Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μαραίνονται σαν τα άνθη οι συνειδήσεις και αυτό που τις έκαναν να ξεχωρίζουν από την μαζικότητα των προκαταλήψεων είναι αυτό που σήμερα τις δυναμώνει σε άλλο επίπεδο, με άλλες συνιστώσες και σκοπούς.

Χάνονται οι δυνατότητες σκέψης για έναν άλλο κόσμο γιατί ο καθένας εξαναγκάζεται να προσκυνήσει νέες όψεις του γυάλινου αλλά εκλεπτυσμένου κοινωνικού προτσές, γιατί εκεί βρίσκεται τάχα η ασφάλεια και η καλοπέραση, η ουσία του να ζει κανείς σε τεχνητή ευημερία ή τουλάχιστον στο περιθώριο ενός εικονικού κόσμου γεμάτου με προκλήσεις και απολαύσεις.

Αυτά όλα βέβαια, τα κατήγγειλαν από παλιά γερές και δημιουργικές πένες, άνθρωποι που θυσίασαν την ζωή τους σε αξίες, ιδανικά και πάνω απ' όλα στον συνεργατισμό. Δεν είναι καινούργιες λοιπόν, όλες αυτές οι θεωρίες. Βγαίνουν μέσα από το μακρινό παρελθόν, από την ιστορία που κατέγραψε ένα προς ένα τα γεγονότα με χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο, με αμέτρητα αιτήματα όχι για πενιχρή αύξηση του μεροκάματου και των συντάξεων, αλλά για παγκόσμια ισότητα και δικαιοσύνη.

Σήμερα λοιπόν, όπου η απόσταση που μας χωρίζει από αυτές τις εποχές είναι τεράσια, σήμερα όπου έχει γίνει της μόδας να καταγγέλλει κανείς την αντίθετη σκέψη μέσα από τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα», σήμερα όπου και η παραμικρή σκέψη για επιστροφή στις κάθε είδους πατροπαράδοτες συνήθειες, που είτε οδηγούν σε ακραίο συντηρητισμό, είτε στην απέναντί του όχθη, εν ολίγοις σήμερα που το κάθε τι περνά πρώτα από τα δίχτυα της μόδας και ας έπαψαν λόγω κρίσης οι παχυλές  χορηγίες, σήμερα είναι που το κάθε τι εξοντώνεται εν τη γενέσει του.

Είναι λίγο - πολύ γνωστό σε όλους αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει τέλος και δη ορατό στην ελεύθερη έκφραση. Και υπάρχει τέλος γιατί δεν προλαβαίνει να εκδηλωθεί καν η αρχή. Χτυπούν το «καρκίνωμα» στην ρίζα του, τραυματίζουν από νωρίς την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά και το πολύ πολύ την διοχετεύουν υποβολιμαία στην τέχνη του καινούργιου και πάντα δελεαστικού, έτσι ώστε ο κάθε προβληματισμός να κρύβεται πολύ πίσω από αφηρημένα σχήματα και οπτασίες.  

Η ίδια η τέχνη στρατεύεται ενίοτε με το σύστημα παραγωγής στημένων ιδεών αν ξεμασκαρέψει κανείς τι κρύβεται στην ιδιωτική ζωή αυτού που προσπαθεί να αναπαραστήσει το «καινούργιο». Αν με λίγα λόγια, ο πλούτος και μόνο ή απλά μια άνετη ζωή, δεν είναι παρά το ζητούμενο.

Αυτό, όμως, είναι και η ταφόπλακα που μπαίνει συνήθως κάθε φορά που εκφράζονται παρόμοιες σκέψεις. Πρόκειται απλά για τα άνθη που μαραίνονται για μια χούφτα ρευστό. Για τις χαμένες στον χρόνο  εξαγορασμένες συνειδήσεις που κάνουν τις δημιουργικές πένες να φτάνουν από δεκαετίες τώρα σε κρίσιμα και μοιραία ερωτήματα που αφορούν την πεμπτουσία της ζωής.