Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Προχωρά ο κόσμος ή απλά ακολουθεί την ταχύτητα των πληροφοριών που δεν σημαίνει εντρύφηση στη γνώση παρά στείρα αναπαραγωγή των υποτιθέμενα «τεκμηριωμένων» θέσεων για έναν κόσμο που δεν ξεφεύγει ποτέ από τα συνηθισμένα;

Ωριμάζει ο καθένας και η καθεμία σε τούτες τις συνθήκες ή το μόνο που κάνει, είναι να επαναλαμβάνει τα ισχύοντα δεδομένα που καθορίζει η εκάστοτε εξουσία; Είναι τελικά πρόοδος όλο αυτό ή απλά αφήγημα ενός παρατεταμένου δράματος με πολλούς συμμετέχοντες ηθοποιούς με κύριο ρόλο αλλά και πάμπολλους κομπάρσους;

Όλοι και όλες εύχονται κάτι καλύτερο το 2022, κάτι που να ανατρέψει τα ισχύοντα δεδομένα και να αλλάξει άρδην τους συσχετισμούς. Είναι, όμως, όλες αυτές οι ευχές εφικτές σε έναν κόσμο που παραπαίει ανάμεσα σε μία παρατεταμένη πανδημία, από την μια, και μία καθήλωση της γνώσης, από την άλλη, καθώς το να γνωρίζει κανείς δεν σημαίνει αυτό που διάβασε στα πεταχτά στο διαδίκτυο; 

Ζούμε μοναδικές και πρωτόγνωρες στιγμές. Ομφαλοσκοπούμε την ζωή λες και αυτή δεν τελειώνει ποτέ, λες και δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς που θα ρίξει το τελευταίο χώμα και θα κλείσει το κεφάλαιο άνθρωπος. Πώς είμαστε τόσο σίγουροι για όλα;

Ένα είναι σίγουρο: ο κόσμος βαδίζει στην τύχη με γνώμονα το ένστικτο της επιβίωσης, που πλέον δεν έχει σαφή χαρακτήρα. Το 2022 θα είναι ένα ακόμη ανασφαλές έτος, όπου τα δεδομένα θα αλλάξουν κατά προσέγγιση.

Προβλεπόμενες με λίγα λόγια οι εξελίξεις. Εκτός και αν γίνει κάτι που με την δύναμή του θα αλλάξει τους συσχετισμούς. Διερωτάται κανείς, όμως, τι θα είναι αυτό.

Απαντήσεις μπορεί να υπάρχουν, δεν ξέρω, όμως, ποιος μπορεί να τις δώσει. Αν η ανθρωπότητα θέλει να αναμετρηθεί με τις αντιστάσεις και την υπομονή της απέναντι σε όλα αυτά που υφίσταται από μία μικρή μειοψηφία μεγαλοσχημόνων αλλά ευυπόληπτων αρχόντων, αν οι πολίτες θέλουν να δώσουν μία απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που τίθενται καθημερινά, δεν έχουν παρά να αψηφήσουν τους καθορισμούς και τις εκάστοτε επιβαλλόμενες διατάξεις που αφορούν την ζωή τους και να αποτινάξουν με αυτό τον τρόπο την ασκούμενη βία.

Μπορεί να φαντάζει αυθαιρεσία όλο αυτό και πράξη αν βρασμώ ψυχής. Όμως, όλα αυτά που έχουν καθηλώσει την αντίδραση των πολιτών -και με αυτό δεν εννοώ την πανδημία είναι πολύ περισσότερα και μάλιστα πολύ πιο απειλητικά.

Η απομάκρυνση του κόσμου από την διαδικασία άντλησης γνώσης, η αποθέωση του εύπεπτου και μη χρήζοντος περαιτέρω ενασχόλησης, το ότι επαφίεται δηλαδή κανείς σε ό,τι του σερβίρουν χωρίς να ψάξει καν την πηγή πληροφόρησης, δημιουργεί τις συνθήκες αυτές όπου μπορεί με σχετική ευκολία να εκκολάπτεται η πλήρης αδιαφορία για τα πάντα.

Το δε πιο εξοργιστικό είναι που κανείς δεν φαντάζει υπεύθυνος για το τωρινό κατάντημα, που κανείς δεν φωτογραφίζεται πίσω από την μόστρα της πολιτιστικής βιομηχανίας και της ασύδοτης παραγωγής κάθε είδους αγαθών.  

Πρόκειται, με λίγα λόγια, για την εποχή του «δεν είμαι τίποτα», «δεν πρεσβεύω κάτι» και συνελόντι ειπείν την εποχή του «δεν αποτελώ κάτι». Πέραν αυτών, όμως, που στην πραγματικότητα υποβόσκουν, πρυτανεύει η λογική του στείρου ανταγωνισμού του τύπου «είμαι πάντα ο καλύτερος», αυτός που «ξεπερνά τους άλλους».

Στο τέλος μένει μόνο η ταχύτητα των πληροφοριών για έναν κόσμο που λανσάρεται μέσα απ' όλα αυτά ως ο καλύτερος δυνατός. Και φυσικά τα εκατομμύρια των πολιτών που δεν μπορούν να διαβάσουν το μήνυμα πως κάποτε πρέπει να μάθουν να προχωρούν νοητά και κυριολεκτικά.