* To 2006 ένα σύνολο ατόων ε ποικίλες πολιτικές καταγωγές ή και χωρίς προηγούμενες καταγωγές, αποφασίζει από κοινού να καταλάβει τα κτήρια στην αυλή του Μπινείου. Δεν ήταν ούτε η πρώτη απόπειρα κατάληψης που συνέβη στην πόλη της Μυτιλήνης και είαστε σίγουροι ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Στο πρώτο κείενο που είχε γραφτεί από τους τότε καταληψίες: «... Θέλουε να επανοικειοποιηθούε το χώρο που ας στέρησαν. Ένα χώρο που θα τον διαχειριζόαστε εείς. (...) Γι' αυτό σήερα Πέπτη 23 του Μάρτη κάνουε κατάληψη στους πίσω χώρους του Μπινείου και δηιουργούε έναν αυτοδιαχειριζόενο και αυτοοργανωένο χώρο». Στα χρόνια που έχουν περάσει από τότε τα παραπάνω λόγια παραένουν κοινή σταθερά, χωρίς να σηαίνει ότι δεν έχουε συναντήσει επόδια στην πραγάτωση τους.

Οι καταλήψεις ως πρακτική, αποτελούν κοάτι της έκφρασης του ανταγωνιστικού κινήατος.

Η κατάληψη δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά ακόα ένα εργαλείο στα χέρια όσων την επιλέγουν. Κοινή συνιστώσα των καταλήψεων είναι η έπρακτη αντίσταση στην κυρίαρχη λογική της ιδιοκτησίας και όλων των σχέσεων που αυτή συνεπάγεται και διαιωνίζει, πόσο άλλον σε καιρούς κρίσης, όπου τα εροκάατα και οι ισθοί (όταν έχουε) δεν επαρκούν καλά-καλά για την επιβίωσή ας. Δεν έχουε κάποιο πρόσκαιρο αίτηα που η άεση υλοποίηση του θα ας έκανε να εγκαταλείψουε τον χώρο δηλώνουν.

Η κατάσταση αυτή πυορροεί εδώ και 16 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να μπορούν να γίνουν κατανοητές οι αλλοπρόσαλλες θεωρίες, περί αυτής της ελευθερίας έκφρασης και της αντίστασης  στην λογική της ιδιοκτησίας. Κανείς δεν ενοχλείται. Κανείς δεν δυσανασχετεί πλην ορισμένων πολιτών που γνωρίζουν, γιατί υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν γνώση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης που υφίσταται με την ανοχή τόσο των πρυτανικών αρχών όσο και της ίδιας της πολιτείας.

Στην Θεσσαλονίκη η «απελευθέρωση» του χώρου σε μια παρόμοια κατάσταση προκάλεσε αντιδράσεις από τους αντιεξουσιαστικούς κύκλους. Μετά τον τερματισμό κατάληψης των εργαστηρίων στο ΑΠΘ, από την αστυνομία  άτομα του ίδιου χώρου κατέλαβαν το νευραλγικό κτίριο Γραμματειών και κανείς πλέον δεν μπορεί να γνωρίζει την συνέχεια του τερματισμού(;) αυτής της παρανομίας.

Κάποια στιγμή όμως όλα τα κτήρια που τελούν υπό κατάληψη θα πρέπει να παραδοθούν στους κατόχους τους και στους διαχειριστές τους και όχι επί χρόνια να σπαταλάται και να καταπατάται η δημόσια περιουσία, χωρίς νόημα.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»