Ας μου το εξηγήσει κάποιος, από τους επιτελείς της κυβέρνησης, διότι από μόνος μου δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Ποια ανάγκη και ποια σκοπιμότητα επέβαλαν να ψηφίσετε μια διάταξη με την οποία τα μέλη της επιτροπής των επιστημόνων, κυρίως Λοιμωξιολόγων, που εισηγούνται, προς την κυβέρνηση, τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, περιβάλλονται με ιδιώνυμο καθεστώς ασυλίας;

Η επιστημονική άποψη, οιουδήποτε υπηρετεί τον Ασκληπιό, είναι σεβαστή και ασφαλώς δεν διώκεται. Ακόμη και αν αποδειχθεί λανθασμένη. Υπό μία προϋπόθεση. Ότι η άποψη αυτή δεν συνοδεύεται από κάποια απόφαση, η οποία έχει καταστρεπτική συνέπεια για την ζωή, την ακεραιότητα, την υγεία κάποιου άλλου ανθρώπου.

Όταν, όμως, ένας χειρουργός, μια αναισθησιολόγος, σύρονται στα δικαστήρια και ενίοτε καταδικάζονται, για λάθος επιλογές που οδήγησαν είτε στον θάνατο, είτε στην παράλυση τον ασθενή που νοσήλευαν και χειρούργησαν, πώς μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι έχουν το ακαταδίωκτο εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις που μπορούν ενδεχομένως να οδηγήσουν στον θάνατο όχι έναν, αλλά δεκάδες ανθρώπους σε καθημερινή βάση;

Αλλά το προκλητικότερο σημείο αυτής της ακατανόητης για το φτωχό μυαλό μου- απόφασης, δεν είναι μόνον ότι η εκτελεστική εξουσία, κάνοντας χρήση της πλειοψηφίας που κατέχει την νομοθετική, ...καταργεί την αποστολή μιας άλλης, κατοχυρωμένης από το Σύνταγμα της χώρας, εξουσίας, της δικαστικής. Είναι το ότι απαγορεύει ακόμη και την κλήση, είτε ενώπιον δικαστικού οργάνου, είτε ενώπιον ακόμη και της Βουλής των Ελλήνων, οιουδήποτε μέλους της επιτροπής, προς παροχή εξηγήσεων. Είναι αλήθεια ότι είμαστε μια χώρα, στο έδαφος της οποίας ανθούν εν αφθονία οι δικομανείς. Που δεν το έχουν σε τίποτε, με το παραμικρό, να σέρνουν στα δικαστήρια οποιονδήποτε. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να θεσπίζεται ακαταδίωκτο και ασυλία για οποιονδήποτε. Διότι, στις δημοκρατίες, «έστιν δίκης οφθαλμός». Και οι αδικούμενοι έχουν όπλα αμύνης.

Μπορείτε παρακαλώ να μας υποδείξετε μια άλλη χώρα, αληθώς δημοκρατική, όχι σαν τις μαϊμού «δημοκρατίες» του Ερντογάν ή του Πούτιν, η οποία να έχει λάβει παρόμοια απόφαση; Αυτό το πνεύμα του «έτσι πιστεύω, έτσι νομίζω, έτσι αποφασίζω και δεν δίνω και καμία εξήγηση σε κανέναν», δεν είναι ούτε επιστημονικώς, ούτε πολιτικώς αποδεκτό. Και δεν «προστατεύει» το κύρος, είτε της επιτροπής συνολικώς, είτε εκάστου επιστήμονος που μετέχει σε αυτήν, στα μάτια των πολιτών. Αντιθέτως, το υπονομεύει.

Γ.Π.  ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr