Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη το δικαίωμα να επαίρεται για την επιλογή του να εντάξει, πριν από είκοσι χρόνια, την Ελλάδα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Ευρώπης. Με απλά λόγια, να καταστήσει το ευρώ επίσημο νόμισμα της χώρας αποχαιρετώντας την δραχμή. Κάτι για το οποίο ξεσηκώθηκαν τότε θύελλες αντιδράσεων. Όπως τώρα έχουμε τους ...αρνητές της πανδημίας και των εμβολίων, τότε είχαμε τους αρνητές του ευρώ. Οι οποίοι επέμεναν να συνεχίζουν να σκέπτονται και να μετράνε τα πάντα σε δραχμές. Φθάσαμε να έχουμε ακόμη και κόμμα της δραχμής, με ιδρυτή και αρχηγό τον άλλοτε γαμβρό του Ανδρέα Παπανδρέου, τον μακαρίτη πια Θεόδωρο Κατσανέβα και εφημερίδα της δραχμικής ...ορθότητας, με εκδότη τον εκλιπόντα ιδρυτή του Ινστιτούτου Καταναλωτών ΙΝΚΑ Γιώργο Κουρή.

Όπως και τώρα, έτσι και τότε ανθούσαν οι θεωρίες συνωμοσίας. Και έδιναν και έπαιρναν οι καταστροφολογίες. Η μεγάλη ενδημική κλάψα. Που απέδιδε στο ευρώ όλα τα δεινά, όλων των κλάδων της οικονομίας. Συχνάκις εκ του πονηρού. Όπως για παράδειγμα, στα πράγματι εξωφρενικά κρούσματα ακρίβειας. Για τα οποία, όμως, δεν έφταιγε, στην πραγματικότητα, το νέο νόμισμα, αλλά η παμπάλαιη κουτοπονηριά. Διότι βεβαίως δεν είχε καμία λογική βάση το ότι πολλοί ...μετέφρασαν αυτομάτως τις τιμές των προϊόντων τους από τα πενήντα λεπτά της δραχμής σε πενήντα λεπτά του ευρώ, με τυπικό παράδειγμα το εμφιαλωμένο νερό, ή την τιμή του καφέ. Δηλαδή αύξηση πάνω από 300%. 

Η μαύρη αλήθεια είναι πως αν δεν είχαμε ενταχθεί στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, όταν φθάσαμε, το 2010, στο χείλος της πτώχευσης και της χρεοκοπίας, καμιά ουσιαστική πίεση δεν θα μπορούσαμε να ασκήσουμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας, ώστε να αναγκασθούν να αναζητήσουν λύσεις του δικού μας προβλήματος. Θα μας άφηναν στην τύχη μας. Να βράζουμε στο ζουμί μας. Όπως ήταν η σταθερή επιδίωξη, όχι μόνο του τότε υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά και των περισσότερων βορείων εταίρων μας. Αν έπραξαν, τελικώς, το επιβαλλόμενο, για την σωτηρία της Ελλάδας, αν αναγκάσθηκαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους, ήταν διότι ίσχυσε το την ανάγκαν φιλοτιμίαν ποιούμενοι. Για να σώσουν πρωτίστως το ευρώ.

Οι κρίσιμες επιλογές των ηγετών, δικαιώνονται ή καταδικάζονται από την ιστορία. Όχι εν βρασμώ επικαιρότητας.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com