Του Φίλιππου Ζάχαρη ( zachfil64@gmail.com)

 Τo θράσος και η παράνοια του Πούτιν έχει ξεπεράσει κάθε όριο, αποτελώντας παράλληλα σαφώς παγκόσμια πρωτοτυπία. Σε δηλώσεις του προς τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του, αποκάλεσε ως «κοινή τραγωδία» τον πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας, μια εισβολή που προκάλεσε και διέταξε ο ίδιος, αποκαλώντας την ως «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» ως απάντηση, λέει, στις προκλήσεις της ουκρανικής κυβέρνησης και της Δύσης.

Το γεγονός βέβαια ότι από τότε που ξεκίνησε αυτή η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» έχουν χάσει τη ζωή τους χιλιάδες άμαχοι, έχουν ισοπεδωθεί πόλεις ολόκληρες και έχουν ανοιχτεί αμέτρητοι ομαδικοί τάφοι και διαπραχθεί αμέτρητοι βιασμοί, αυτό ουδόλως τον ενοχλεί, ώστε να αποκαλεί την Ουκρανία ως «αδελφό» με τη Ρωσία έθνος.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, και ο Χίτλερ δολοφονούσε εκατομμύρια αμάχους με τις στρατιές του στο όνομα της εθνικοσοσιαλιστικής δικαιοσύνης, που τόσο νοσταλγούν σήμερα τα παλληκάρια του κάθε λογής εθνικισμού, το ίδιο όπως και ο αρχικός εταίρος του Στάλιν (ποιος ξεχνά άραγε το σύμφωνο μη επίθεσης;) που «καθάριζε» όλη την πνευματική και διανοητική αφρόκρεμα της Ρωσίας, βαδίζοντας ρητώς στα αχνάρια του Χίτλερ.

Οι βομβαρδισμένες πόλεις λοιπόν, στην Ουκρανία δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση στα παρανοϊκά σχέδια ενός ακόμη διαταραγμένου πνευματικά ηγέτη, που δυστυχώς, προς το παρόν αφήνεται ατιμώρητος από τον λαό του. 

Μεσούσης μιας τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης καταμεσής του χειμώνα, με εκατομμύρια Ουκρανούς να παραμένουν χωρίς ρεύμα και θέρμανση, με πολλές χιλιάδες να συνεχίζουν να φεύγουν αναζητώντας την σωτηρία τους στα διπλανά κράτη, υπάρχουν ακόμη υποστηρικτές ενός αδίστακτου νοσταλγού του πανρωσισμού που βλέπει ολόγυρά του εχθρούς που σπεύδουν τάχα να εξαφανίσουν το ρωσικό ιδεώδες.

Τα ίδια πρέσβευε και ο Χίτλερ για τον πανγερμανισμό και την Άρια Φυλή, το ίδιο έκανε και ο Νέρωνας με την Ρώμη, το ίδιο ο Στάλιν με την πολυαγαπημένη του Σιβηρία, με τα έργα και ημέρες των μπολσεβίκων, που αφού βοηθήθηκαν σημαντικά να καταλάβουν την εξουσία από γνήσια επαναστατικά στοιχεία, τα εξόντωσαν στο κατόπι με συνοπτικές διαδικασίες.

Όπως και οι Ναζί αρνούνται τους θαλάμους αερίων για τους Εβραίους, οι Κόκκινοι πως εκτέλεσαν και εξόντωσαν εκατομμύρια αντιφρονούντες, μενσεβίκους, αναρχικούς, σοσιαλεπαναστάτες και λοιπούς, έτσι και ο Πούτιν ισχυρίζεται πως οι ομαδικοί τάφοι δεν υπήρξαν ποτέ και πως το όλο θέαμα σκηνοθετήθηκε από τους Ουκρανούς και τη Δύση. «Έργο προβοκατόρων» όλα αυτά κατά την διαχρονικά συνήθη σταλινική ρητορική. 

Η βόρειος Κορέα, λοιπόν, η Κίνα, το Ιράν και η Τουρκία, με τις λοιπές δικτατορίες τύπου Συρίας, Λευκορωσίας, Καζακστάν και άλλων δορυφόρων ως συμπαράσταση και συμπαράταξη, θα μπορούσαν να κάνουν τον καθένα να καταλάβει εύκολα ποιος είναι οι προθέσεις της Ρωσίας και όλου αυτού του εν δυνάμει τόξου που οι εγχώριοι αριστεροί όλως περιέργως δεν εντοπίζουν ούτε βλέπουν, και που οι ακροδεξιοί σαφώς επιχαίρουν για την δημιουργία του.

Το θράσος του προστάτη και ταυτόχρονα προαγωγού των πολλών δικτατοριών ανά την υφήλιο είναι απροσμέτρητο. Πάραυτα -θα το ξαναπώ- το θράσος αυτό το είχαν και ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Ο Πούτιν απλά είναι μια γραφική αλλά λίαν επικίνδυνη καρικατούρα, που η ιστορία καταγράφει για μια ακόμη φορά ως δυνάστη. Τα δε έργα και ημέρες του είναι γνωστά από τον πόλεμο στην Τσετσενία. Όμως από το να κάνεις εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος, μέχρι το να αποκαλείς τον λαό του «αδελφό με τον ρωσικό» την ίδια στιγμή που οι πύραυλοι στοχεύουν την ύδρευση και τον ηλεκτρισμό ανοίγοντας τον δρόμο για εκατόμβη νεκρών, αποτελεί τουλάχιστον ευθεία πρόκληση κατά της ανθρωπότητας.

Ο πρώην πράκτορας της πάλαι ποτέ «δοξασμένης» και χρεωμένης με αμέτρητες δολοφονίες αθώων σοβιετικής KGB, της νυν FSB, ο άνθρωπος που σχεδίασε και σχεδιάζει με προσοχή τα φονικά χτυπήματα στην Ουκρανία, δεν είναι μόνο προκλητικός με την κοινή έννοια του όρου αλλά αποτελεί μεγάλη απειλή για την Ευρώπη, που βέβαια θα πρέπει να κοιτάξει τις ευθύνες που της αναλογούν, όταν αυτή η Ευρώπη είναι που τον γιγάντωσε και τώρα ψάχνει να βρει τρόπους διαφυγής από τις απειλές που κάθε φορά εκτοξεύει.

Αποτελεί πάντως και επιμένω παγκόσμια πρωτοτυπία να βομβαρδίζεις τον «αδελφικό λαό» και να μιλάς κυνικά για «κοινή τραγωδία». Αυτό ομολογουμένως δεν το διέπραξαν ούτε ο Χίτλερ ούτε ο Στάλιν, που εξόντωναν αδιάκριτα χωρίς να χαϊδεύουν αυτιά. Πρέπει να το ομολογήσω.

Φαίνεται πως το δόγμα έχει αλλάξει και ο πόλεμος έχει την κατάλληλη κάλυψη και δικαιολόγησή του.

Ανοίγουν νέοι δρόμοι στον παραλογισμό; Μπορεί άραγε να αποκτούν περισσότερο χώρο στο μυαλό μας και να γίνονται αποδεκτοί; Και σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να λέει κανείς πια ό,τι θέλει; Μάλλον, από την στιγμή που η παθητικότητα έχει ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Και ειδικά όταν οι σύγχρονοι Νέρωνες πολλαπλασιάζονται. Γιατί η παράνοια φυτρώνει εκεί που υπάρχει ανοχή.