Αξιολογώ την κίνηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, να καταθέσει αγωγή, με την οποία ζητά αποζημίωση ύψους ενός εκατομμυρίου, από δυο δημοσιογράφους, για όσα έγραψαν σχετικώς με την ...ταπεινή έπαυλη που επέλεξε, για παραθερισμό της οικογένειάς του, στο Σούνιο, ως απολύτως θεατρική. Τον ενόχλησε η αποκάλυψη. Διότι προκάλεσε δυσμενή σχόλια ακόμη και στο εσωτερικό του κόμματός του. Όπου δεν είναι όλοι ...χάπατα, για να καταπιούν αμάσητο τον ισχυρισμό ότι πληρώνει για μια παραλιακή έπαυλη, όσα και ένας φοιτητής για ένα δυαράκι στη Σπάρτη. Διο και επιχειρεί, με την αγωγή, να αλλάξει το κλίμα.

Δεν μπορώ, όμως, να συμμερισθώ το πνεύμα της ανακοίνωσης που εξέδωσε, επ' αυτού, το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Το οποίο «εκφράζει για μια ακόμη φορά την έντονη αντίθεσή του για τις ενέργειες πολιτικών προσώπων, που καταφεύγουν σε αγωγές κατά δημοσιογράφων, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για προβεβλημένα πολιτικά πρόσωπα και επαναλαμβάνει την πάγια θέση του για την κατάργηση του τυποκτόνου νόμου 1178/81, ώστε να παύσει, επιτέλους, η βιομηχανία αγωγών, που μοναδικό σκοπό έχουν να πλήξουν την ελευθερία του Τύπου».

Το δικαίωμα προσφυγής στην δικαιοσύνη, όταν θεωρεί ότι αδίκως βάλλεται και διασύρεται, δεν το χάνει κανείς επειδή έχει πολιτική ιδιότητα. Όπως το έχουν όλοι οι πολίτες, όταν πέφτουν θύματα της κίτρινης δημοσιογραφίας, η οποία στα χέρια ανεύθυνων μπορεί και να σκοτώσει, το έχουν και οι πολιτικοί. Και οι δημοσιογράφοι, βεβαίως. Άλλωστε, στην συγκεκριμένη περίπτωση ο κ. Τσίπρας στρέφεται εναντίον των κ. Γ. Παπαχρήστου και Ι. Κουρτάκη, εκ των οποίων, ο δεύτερος, μόλις προ ολίγου χρόνου, είχε καταδικάσει, μετά από αγωγή του, σε καταβολή σοβαρής αποζημίωσης, έναν πολιτικό. Τον γνωστό ...αρλουμπίστα Πάνο Καμμένο.  

Αλίμονο αν αφαιρεθεί, από κάθε θιγόμενο, το δικαίωμα να προσφεύγει στην δικαιοσύνη. Δέχθηκα επίθεση «δολοφονίας χαρακτήρα» το 1988. Και αν δεν κατέθετα αγωγές, με τις οποίες καταδικάστηκαν, τελεσιδίκως, η «Αυριανή» και ο εκδότης της, θα έμενε η εντύπωση πως αποδέχομαι την κατηγορία ότι υπήρξα ...«χαφιές της χούντας».

Αν η άσκηση του δικαιώματος αυτού, από τον κ. Τσίπρα, είναι καταχρηστική και θεατρική, η δικαιοσύνη θα το κρίνει. Και είμαι βέβαιος ότι θα του βγει «ξινός» ο θεατρινισμός. Αλλά όχι να καταργήσουμε τον νόμο του αείμνηστου Κωστή Στεφανόπουλου, ως υπουργού Εσωτερικών το 1981. Διαφωνώ πλήρως.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr