Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το νέο τραγικό συμβάν στην Θεσσαλονίκη με την δολοφονία του 19χρονου νέου, καταδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το αδιέξοδο αυτής της κοινωνίας, οι πολίτες της οποίας -μεγάλοι και μικροί- κάνουν ό,τι μπορούν για να στραφούν ο ένας κατά του άλλου. Και πάντα με την ανοχή της Πολιτείας.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς την μανία με τον οπαδισμό, που πλέον έχει πάρει άλλον χαρακτήρα και διαστάσεις, μακριά από άλλες εποχές, όπου η καζούρα, οι αστεϊσμοί και τα πειράγματα έστω και με την μορφή συνθημάτων- δεν ξεπερνούσαν τα λογικά πλαίσια; Πώς θα μπορούσε να απαντήσουν οι υπεύθυνοι για την αθλητική βία, αλλά πάνω απ' όλα όλοι αυτοί που κόπτονται για την ομορφιά των αθλημάτων, όταν είναι πλέον τοις πάσι γνωστό ότι στους αθλητικούς χώρους πηγαίνουν σε μεγάλο βαθμό άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν κάπου τον θυμό τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;

Η συμμορίτικη λογική λόγω οπαδικής βεντέτας έχει φτάσει στο απόγειό της και ευθύνη για αυτό έχουν όλα ανεξαιρέτως τα αθλητικά σωματεία που μόλις τώρα μετά το εν λόγω φονικό σπεύδουν να δηλώσουν τη λύπη τους.

Ο 19χρονος νέος, που δεν ήταν οπαδός με την στενή έννοια του όρου, πλήρωσε με την ζωή του την προφανή παραβατικότητα στους αθλητικούς και μη χώρους.

Η παραβατικότητα αυτή με τα «ραντεβού θανάτου» και τις συνεχείς συμπλοκές εντός και εκτός γηπέδων προφανώς κάνουν τον καθένα να καταλάβει πως εδώ κάτι άλλο συμβαίνει, πέρα από τις βεντέτες και την επικράτηση των ισχυρότερων στους αδύναμους.

Το κάτι άλλο που συμβαίνει, σχετίζεται με την ανοχή στην βία, είτε αυτή παίρνει την μορφή της ενδοοικογενειακής βίας, είτε της βίας κατά των γυναικών, της αστυνομικής βίας και του εκφασισμού ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού ιστού.

Εξάλλου, δεν είναι και μακριά από χρονικής απόψεως τα αλλεπάλληλα περιστατικά βίας εκπορευόμενα από την ακροδεξιά, με κατάληξη την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και λίγο παλαιότερα με πρωταγωνιστές ένστολους αστυνομικούς και την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Και πόσα άλλα παρόμοια αιματηρά περιστατικά που θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει σε θανάτους, αναρωτιέμαι. Από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει περισσότερα θύματα. Κυριολεκτικά από τύχη. Όμως, ο ακήρυχτος αυτός  πόλεμος έχει διάρκεια. Και δεν είναι κοινωνικός.   

Δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί περισσότερο για το θλιβερό συμβάν και όσο και να ψάχνουν οι αρμόδιοι για το περιβάλλον των δραστών, όλα οδηγούν σε ένα σημείο, στον τυφλό φανατισμό, στην αμάθεια, την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για την ανθρώπινη ζωή και πάνω απ' όλα στην κυριαρχία του ενός στον άλλο, που πυροδοτούν τα αλλεπάλληλα επεισόδια στους δρόμους, τις ακατονόμαστες βρισιές μεταξύ των οδηγών, την προφανή έλλειψη παιδείας και μόρφωσης, τον παραβατικό αυτοματισμό.

Ποιος οπλίζει με μαχαίρια και στειλιάρια τα χέρια παιδιών και νέων που αφαιρούν την ζωή άλλων νέων για το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, αλλά πάνω απ' όλα για την ομάδα που υποστηρίζουν;

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Μία, όμως, είναι η αλήθεια, πως η βία αυτή είναι κατευθυνόμενη και πως αν ο κόσμος δεν συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα είναι αλλού, τέτοια αποτρόπαια περιστατικά θα επαναληφθούν. Η βία αυτή ήρθε για να μείνει.

Σε κάποιες χώρες υπάρχουν βιβλιοθήκες στους δρόμους, σε άλλες οι πλατείες γεμίζουν με καλλιτέχνες που εκθέτουν τα δημιουργήματά τους. Εδώ απλά δεν υπάρχει διάθεση για παροχή κινήτρων εκπαίδευσης και πνευματικής καλλιέργειας από την ίδια την Πολιτεία που χάσκει ή κάνει πως δεν γνωρίζει.

Μοιραίο λοιπόν, είναι να βασιλεύει η παραβατικότητα και η τυφλή βία. Σε σημείο που όποιος ή όποια λειτουργεί φυσιολογικά, να συντρίβεται κατά περίπτωση.

Ο φόνος δεν είναι παρά η εκδήλωση του κοινωνικού αδιεξόδου, της αδιαφορίας της Πολιτείας και της παραγόμενης ανηθικότητας σε όλα τα επίπεδα.

Πολύ κρίμα για το αθώο παλληκάρι που χάθηκε. Οι πολίτες, όμως, που απορούν και ανησυχούν για την έκταση και τους εραστές της βίας θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά για το ποιοι την προκαλούν. Δύσκολη αλλά όχι αδιέξοδη σκέψη.