Κανονικώς, την Τρίτη, δεν έπρεπε να βγω έξω. Διότι, δεν μου έφθαναν τα χρόνια και σοβαρά προβλήματα, ήλθε και το συνάχι. Απέναντι στο οποίο είμαι τόσο δυσανεκτικός, ώστε η σύζυγός μου να λέει πως ο Μασσαβέτας είναι πιο ηρωικός απέναντι στον καρκίνο, παρά στο συνάχι του. Έλα, όμως, που με έτρωγε η περιέργεια. Δεν ήθελα να έχω αντίληψη της πραγματικότητας μέσα από τα φίλτρα άλλων. Ήθελα να δω με τα μάτια μου τι πράγματι συμβαίνει, ποια είναι η ανταπόκριση των καταστηματαρχών της εστίασης, απέναντι στο προσκλητήριο της ομοσπονδίας τους να μείνουν κλειστά όλα τα καταστήματα.

Η γειτονιά μου, το Κουκάκι, έχει αναχθεί σε τόπο εστίασης και ψυχαγωγίας. Με αιχμή τους δύο πεζοδρόμους του. Ένθα στριμώχνονται δεκάδες καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Ε, λοιπόν, στον ένα πεζόδρομο, αλλά και τους παραδρόμους, δεν υπήρχε ούτε ένα κατάστημα ανοικτό. Ούτε καφενείο, ούτε καφετέρια, μπαράκι, τυροπιτάδικο, μεζεδοπωλείο, πιτσαρία, εστιατόριο, σουβλατζίδικο, τίποτα. Στον άλλο, από τα άνω των είκοσι καταστημάτων, λειτουργούσε μόνον ένα, γνωστής αλυσίδας.

Τα έβλεπα και μελαγχολούσα. Όχι διότι με πείραζε αυτή η εντυπωσιακή επιτυχία μιας απεργίας. Αλλά διότι την συνέκρινα με τις μονίμως ξεφτισμένες δυναμικές αγωνιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που κηρύσσουν οι συνδικαλιστικοί ταγοί των εργαζομένων. Μου ήλθε στο μυαλό ο τίτλος της εμβληματικής ιταλικής ταινίας του Έλιο Πέτρι Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Αλλά σε παραλλαγή. Διότι η εργατική τάξη, στη χώρα μας, στα χέρια επαγγελματιών κομματικών συνδικαλιστών, πάει ...κατά διαβόλου. Και την πρωτοπορία στην αγωνιστική συνέπεια και την ταξική συνείδηση την πήραν, από τα χέρια της πρωτοπόρας εργατιάς ...οι μικροαστοί. Οι καταστηματάρχες. Εκείνοι οι οποίοι, συνήθως, εισπράττουν την χλεύη των επαναστατών, είτε της κομμουνιστικής, είτε της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Τελικώς ελάχιστη σημασία φαίνεται να έχει το ότι τα περισσότερα αιτήματα, κινούνται, όπως επεσήμανα και με το χθεσινό μου κείμενο, πέραν και των ορίων της υπερβολής. Και δεν αναφέρομαι μόνον στα οικονομικά, που διαπνέονται από την αρχή να δίνω λιγότερα στο κράτος και να μου δίνει πολλά περισσότερα. Αλλά και στο πιο κουφό από όλα: Την αξίωση να μετέχει εκπρόσωπος των καταστημάτων εστίασης στην επιτροπή των ...επιστημόνων που εισηγούνται τα μέτρα διαχείρισης της πανδημίας.

Τέλος η μονοκρατορία σου κ. Τσιόδρα. Τώρα πρέπει, να μιλήσει, μετά λόγου γνώσεως, ο Δημήτρης από το μπαράκι Kolokitha.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com