Δύσκολο έως ακατόρθωτο να αισθάνεσαι προνομιούχος σε μια εποχή που βρίθει από ανασφάλεια, φτήνια σε όλα τα επίπεδα, αλλά πάνω απ' όλα ορθολογισμό του χείριστου είδους, μια εποχή που μετατρέπει τους ανθρώπους σε άβουλα όντα και αυτό με τις ευλογίες των πολιτικάντηδων, που και τι δεν δίνουν για να κρατούν χαμηλά τους τόνους οι πολίτες.

Σχεδόν απλησίαστο είναι να θεωρεί κανείς πως από αυτή την εποχή βγαίνει κερδισμένος, αφού το πολύ πολύ πετυχαίνει απλά να είναι μέσα στη μόδα, που και αυτή ακόμη επιτάσσει εγωπάθεια και αυτοβαυκάλισμα. Παθητικοποιώντας τους πολίτες, ωθώντας τους σε πολλαπλά αδιέξοδα, σε λαβυρίνθους χωρίς Μινώταυρους, αλλά με εκλιποντα οριστικά τον μίτο της Αριάδνης, επιτυγχάνεται αυτό ακριβώς, να μην μπορεί κανείς να επιστρέψει σώος και αβλαβής στην εστία του.

Και ενίοτε αν αυτό το πετυχαίνει, να έχει τόσες τύψεις που ο διπλανός του υποφέρει, σε σημείο που να παίρνει την απόφαση να μην ξαναλυπηθεί κανέναν. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος που απλώνεται μπροστά σου, ένας κόσμος που δεν επιτρέπει σε κανέναν την όποια παρέκκλιση, ορίζοντάς την μάλιστα και ως μη νόμιμη την κάθε φορά. Έτσι ποινικοποιούνται πλέον οι διαδηλώσεις, έτσι χάνονται και τα τελευταία δικαιώματα του πολίτη στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησής του, που δεν είναι άλλη από το να πηγαίνει κανείς καθημερινά χωρίς αργοπορία στον προορισμό του.

Πώς λοιπόν, να αισθανθείς το παραμικρό προνόμιο όταν σου το αποστερούν χωρίς ενδοιασμούς και αμφιβολίες, όταν σε κάνουν να αισθάνεσαι σιγουριά μόνο όταν σου καταβάλλεται ο μισθός που ενίοτε προκαλεί και πανηγυρισμούς λόγω της υποτιθέμενης συνέπειας της εργοδοσίας; Και τελικά τι ακριβώς να ευχαριστηθείς, όταν στον ελεύθερο χρόνο σου προσφέρεται απλά και μόνο μια επαναλαμβανόμενα ρητή ψυχαγωγία που υποτάσσεται στην αντίληψη πως τα όνειρα δεν ανήκουν στον κόσμο που ζεις;

Είναι λοιπόν ένας κόσμος βαθιά διχασμένος από τις ποικίλες αντιλήψεις περί ψευτοαξιών που λανσάρονται με καθωσπρέπει συνταγές υποτιθέμενης αφοσίωσης και πίστης στην ανωτέρα δύναμη, στο Υπέρτατο Ον που παρατηρεί την κάθε αμαρτία. Πόσο να αντέξεις άραγε την υποκρισία που κρύβεται πίσω από κάθε οιονεί αψεγάδιαστο νόμο που καταδικάζει τον μικροχρήστη σε πολλά χρόνια φυλάκισης και απαλλάσσει διαμέσου μιας θλιβερής δικαστικής διαδικασίας τον κάθε μεγαλέμπορα ή βαρώνο ναρκωτικών; Πώς να μην στιγματίσεις αυτά τα γεγονότα, αποφασίζοντας να ξεμπροστιάσεις εκείνον τον τυχάρπαστο δικαστή που χωρίς πολύ σκέψη κάνει ό,τι κάνει;

Θα μου πείτε δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, πως αυτός ο κόσμος έχει και αυτές τις πλευρές. Πολύ θα ήθελα να μάθω όμως, ποιες είναι οι άλλες, οι καλές πλευρές, που τόσο εκφράζονται με ευκολία, αλλά που στην πράξη δεν φαίνονται. Και συμβαίνει αυτό. Με λίγα λόγια, ξεχωριστούς ανθρώπους δύσκολα πλέον συναντάς τουναντίον αυτός ο κόσμος βρίθει από ευτέλεια και ποταπότητα.

Πόσα χρόνια λέγονται όλα αυτά σκεφθείτε πόσα λόγια δεν έχουν ξοδευτεί για να βρούμε την αρχή της αμαρτίας; Πολλά και άλλα τόσα που έπονται. Στο τέλος, όμως, μένει και πάλι η απορία για την πορεία αυτού του κόσμου, για τον ατομισμό που θεριεύει, για την υποκρισία που αποτελεί βασικό προσόν κοινωνικο-οικονομικής ανόδου, για όλα αυτά που αναμένονται τις επόμενες δεκαετίες, όπου η λέξη άνθρωπος δεν θα υφίσταται πλέον.

Θέλω να πω με όλα αυτά, πως τα ερωτήματα παραμένουν για όσους επιμένουν στο «σκέπτομαι επί παντός σκεπτού». Ερωτήματα, όμως, που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τον συρμό. Απορίες που προβάλλουν ως οδοφράγματα στον εγκλεισμό της σκέψης. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, αυτό που μετρά είναι να κινείς την σκέψη σου, να αμφισβητείς και να απολαμβάνεις αυτό ακριβώς το προνόμιο, ότι μπορείς ακόμη και να ξέρεις να ζεις. Γιατί το προνόμιο της ζωής είναι να την αλλάζεις και αυτός που μένει στάσιμος απλά φυτοζωεί.