Τίποτα δεν διορθώνεται σε αυτή την χώρα και αιτία είναι η έλλειψη προγραμματισμού, αλλά πάνω απ' όλα η απουσία οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοοικονομικής ζωής.

Οι αποφάσεις που λαμβάνονται, απέχουν παρασάγγας από την βούληση των πολιτών και αυτό από  μόνο του φτάνει και περισσεύει, ώστε ουσιαστικά να μην υπάρχει καμία συμβολή στο παραμικρό από την πλευρά των πολιτών στην συνδιαμόρφωση των χρήσιμων κανόνων ζωής.

Και οι κανόνες είναι αυτοί που πρέπει να τηρούνται σε κάθε ευκαιρία. Κανόνες για την πραγματική πρόοδο, κανόνες για τον αμοιβαίο σεβασμό, αλλά πάνω απ' όλα κανόνες για μία σταθερή αρμονική συμβίωση. Στην Ελλάδα, όμως, όλα αυτά φαντάζουν λίγο - πολύ απρόσιτα, καθώς η εξουσία αποτελεί τρόπον τινά, όπως έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ένα ντοβλέτι, βρίσκεται δηλαδή πολύ μακριά από τους πολίτες.

Εκεί υφίσταται και η διαφορά μας με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, εκεί όπου οι πολίτες έχουν κάποιας μορφής συμμετοχή. Τι περιθώρια αλλαγής υπάρχουν; Αυτό το ορίζει η ιστορική παράδοση και όχι τα συμμαζέματα σε τούτο τον γενικευμένο αχταρμά.

Αν θέλει κανείς να μην υποτιμά την Ελλάδα, θα πρέπει να βλέπει χειροπιαστές αποδείξεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Επειδή, όμως, αυτό είναι μάλλον αδύνατο, η υποτίμηση συνεχίζεται αδιάκοπα.

Πάντα λοιπόν, θα υπάρχει αυτή η απόσταση μεταξύ της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Η απόσταση αυτή δεν καλύπτεται με πρόχειρες αποφάσεις, πολύ δε περισσότερο από αντιγραφές άλλων συστημάτων χωρίς την απαραίτητη υποδομή που θα ρύθμιζε από την βάση του το κάθε νέο σύστημα.

Βλέπουμε δηλαδή, πέραν των όποιων βιαστικών και πάνω απ' όλα βεβιασμένων αλλαγών, ένα κράτος να προσπαθεί με κάθε μέσον και τρόπο να τιμωρεί και όχι να διδάσκει κάτι στους πολίτες. Και μιας και πραγματική δημοκρατία δεν υπάρχει, παρά μόνον κάποια ψήγματα αυτής, που και αυτά τείνουν να καταργηθούν, η όλη υπόθεση περιπλέκεται.

Η τωρινή κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων, πολύ περισσότερο τα ανολοκλήρωτα σχέδια και πλάνα για μία καινούργια Ελλάδα.

Λανσάρει, για παράδειγμα, την οργάνωση στους εμβολιασμούς και αδιαφορεί για την επικρατούσα κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία. Την ίδια στιγμή, δια των εκπροσώπων της διαμηνύει πως αν δεν συμβιβαστούν οι πολίτες, θα προκύψει σημαντικό πρόβλημα στα οικονομικά. Πάλι εκβιασμός και εκφοβισμός με την πρώτη ευκαιρία.

Η ανοργανωσιά, όμως, ανοργανωσιά. Η εξουσία είναι πολύ μακριά από τους πολίτες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην διαμόρφωση των αποφάσεων επειδή έτσι τους έμαθαν, το ντοβλέτι που λέγαμε. 

Μοιραία λοιπόν, η κατάσταση παραμένει ως έχει και ουσιαστικά τίποτε σημαντικό δεν γίνεται. Στο τέλος μένει μονάχα η πικρή γεύση από την μη ικανοποίηση των τρεχουσών αναγκών και επιθυμιών, ενώ η απόσταση από την υπόλοιπη Ευρώπη μεγαλώνει απελπιστικά.

Μέχρι που μία μεγάλη πυρκαγιά, μία παρατεταμένη πανδημία ή ένα ακόμη περιστατικό δολοφονίας γυναίκας στην χώρα όπου από παλιά ο άντρας θεωρείται ο βίαιος μάγκας και σουλατσαδόρος, να αναδείξουν τις παθογένειες της κοινωνικής αλλά και τα αδιέξοδα της οικονομικής ζωής.