταιρείες, εν ολίγοις, οικειοποιήθηκαν την αμφισβήτηση, ώστε αυτή να ελέγχεται και να μην οδηγεί αλλού, έκαναν σημαία τα νεανικά τσιτάτα και τώρα καρπώνονται τα κέρδη από αυτή την τεράστια κατανάλωση.

Τι μπορεί να κοστίσει, για παράδειγμα, στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, να γυρίσουν μία διαφήμιση έχοντας ως οδηγό το Woodstock ή τους μεγάλους και γνωστούς ρυπαντές να ξεκινήσουν καμπάνια για την σωτηρία του περιβάλλοντος, όταν η συμμετοχή τους σε αυτήν ακριβώς την περιβαλλοντική υποβάθμιση ήταν και είναι τεράστια εδώ και δεκαετίες;

Γιατί να μην δείξουν οι τράπεζες πως σέβονται τον πελάτη τους χορηγώντας του αφειδώς κάρτες και δάνεια γιατί είναι καλοπληρωτής και  συνεπής προς τις υποχρεώσεις του;

Η γη, όμως, ανήκει στον απλό κόσμο και όχι σε αυτούς που τον ξεγελούν, για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις του και να τον ελέγξουν. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν κάποια στιγμή οι πολίτες και να μην αφήσουν κανένα περιθώριο εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων τους.

Ζούμε εποχές όπου το κάθε τι χρησιμεύει στον έλεγχο των μαζών, είτε αυτό σχετίζεται με την κατανάλωση, είτε με τις συνήθειες και τα γούστα, είτε με την ίδια την υγεία. Κάποτε θα πρέπει να γίνει αντιληπτή αυτή η κοροϊδία. Ίσως τότε εκλείψουν και οι δυνατότητες καθυπόταξης των αντιδράσεων. Ίσως, γιατί για να πει κανείς πως η απάτη θα αποκαλυφθεί σε όλη της την έκταση είναι βαρύς ο λόγος.