Το άστρο της Βηθλεέμ έλαμψε και φέτος. Μέσα στη σύγχυση των καιρών και των γεγονότων, μέσα στην θολούρα του νου, φωτίζει και μας δείχνει το δρόμο. Μας οδηγεί στο σπήλαιο και μας γονατίζει μπροστά στη φάτνη. Εκεί, όταν έρθει η ταπείνωση και υποκλιθούμε στο μεγαλείο του θαύματος, πώς ο Θεός έγινε άνθρωπος, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε την ουσία της ζωής.

Απλά αλλά ουσιαστικά σημεία της, θα μας οδηγήσουν στην λύτρωση. Γιατί ίσως τότε δούμε, ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μια τυπική, κοιλιόδουλη γιορτή, με πλούσιο γιορτινό τραπέζι, δώρα, και λαμπιόνια.

Αυτά μπορεί να θολώνουν και να τέρπουν τα μάτια, όμως εκείνα της ψυχής, θα συνειδητοποιήσουν το φως της ζωής, όταν  καταφέρουν να αντιληφθούν τι γίνεται γύρω τους. Πόση δυστυχία, πόση μοναξιά, πόση φτώχια, πόσα αγκάθια και πληγές κουβαλά ο συνάνθρωπός τους.

Έχουμε ανάγκη ν' αλλάξουμε ταυτότητα συνείδησης. Να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και με την λογική που μας προίκισε, την κριτική σκέψη που μας δώρισε, με την γνώση που καταφέραμε ν' αποκτήσουμε, να φροντίσουμε το δημιούργημά Του.

Τον ίδιο τον άνθρωπο. Να θυμηθούμε πώς μοιραζόμαστε. Πώς συντρέχουμε, πώς συμπαραστεκόμαστε.

Μπορεί να είναι η αρχή για να συλλογιστούμε με ευγνωμοσύνη όλα όσα καλά μας έφερε η προηγούμενη χρονιά. Και ακόμη και αν υπήρχαν-που υπήρχαν- δύσκολες στιγμές και άσχημες αναμνήσεις, μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε μαθαίνοντας από αυτές, για να γίνουμε πιο ώριμοι, σοφοί και δυνατοί.

Τα Χριστούγεννα είναι μια νέα αρχή, αλλά με το βλέμμα στα λάθη του παρελθόντος, του χθες, για να μην επιβεβαιώσουμε το ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ας μην ξεχνάμε τις πληγές του κόσμου μας, γιατί μπορεί να αιμορραγήσουν ξανά και να πυορροήσουν.

Καιρός να θέσουμε λοιπόν καινούριους στόχους, να αναζητήσουμε τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού μας, και των γύρω μας, να αποκτήσουμε όραμα ή να «ανοίξουμε τα φτερά» για εκείνο το όνειρο, της Ανθρωπιάς, αντικρίζοντας τον κόσμο με μάτια ξέχειλα από αγάπη.

Να θυμηθούμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους σαν κι εμάς και να τους δούμε όπως πραγματικά είναι. Ν' αντικρύσουμε τους πόνους του, τους ενδοιασμούς του, την υπερηφάνεια του, την ανάγκη σεβασμού. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο εύθραυστο υλικό, ευάλωτοι και ευαίσθητοι στον πόνο, την θλίψη, στα χτυπήματα της μοίρας.

Και όλοι έχουμε την ανάγκη ν' αγαπιόμαστε και ν' αγαπάμε χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε. Και αν δεν μπορούμε, αρκεί  ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, μια ευγενική χειρονομία. Αυτή άλλωστε είναι η ουσία των Χριστουγέννων, η αγάπη. Και η πιο αγνή μορφή της, είναι όταν δίνουμε κάτι από το υστέρημά μας στους άλλους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και με αξιοπρέπεια το κρύβουν και από τον ίδιο τους τον εαυτό.