Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα έλεγε κανείς χωρίς καμία αμφιβολία ότι βιώνει μοναδικές καταστάσεις, όχι τόσο γιατί κάτι καινούργιο έχει να του πει η κοινωνία που ζει, αλλά τουναντίον επειδή ακριβώς τίποτε περισσότερο δεν μπορεί να ειπωθεί, δημιουργείται ένα τεράστιο κενό μεταξύ της σχέσης με τους συνανθρώπους του, καθώς αυτά που προσμένει παραμένουν παροπλισμένα στο πεδίο του ασυνείδητου.

Επειδή ακριβώς κανείς δεν έχει να προσθέσει κάτι καινούργιο για να πείσει στην φαρέτρα των επιχειρημάτων του που αφορούν την επιδίωξη μιας καλύτερης ζωής, καθώς άλλοι έχουν φροντίσει να ωραιοποιήσουν μια για πάντα την ασχήμια, και λόγω του ότι οι ευκαιρίες μηδενίζονται όσο η πνευματική καθήλωση καταγράφει τα πιο υψηλά ποσοστά, κάθε λόγος για την διαφορετικότητα της καθημερινότητας χαρακτηρίζεται μονομιάς ως ουτοπία και πως η καλύτερη πλευρά της ζωής είναι εδώ παρούσα με χιλιάδες προϊόντα και καταναλωτικά αγαθά στο προσκήνιο.

Αυτοί που στην κυριολεξία είναι τα μεγαλύτερα θύματα είναι οι νεότεροι άνθρωποι που ξεκινούν τη ζωή τους με αρνητικό πρόσημο, αφού καλούνται να συμμετέχουν ενεργά σε όλη αυτή την γενικευμένη ασχήμια. Το ποιος ή ποιοι θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να προσφέρουν κάποιας μορφής προοπτική στους νέους, αυτό κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, ούτε να το φανταστεί.

Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να πριμοδοτήσει δήθεν τη νέα γενιά με χαρτζιλίκια γιατί στερήθηκε την ψυχαγωγία και την διασκέδαση που η ίδια η εποπτεύουσα εξουσία ή πολύ απλούστερα η βιομηχανία του πάσης φύσεως «γλεντιού ή κραιπάλης» έχει επιβάλλει στο πλαίσιο του κατεστημένου τρόπου ζωής.

Πρόκειται για μία άθλια κίνηση, που αφενός προσβάλλει την υπόληψη των νέων και αφετέρου στοχεύει στο να αναγάγει την στημένη ψυχαγωγία σε επιζητούμενο χαμένο αγαθό, ώστε όταν και πάλι αποκτηθεί, να αποθεώνεται πανηγυρικά.

Περί καλοστημένου κόλπου η όλη ιστορία και δη με την συνδρομή της διαφημιστικής καμπάνιας εταιρειών που ανακοινώνουν επιδεικτικά ότι η ελευθερία θα ανακτηθεί. Εξού και η «πορεία προς την ελευθερία» μέσω των εμβολιασμών, μία διαδικασία που μπλέκει έννοιες που αφορούν την κοινωνία και την υγεία. Αλήθεια, για ποια ελευθερία μιλάν; Ποια είναι ακριβώς αυτά τα δικαιώματα που έχουν χαθεί και σε ποιο βαθμό; Αν εξαιρέσει κανείς την κραιπάλη, όπως προανέφερα, και γενικότερα την στημένη διασκέδαση και ψυχαγωγία, αυτό που έχει χαθεί πραγματικά είναι χαμένο εδώ και δεκαετίες, από τότε που οι λαοί αγνόησαν την επανάσταση.

Ας μην μιλά κανείς λοιπόν, για δικαιώματα, όταν αυτά έχουν καταργηθεί από την χρόνια μαζική παρακολούθηση, από τα κάθε  λογής προγράμματα τύπου «Pegasus» υπό την νεότερη εκδοχή ή Echelon και άλλων τινών επί των παλαιότερων data analysis.    

Ο μαζικός έλεγχος λαμβάνει χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες και δεν αποτελεί πράξη αντίστασης το να μην έχουμε πάνω μας πλαστικό χρήμα, για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον η παρακολούθηση ακολουθεί άλλα μονοπάτια.

Πιστεύω πως επειδή έχουν εξαντληθεί σχεδόν όλα τα επιχειρήματα κριτικής στην πολιτική εξουσία, επειδή ακριβώς αντίσταση πλέον κάνουν και οι υπερεθνικιστές, οι παλαιοημερολογίτες και οι ακροδεξιοί συνεπικουρούμενοι από τα δήθεν μη καθεστωτικά ΜΜΕ, η όλη ιστορία της κοινωνικής ανατροπής θα προέλθει μόνο μέσα από την γνώση, την προσεκτική σταχυολόγηση νέων επιχειρημάτων αυτονομίας και αυτοοργάνωσης, χωρίς να φοβίζουν τους ανθρώπους για το αύριο ή θα δίνουν την ευκαιρία στο σύστημα αξιολόγησης των πεποιθήσεων να προετοιμαστεί και πάλι κατάλληλα.

Για όσους γνωρίζουν την ιστορία που είναι γραμμένη από την αντίπερα όχθη, για όσους ξέρουν καλά ποιοι, πώς και πότε πολέμησαν το κατεστημένο, δεν θα τους είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβουν τι πρέπει να γίνει. Για όλους τους υπόλοιπους είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος.

Το λέω αυτό γιατί τα χρόνια περνούν και η αναζήτηση της πραγματικής ελευθερίας που εξασφαλίζεται από μία κοινωνία άμεσης δημοκρατίας, η οποία διερωτάται πάντα αν είναι σωστοί οι νόμοι που εφαρμόζονται (κάτι που έκαναν στην αρχαία Αθήνα τον 5ο με 4ο αιώνα) από τους ίδιους τους πολίτες, είναι κάτι που πρέπει να επιδιωχθεί εσπευσμένα από την κοινωνία, αν θέλει να νοηθεί ως δημιουργική και ζωογόνος.

Σε διαφορετική περίπτωση, το καλύτερο που θα μπορούσε να περιμένει κανείς είναι απλά να καλυφθεί τεχνηέντως το κενό μεταξύ των πολιτών, με την αρωγή των όποιων στημένων «επιχειρήσεων ελευθερίας» και κατ' ουσίαν ανελεύθερων διαφημιστικών πρακτικών που εγγυώνται και πάλι την επιστροφή στην κοινωνία των πολυπροϊοντικών καταναλωτικών απολαύσεων. Στην πολυδιαφημιζόμενη και καθολικά εποπτευόμενη κανονικότητα.