*Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με την πανδημία, τις μεταλλάξεις της και τον τρόπο μετάδοσής της, δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς, ποιον να πλησιάσεις, με ποιον να συμφάς, με ποιον να συνπιείς, με ποιον να συνομιλήσεις. Όταν ξέρεις, καθώς το ακούς καθημερινά, ότι οφείλουμε να φοράμε επισταμένως μάσκες και μάλιστα διπλές, όταν λίγο- πολύ σου γίνεται και μια πλύση εγκεφάλου από τους γύρω ότι κάποια στιγμή θα νοσήσεις δεν μπορούμε να πούμε ότι νοιώθουμε άνετα και βολικά. Ότι θα το δεχτούμε αβίαστα και ως φυσική συνέπεια. Ότι θα το θελήσουμε. Για ορισμένους πιθανόν να είναι μια πρόκληση. Ένα παιχνίδι με την φωτιά και τον θάνατο όπως έχει εξάλλου αποδειχθεί. Μια παρτίδα ρώσικης ρουλέτας, για να προκαλέσεις την τύχη σου και παίξεις την ύπαρξή σου. Να την αποτιμήσεις και να την κοστολογήσεις πολύ χαμηλά.

Και όλο αυτό έχει κουράσει, έχει εξουθενώσει τον κόσμο, που περιμένει και περιμένει να περάσει η «μπόρα» και αυτή όχι μόνο δεν περνά, αλλά γίνεται όλο και πιο επιθετική, όλο και πιο απειλητική, όλο και πιο καταστροφική, όλο και πιο σαρωτική.

Δεν ασχολούμαστε με τίποτ' άλλο, παρά μόνο με το πώς θα συνεχίσουμε την ζωή μας. Χωρίς αισιοδοξία και χαραμάδα φωτός(;). Σίγουρα κανείς δεν θέλει κάτι τέτοιο, εκτός κι αν διακατέχεται από τάσεις αυτοκαταστροφής.

Κλείνουμε την πόρτα του 2021, με μια μαύρη καρδιά, καθώς μας απογοήτευσε. Άλλα μας υποσχέθηκε πριν 365 ημέρες και αλλιώς μας εγκαταλείπει. Άλλες ελπίδες μας έδωσε, αλλά τελικά μας τις έκλεψε. Μας ξεγέλασε και μας δοκίμασε. Μας προβλημάτισε και μας καθήλωσε. Ίσως όμως να είναι η αφορμή για όσους αντέξουν και για όσους έχουν μνήμη και λογική, να σκεφτούν το μέλλον. Πώς θα πρέπει να το διαμορφώσουμε. Πώς να ζήσουμε. Τι προτεραιότητες να θέσουμε. Τι να απορρίψουμε από την σύγχρονη και απαιτητική ζωή μας και τι να προτάξουμε. Τι να θεωρήσουμε αναγκαίο και τι περιττό. Τι ν' αφαιρέσουμε και τι να προσθέσουμε ή να αλλάξουμε.

Μια μεγάλη δοκιμασία, που θα απαιτήσει θυσίες, όπως έγινε και σε όλες τις πανδημίες στο πέρασμα των χρόνων της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους, αυτόν της συνηθισμένης ζωής, χωρίς αλλαγές και ανατροπές. Αυτή τη ζωή την «βαρετή» αλλά την τόσο όμορφη αναπολούμε. Θα την περιμένουμε να επιστρέψει με υπομονή και καρτερία. Αρκεί να έχουμε πίστη, ότι το επόμενο πρωινό θα είναι πιο κοντά σε ό,τι χάσαμε και τόσο νοσταλγήσαμε. Και όταν το ανακτήσουμε θα το κρατήσουμε σφιχτά