Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όσο και αν ακολουθεί κανείς λανθασμένη πορεία από την στιγμή που έχει συνείδηση των πράξεών του, αλλά πάνω απ' όλα των λαθών του, δεν πρόκειται ποτέ να λοξοδρομήσει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η πορεία του να διαφέρει σημαντικά από δεκαετία σε δεκαετία και ιδιαζόντως να μην μπορεί να επανακάμψει.

Η παραδοχή λαθών  και αδυναμιών, σε συνδυασμό με το πέρας των χρόνων που σαφώς επαναθέτουν αξίες, σκέψεις και ιδανικά, δημιουργεί κάποια στιγμή ένα πέρασμα και παράλληλα ένα ασφαλές καταφύγιο όπου δοκιμάζεται συνολικά ο εαυτός μας, τα πιστεύω του, χαράσσοντας παράλληλα την νέα πορεία για τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά του. 

Κοιτάζοντας το μέσα μας όλη αυτή την περίοδο, θέλω να πω, αφουγκραζόμενοι τις φωνές ανησυχίας, αλλά και τις εκκλήσεις για σύνεση και ψυχραιμία, δεν διαφυλάσσεται μόνο το όραμα για μια άλλη κοινωνία, αλλά προτάσσεται με μεγαλύτερη ισχύ η νοητή παλέτα πάνω στην οποία αναπαρίσταται και φιλοτεχνείται το αύριο, παρά το γεγονός ότι η δίψα για κατανάλωση γιγαντώνεται όσο λείπουν τα υλικά αγαθά, μια περίοδος που ευνοεί σαφέστατα την επιτηδευμένη εξωστρέφεια με γνώμονα την διασφάλιση της υποτιθέμενης μέχρι πριν ένα χρόνο κατακτηθείσας προσχηματικής ελευθερίας.

Το κοίταγμα προς τα μέσα, εκεί όπου κρύβονται όλα τα μυστικά της ατομικότητας, η ενδελεχής ματιά στις αντιλήψεις και θεωρήσεις μας που ενίοτε παραλλάσσονται ή καμουφλάρονται για ευνόητους λόγους, είναι σε κάθε περίπτωση σωτήριο, για τον απλό λόγο του ότι είναι δυνατόν η μεστότητα των προσωπικών απόψεων να παραμείνει αειθαλής στο πέρασμα του χρόνου.

Με λίγα λόγια, παρά το σωματικό γήρας, οι πνευματικές ενασχολήσεις αυξάνονται, όπως και το αίτημα για ριζική αλλαγή του κόσμου ενδυναμώνεται σημαντικά. Ο συνεχής εμβολιασμός της σκέψης, θέλω να πω, ισχυροποιεί την προσωπικότητα και παραμερίζει την εξωτερική παρακμή και φθορά, δίνει το έναυσμα για νέα πιστεύω και αξίες που η μάζα θέλει διακαώς να αποτινάσσει κάθε φορά χάριν ενός ξεπερασμένου ανορθολογικού μηδενισμού. 

Η πόρευση λοιπόν, μπορεί να συνοδεύεται ενίοτε και από την διάπραξη σημαντικών λαθών, όμως η εγγύτητα της κραταιάς σκέψης προς την σταθερή επιθυμία για έναν αναλλοίωτο πνευματικά κόσμο γεννά ελπίδες πως κάτι μπορεί να αλλάξει στο καθημερινό βιωματικό μενού.

Και αλήθεια, μήπως όλοι δεν θέλουμε το διαφορετικό μετά από πολύ καιρό αδράνειας και στασιμότητας; Μήπως όλοι δεν επιθυμούμε να κινηθούμε σε διαφορετικά πλαίσια όταν η ζωή μας περισφίγγεται από την μονοτονία και την πνευματική ένδεια;

Μια λύση λοιπόν, είναι να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναρωτηθούμε για το τι μας λείπει και πώς μπορούμε να το αναπληρώσουμε. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα, θα πρέπει να κλείσουμε μάτια και αυτιά γιατί πρόκειται για μία λεπτή διαδικασία που ο καθένας και η καθεμία βιώνουν διαφορετικά. Τι χάσαμε, τι κερδίσαμε, τι διαθέτουμε, τι μας έχει απομένει και τι όχι. Το πέρασμα των χρόνων τα κάνει αυτά.

Ας μην λιποψυχούμε λοιπόν, παρά να βάζουμε ασπίδα την πίστη στην επαναφορά των αξιών όσο και αν αυτό φαντάζει ουτοπία, διότι και η ιστορία κύκλους κάνει και η πορεία του ανθρώπινου γένους ποτέ δεν ήταν σταθερή και άκαμπτη.

Ένας χρόνος, για παράδειγμα, εγκλεισμού, ασφαλώς και τροποποίησε την κατηγοριοποίηση των επιθυμιών. Ήταν ένα υπεραρκετό διάστημα για τον επαναπροσδιορισμό της εσωτερικής πλοήγησης στα λησμονημένα πελάγη της σκέψης, των αναμνήσεων αλλά και των ιδεών, όσων έχουν απομείνει ατόφιες και όσων δεν έχουν ακόμη παραμορφωθεί.

Μπορεί να μπει σε μια τάξη και πάλι ο εαυτός μας; Μπορεί ένα θλιβερό γεγονός και μία κρίση να μας βοηθήσει να οριοθετήσουμε ξανά τα στεγανά του εαυτού μας και να αναπαραστήσουμε, όπως προανέφερα, ξανά τον κόσμο; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ναι μπορούμε.

Αρκεί να θελήσουμε να αφιερωθούμε και πάλι στην καθημερινότητα με πάθος, να επιθυμήσουμε να δώσουμε και πάλι νέους αγώνες αντάμα με τις ανακτηθείσες αξίες και με την αρωγή νέων απόψεων. Δεν έχει σημασία αν έγιναν λάθη στην μέχρι τώρα πορεία ή αν λοξοδρομήσαμε για καιρό και πολύ περισσότερο αν κάποτε απωλέσαμε αξίες και ιδανικά.

Ο δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε μας άνοιξε κανείς ποτέ τον δρόμο με την συνοδεία παιάνων και φιλοφρονήσεων.

Ο δρόμος ήταν πάντα γεμάτος εμπόδια, γιατί για να βρεθεί ένα πέρασμα και ένα καταφύγιο, θα πρέπει κανείς να κοπιάσει. Ακόμη και αν χρειαστεί να διαπράξει σοβαρά λάθη κατά του ίδιου του του εαυτού.