Απορία ψάλτου βήξ. Και απορία πολιτικών ηγεσιών, ενώπιον μιας απειλητικής πραγματικότητας, για την οποία αδυνατούν να παρουσιάσουν περισσότερο τελεσφόρες προτάσεις για την αντιμετώπισή της, η πολιτικοποίηση των υγειονομικών μέτρων. Με κορυφαία την προώθηση της θεωρίας ότι τα μέτρα υπέρ των εμβολιασμένων και κατά των ανεμβολίαστων είναι μια κυβερνητική επιλογή που οδηγεί σε νέο εθνικό διχασμό.

Έχω και εγώ κάποιες επιφυλάξεις για ορισμένα από τα μέτρα. Όπως για παράδειγμα η κατάργηση των δωρεάν ελέγχων, των τεστ, για τους ανεμβολίαστους, που θα πρέπει τώρα να πληρώνουν περί τα ογδόντα με εκατό ευρώ, κάθε μήνα, σε ιδιωτικά διαγνωστικά εργαστήρια, προκειμένου να εξασφαλίζουν το συνεχώς ανανεούμενο εισιτήριο για την άσκηση του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματός τους στην εργασία. Αντιλαμβάνομαι την λογική βάση αυτής της απόφασης. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν εκείνοι που συμμορφώνονται προς το πρόγραμμα αλληλοπροστασίας, για τα ...καπρίτσια όσων αρνούνται να συμμορφωθούν. Αλλά, για την δική μου λογική, το προέχον είναι να παρέχεται σε όλους η δυνατότητα να ελέγχουν την κατάσταση της υγείας τους, ώστε να προλαμβάνουν και οι ίδιοι, αλλά και το εθνικό σύστημα υγείας, τα χειρότερα.

Είναι βέβαιο ότι το μέτρο κάτι θα αποδώσει. Θα υποχρεώσει κάποιους εργαζόμενους να συμμορφωθούν, προκειμένου να μη χάσουν την δουλειά τους, αλλά και να μην υποβάλλονται σε μια συνεχή δαπάνη, αυτού του ύψους, όταν, για πολλούς από αυτούς, οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές είναι μερικά κατοστάρικα. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει την στάση εκείνων που δεν εργάζονται. Και άρα δεν χρειάζονται πιστοποίηση ανοσίας. Είτε είναι συνταξιούχοι, είτε άνεργοι, είτε άεργοι, κυρίως νεαροτέρων ηλικιών, συντηρούμενοι από τις οικογένειές τους.

Πέρα, όμως, από οποιαδήποτε επιμέρους επιφύλαξη, υπάρχει το μείζον, το προέχον, το ζητούμενο: Να ενταθεί, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, η προσπάθεια θωράκισης της κοινωνίας δια των εμβολιασμών. Και ως προς αυτό προσφέρουν χείριστη υπηρεσία όσοι, πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, δημόσια πρόσωπα γενικώς, οιουδήποτε χρώματος, παρέχουν ιδεολογική κάλυψη στους αρνητές των εμβολίων, αναγορεύοντάς τους σε ...μάρτυρες που τάχα διώκονται στα πλαίσια ενός δήθεν νέου εθνικού και κοινωνικού διχασμού.

Υπάρχει πράγματι ένας διχασμός. Ανάμεσα σε όσους παραμένουν ζώντες και υγιείς και εκείνους που, καθημερινώς, τους χάνουμε και εκείνους που βασανίζονται διασωληνωμένοι. Τα υπόλοιπα είναι απλώς... ελληνικά. Συμπτώματα μιας διαχρονικής νοσηρότητας που επικρατεί στον δημόσιο βίο μας.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com