Μερικές μόνο από τις ανθρώπινες δυνατότητες αξιοποιούνται την σημερινή εποχή, όπου η καθεστωτική κυριαρχία ελλοχεύει σε κάθε παράτολμο βήμα προς την ουσιαστική πρόοδο, προς την πραγματικά δημοκρατική κοινωνία. Οι δυνατότητες αυτές υπάρχουν στον καθένα και μπορούν να αξιοποιηθούν ανά πάσα στιγμή, αρκεί οι άνθρωποι να το θελήσουν και να στρατευθούν για την δική τους αυτοβελτίωση.

Οι δυνατότητες στις οποίες αναφέρομαι δεν είναι διάσπαρτες παρά συγκεντρωμένες κάτω από την προσωπικότητα του καθενός, από το ειδικό βάρος του χαρακτήρα του, από την καθημερινή του συμπεριφορά και νοοτροπία. Τις δυνατότητες αυτές δεν τις προσφέρει τουναντίον τις αντιστρατεύεται- η περιπλεγμένη δομή της υφιστάμενης τεχνοκρατικής κοινωνίας, ούτε η όποια κρατική κοινωνική προσφορά, που άλλοτε αποτελεί δυνητικό τέχνασμα, και άλλοτε δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό των ανθρωπίνων επιθυμιών και επιδιώξεων.

Το μέγεθος των δυνατοτήτων είναι γνωστό και αυτό είναι ορατό σε πολλούς τομείς, στην εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, στην φιλοσοφία, την ποίηση, την ζωγραφική και όπου αλλού εμπλέκεται η ανθρώπινη ικανότητα σύλληψης του ως τώρα αγνώστου και  απροσδιόριστου.

Για μια στιγμή μόνο στην ιστορία αν ο άνθρωπος αποφασίσει πως πρέπει να δράσει παρεμβαίνοντας καταλυτικά, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Και το έχει πετύχει αυτό στο παρελθόν, το έχει καταφέρει με αξιοθαύμαστο τρόπο. Αρκεί να έλθει η κατάλληλη στιγμή και να γίνει το νέο ξεκίνημα που κάνει τον χρόνο να σταματά. Το πρόβλημα έγκειται μόνο στην εγρήγορση αλλά και στην ενεργοποίηση των αντανακλαστικών.

Στην περίπτωση που οι άνθρωποι απενεργοποιήσουν τις δυνάμεις και δυνατότητες αυτές, έρχεται το υφιστάμενο σύστημα και ενεργοποιεί με την σειρά του την αδράνεια και την απάθεια στην ανθρώπινη προσωπικότητα, προσπαθώντας να καθυστερήσει κατά το δυνατόν κάθε εξέλιξη του πνεύματος, αλλά πάνω απ' όλα να εμποδίσει την κίνηση της σκέψης, αυτή την κινητικότητα που παρήγαγε σειρά από μεγάλα έργα και δημιουργίες στο παρελθόν.

Και για να γίνω πιο σαφής, το σύστημα για το οποίο μιλώ δεν είναι παρά ο πυρήνας της αλλοτριωμένης βιωματικής εμπειρίας που πλαισιώνεται από τα πλοκάμια της ετερονομίας και των θεσμισμένων σημασιών που εγκλωβίζουν και καταφρονούν κάθε ελεύθερη σκέψη. Αυτού του είδους η θέσμιση καταργεί ευθέως κάθε προσπάθεια ερμηνευτικής δυνατότητας, αλλά κυρίως σηματοδοτεί το τέλος της κριτικής σκέψης, που χωρίς αυτήν από μόνα τους τα γεγονότα δεν λένε τίποτε.

Τα καθημερινά γεγονότα λοιπόν, χρειάζονται ερμηνεία, όπως ερμηνεία χρειάζεται κάθε ανεπιτυχής προσπάθεια αλλαγής των κοινωνικών δομών, που τις διαιωνίζει το υφιστάμενο σύστημα κυριαρχίας. Και οι ερμηνευτικές ανθρώπινες δυνατότητες υπερτερούν της στερητικής σκέψης, πολύ δε περισσότερο της εμβληματικής, αλλά πάραυτα αδύνατης κατεστημένης λογικής.

Ο μοχλός ενεργοποίησης των πνευματικών διεργασιών αν ανοίξει, τίποτε δεν σταματά την ορμητικότητα των δημιουργικών σκέψεων. Το πρόβλημα δεν έγκειται στην ύπαρξη ή μη δυνατοτήτων αλλά στην κατά το δυνατόν έγκαιρη επικαιροποίησή τους. Κοινώς, όταν ο άλλος δεν ανοίξει τα φτερά του, δεν μπορεί να πετάξει. Αν δεν απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις του κραταιού εθιστικού συνηθισμένου, δεν αναδιπλώνει καν τις δυνάμεις του και ας φαίνεται πως κινείται, καθώς η κίνηση αυτή δεν είναι παρά εικονική.

Δεν πρέπει λοιπόν, να υπάρχει επιλεκτική παρά συνολική ενεργοποίηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, δεν πρέπει να αφήσουν την απάθεια να κυριαρχήσει και να εμφιλοχωρήσει στην δαιδαλώδη εσωτερική τους δομή. Αν αυτό γίνει, τότε η καθημερινότητα δεν θα αλλάξει στο παραμικρό και μαζί με αυτήν δεν θα αναλάμψουν και τα ξεχασμένα δημιουργήματα του παρελθόντος.

Γιατί ανθρώπινες δυνατότητες υπάρχουν πάντα, αλλά πάνω απ' όλα είναι ανεξίτηλη η δύναμη που εμφορείται από αυτές. Και αυτό προκύπτει από τα επαναλαμβανόμενα επιτυχή εγχειρήματα του παρελθόντος, με τις σαρωτικές αλλαγές που κυοφορήθηκαν όταν αποφασίστηκε η ενεργοποίηση των δυνατοτήτων αυτών που στοιχειοθέτησαν την ανατροπή της εκάστοτε πλασματικής ευφορίας, αφθονίας και ευδαιμονίας.